Open Brief aan het college van Rotterdam

22 juli 2019, Troense, Denemarken

Betreft:

Debat actualiteitenraad 18/7/19

Geacht college,

Naar aanleiding van het debat in de actualiteitenraad het volgende:

U verwijt Stichting Bloemfleur gebrek aan medewerking.

Volgens u had Stichting Bloemfleur dossiers moeten overdragen. Dat is vreemd. De wet op de privacy verbiedt het om vertrouwelijke gegevens van kinderen en ouders te delen met anderen, zonder toestemming van de betrokken ouders en in sommige gevallen de kinderen zelf. 

De leerkrachten van Acato hebben direct nadat het duidelijk was dat we met onze werkzaamheden moesten stoppen, een eindverslag gemaakt van ieder kind en dat aan de ouders verstrekt. Wij hebben de ouders en kinderen zelf de keus gelaten om contact met u of uw medewerkers op te nemen.

Dat dit niet in alle gevallen is gebeurd kan en mag u stichting Bloemfleur/Acato niet verwijten.

Zegge en schrijven één school heeft de afgelopen weken bij ons informatie ingewonnen en die informatie hebben wij, in overleg met de ouder, ook verstrekt. Dit was overigens de enige school die afgelopen jaar contact onderhield over de leerling die bij ons zat.

Verder heeft geen enkele school contact met ons gezocht dan wel informatie gevraagd.

Van die ene leerling is door uw gedragsdeskundige afgelopen week een OPP gemaakt wat wij toegestuurd hebben kregen. De leerling is een paar weken, één of twee dagdelen per week in uw leerrechtpilot geweest. Uw gedragsdeskundige schrijft in het OPP dat deze leerling toegeleid moet worden naar een beschutte werkplek en geen onderwijs meer nodig heeft. Deze leerling is net 15 geworden.

Wat betreft de leerkrachten: De medewerkers van Acato zijn op één na, allemaal kleine zelfstandigen. Ik kan ze niet opdragen voor u te gaan werken. Ook als ze een contract zouden hebben bij Acato kan ik ze dat niet opdragen.

Via onze beschermde pagina van de website carenzorgt hebben wij alle leerkrachten op de hoogte gebracht van uw aanbod. Ook de leerkracht van Acato die wel bij u is gaan werken, heeft op dat platform aan haar collega’s erover bericht.

U heeft ons per 1 mei gesommeerd het pand te verlaten. Aan de ouders heeft U medegedeeld dat er voor de kinderen, behoudens het vertrek van bestuur en directie, niets zou veranderen aan de locatie, de spullen en de medewerkers.

U heeft met alle aanwezige meubels en spullen geprobeerd de geest van Acato te behouden.  Wij hebben alles laten staan omdat we uw leerrechtpilot niet wilden frustreren, omdat dat schadelijk zou kunnen zijn voor de kinderen.

Een fatsoenlijke overdracht heeft in deze (nog) niet plaatsgevonden en dat komt niet omdat het bestuur ‘onwelwillend’ zou zijn zoals wethouder Bokhove keer op keer beweert.

De hele school ligt vol met onze persoonlijke spullen, met materiaal dat eigendom is van Stichting Bloemfleur en van de kinderen en ouders.

Wij hebben geprobeerd om voor de vakantie een moment te vinden waarop we onze spullen zouden kunnen verhuizen. Niet de meubels. Die wil Stichting Bloemfleur best aan u overdoen. Ik kan mij voorstellen dat als u vanaf september serieus met uw leerrechtpilot van start wilt gaan dat het dan fijn is als onze spullen weg zijn.

Het betreft een serieuze verhuizing en wij zouden daar 1 tot 2 dagen voor nodig hebben. Ik ben langs geweest op de leerrechtpilot en heb geprobeerd om een afspraak te maken. Wij konden alleen terecht na 15.30 uur en dat was voor ons niet haalbaar, vanwege de beschikbaarheid van de ouders die mee zouden helpen.

Tot op de dag van vandaag staan alle spullen nog in het pand.

Via de ouders is ons bovendien het volgende ter ore gekomen: Uw wijkteams verspreiden op dit moment het gerucht dat bij Acato een leerling gebroken ribben opgelopen heeft. Er zijn al eerder suggesties gedaan door de wethouder dat er ‘incidenten’ bij Acato hebben plaats gevonden.

Ik wil u bij deze dringend verzoeken om toelichting. Ik ken geen incidenten. En al helemaal geen voorvallen waarbij een kind ribben zou hebben gebroken.

In januari heeft een van uw ambtenaren ook al iets geschreven aan ons over een incident. ‘De signalen waren heel ernstig.’ Zo schreef zij. Bij navraag bleek het niet mogelijk te zijn om toelichting te krijgen.

Wat merkwaardig. Als het zo ernstig is, moet het dan niet zorgvuldig worden onderzocht?

Waarom gebeurt dat niet? 

Kunt u mij uitleggen waarom het college geruchten voedt en verder geen toelichting wil geven?

We hebben een burgerinitiatief gestart om kinderen en ouders te helpen die volkomen in de steek gelaten waren. Dat hebben we ook nog eens in overleg met u gedaan. U heeft vervolgens het vertrouwen in ons opgezegd en ons gesommeerd om binnen een maand op te stappen en de zorg voor de kinderen aan uw over te dragen zonder dat daar een duidelijk plan voor was. 

Keer op keer wordt stichting Bloemfleur/Acato onwil en onzorgvuldigheid verweten.

Ja, wij zijn diep teleurgesteld en voelen ons bijzonder onheus behandeld, maar wij zullen nooit, maar dan ook nooit iets doen wat het vertrouwen en de veiligheid van ‘onze’ kinderen en hun toekomstige ontwikkeling in gevaar zou brengen.

Wij vragen U dan ook met klem zich te onthouden van uw uitspraken over stichting Bloemfleur/Acato.

En voor wat betreft uw eigen handelen in deze, zien wij het rapport van de Ombudsman met vertrouwen tegemoet.

.

In afwachting van uw reactie,

Mede namens het bestuur van Stichting Bloemfleur

Mw. L. Boot-Ton

Huichelaars

Aan de gemeenteraadsleden van de coalitie

VVD, CDA, Groen Links, D66, CU/SGP, PvdA

Rotterdam, 7 juni 2019

Gisteren 6 juni heb ik 8 uur lang, gedwongen zwijgend op het smalle bankje van de tribune mogen aanhoren wat een burger u waard is.

Ondanks het feit dat de wethouder volgens u blunder na blunder heeft geslagen en fout na fout maakte, was het volgens u toch prima dat het burgerinitiatief Acato de wacht werd aangezegd.

Het burgerinitiatief Acato heeft namelijk geen kans gezien om binnen drie maanden zonder hulp van de gemeente en zonder geld toe te groeien naar een erkende zorgverlener.

Hoewel u ook vindt dat de wethouder toch inmiddels over heel wat zaken niet echt de waarheid heeft verteld en in haar hoge positie haar werk niet goed blijkt te doen heeft het burgerinitiatief volgens u haar verdiende loon gekregen.

De wethouders wisten elkaar niet eens goed te informeren of Acato nou wel of niet aan de voorwaarden voldeed, maar dit burgerinitiatief moest blijkbaar wel weten waaraan het schortte.

Afgelopen dinsdag bent u op uitnodiging van de wethouder wezen kijken in het schooltje dat door het burgerinitiatief zonder middelen, met helemaal niets, zo mooi is ingericht. Want daar had de wethouder BOOR en Pameijer ingezet en daar hebben deze partijen goede sier zitten maken op ons werk. Ons werk. Dat we met helemaal niets van de grond kregen.

En dat werk pakte de wethouder af en gaf dat samen met een zak geld aan BOOR en Pameijer en de wethouder is trots dat die grote partijen, die grote rijke partijen, die de kinderen afgelopen jaren niks te bieden hadden, nu zo snel de leerrechtpilot hebben in gericht. Op ons werk. Wat knap van die grote partijen!

De wethouder kon ook trots vertellen dat de geldstromen nu gaan samenkomen, zorg en onderwijsgeld, allemaal mooi samen in de leerrechtpilot van BOOR en Pameijer.

Ik heb u ook ontvangen op onze kleine 18 plus locatie. Ik heb u onze kant van het verhaal verteld. Hoe we juist in de steek gelaten zijn door de wethouders. Ik heb u de afspraken laten zien van de gemeente van 25 januari. Het blijkt voor u van nul en generlei waarde te zijn geweest.

Zelfs de toegezegde PGB’s van de kinderen heeft dit burgerinitiatief nog niet gekregen. De leraren en begeleiders hebben we nog niet kunnen betalen. Maar deze gegunde partijen krijgen hun geld, daar kunnen we op rekenen!

En u vond dat ook knap van de wethouder. Dat ze het werk van een burger afpakt en aan de gegunde partijen geeft. Al ons werk. Uit liefde voor de kinderen, met helemaal niets opgebouwd. 

En na die schoffering van de burger vindt u ook nog dat die burger niet in het belang van de kinderen handelt als ze niet netjes haar werk overdraagt.

Er zit hier een verbijsterde burger. Ik denk niet dat u uw taak begrijpt als volksvertegenwoordiger.

Ik groet u niet, ik teken slechts

Sas Boot

Een school is van de kinderen en hun ouders

Wat hebben we een geweldige club ouders bij Acato. Ik was er vandaag weer zo van ondersteboven. Sinds de wethouder 'out of the blue' het vertrouwen in ons mooie schooltje aan het Goudseplein opzegde, hebben de ouders een niet aflatende en schijnbaar onvermoeibare strijd geleverd.

Er zijn klachten ingediend bij de ombudsman, brieven geschreven aan de gemeenteraad en er is eindeloos gebeld met overheden, deskundigen en kranten en andere media-mensen die hun pleit kunnen steunen.

Het moet allemaal hondsvermoeiend zijn. Al dat gepraat, er worden te nemen acties besproken, afwegingen gemaakt, nog maar eens getelefoneerd en dat moet dan allemaal 's avonds want er moet ook nog brood op de plank komen.

Intussen zitten hun kinderen thuis. Die zijn verdrietig, moeten worden opgevangen, de toekomst is onzeker, wat gaat er gebeuren? Mag ik ooit weer naar school mama? Of erger: Ik wil nu echt nooit meer naar school want het wordt toch weer een teleurstelling.
Hoe doe je dat allemaal als ouder?

Vandaag werd in de commissie zorg, onderwijs, cultuur en sport het debacle van vorige week behandeld.
Vorige week beloofde de directeur welzijn en zorg in een vergadering die werd voorgezeten door de ombudsman, aan de bijna voltallige club Acato-ouders, dat hun kinderen de volgende maandag weer naar school zouden kunnen.
Tijdens deze drie uur durende vergadering konden de ouders vertellen hoe ze zich niet gehoord voelden en niet serieus genomen.
De gemeente was onder de indruk en kwam over de brug. Ze zouden in gezamenlijkheid en gelijkwaardigheid met Acato de kar gaan trekken.
De opluchting bij de ouders was groot.

Maar de wethouder zag de volgende dag de afspraken en gooide ze direct in de prullenmand. Zonder enige compassie voor de ouders en hun zorgen.

En weer trokken de ouders hun rug recht en klommen weer in de pen en spraken met raadsleden en en en.

Het resultaat was deze vergadering in de commissie ZOCS waarbij zelfs de ombudsman werd uitgenodigd.
Vandaag sprak een moeder tijdens de commissievergadering. Ze vertelde met niet mis te verstane woorden, wat ze vond van deze laatste respectloze actie van de wethouder jeugd.

Ze zei: "De gemeente kan Acato niet zomaar vervangen. Wij ouders zijn met z'n allen Acato!"

Ik was trots. Niet vanwege het schooltje per se. Maar omdat ik een van de ouders ben.


(Zie link: ZOCS voor de vergadering)

Scholen zullen nooit naar ouders luisteren

Toen mijn kinderen klein waren en ik moest vechten om ze binnen de muren  van een school te houden, werden ouders geacht de wet te handhaven. De school van mijn kind hield zich op geen enkele moment aan de afspraken maar streek wel het rugzakgeld op. Ze weigerden zelfs om het verplichte Individuele Handelingsplan te maken.
Dat had voor de school geen consequenties. De school kreeg geen boete of zo. En hoefde ook het geld van de Rugzak niet terug te betalen, ondanks het feit dat het niet was gebruikt om mijn kind te helpen.
Ik schakelde een onderwijsconsulent in die de school op haar verplichtingen moest wijzen. Deze onderwijsconsulent deed daar vier maanden over omdat hij de school niet tegen de haren in wilde strijken want: "dan zijn we nog verder van huis". Hij ging voorzichtig met ze praten.

Afgelopen weekend werd er verslag gedaan bij Een Vandaag van een gezin op Texel dat van de minister het advies kreeg om naar de rechter te stappen omdat de school van hun kind, de wet overtreedt.

Ouders moeten ook nu nog steeds de wet handhaven voor de overheid. En dan denkt de overheid ook nog dat scholen geïnteresseerd zijn in de adviezen van ouders.

Voor scholen geldt nog steeds dat het de schuld van de ouders is dat kinderen thuis zitten. Ouders houden volgens de scholen hun kinderen thuis. Het kan natuurlijk nooit aan de school liggen!

In Rotterdam hebben we, ondanks de wet Passend Onderwijs, een systeem dat selecteert aan de poort. Dat mag niet volgens Passend Onderwijs, maar zelfs als het brutaal in een plaatsingswijzer wordt gezet: "Ga zelf maar leuren met je kind als er wat mee is" is er geen overheid, geen inspecteur, helemaal niemand, die daar iets aan verandert.
Intussen worden kinderen en ouders door het Openbaar Speciaal Onderwijs de deur gewezen. Dat weet ik zeker dat dit gebeurt want die ouders bellen mij.
Openbaar Onderwijs van Rotterdam kan zich dat permitteren omdat ze weten dat ouders niet in staat zijn om de wet te handhaven.
Dat is ons -ouders- niet meer gelukt sinds het bestuur van scholen dertig, veertig jaar geleden van ons is afgepakt en aan kille managers is gegeven.

Het mag onbegrijpelijk heten dat het onderwijs voor kinderen met een afwijkende ontwikkeling afhankelijk wordt gemaakt van de bereidheid van scholen om naar ouders te luisteren.

Onze wethouder is niet eens geïnteresseerd in de mening van de ouders! Wij en vooral onze kinderen zijn nog steeds hartstikke kansloos.

Waarde

Afgelopen week zaten er negen of tien mensen van Pameijer en Mee en weet ik veel welke organisatie in ons schooltje.
Ook vandaag is de bezettingsmacht weer de school ingetrokken voor een dagje duimendraaien.

Deze mensen zitten daar om de wethouder een plezier te doen en ze zitten gemeenschapsgeld op te maken. De wethouder heeft geheel in haar eentje besloten wat goed is voor de kinderen en ondanks dat de ouders luid en duidelijk geroepen hebben dat ze toch echt graag zelf gehoord willen worden, weet de wethouder heel zeker dat wat zij bedacht heeft, heus veel beter is voor de kinderen.

De kinderen zitten dus thuis. Dat vindt de wethouder niet erg. Als de ouders er geen gebruik van willen maken, van haar prachtige idee dan moeten ze dat zelf weten.

Aan de raad heeft ze uitgelegd dat ze in goed overleg met de ouders het maatwerk heeft ingericht. Hoe ze dat dan heeft gedaan legt ze niet uit, maar vermoedelijk heeft ze telepathische gaven, want de ouders zijn niet gehoord.

En toen ze eindelijk wel gehoord werden, afgelopen dinsdag, was de wethouder zeer ontstemd over de wensen van de ouders en ze tikte ook nog eens haar hoogste ambtenaar stevig op de vingers.
Foei! Meedenken met de ouders!

Vandaag zaten weer negen of tien mensen in een verder lege school -zoals een leerling het noemt: koffie te drinken en koekjes te eten. Die kosten zo'n 15.000 euro per week!
Het is wat. Wij moesten het doen met 25.000 euro voor 4 maanden! Voor 16 weken dus. Dat is 1/10 van wat de gemeente nu uitgeeft! Toen we om meer geld vroegen zei de teamleider van de gemeente: "moet er nou weer geld bij!?"

Vandaag hebben onze leerkrachten, geheel vrijwillig, een dagje door gebracht met de kinderen op de andere lokatie (want die heeft geen leerlingen op maandag). Het was een waardevolle dag. Daar kan geen 15.000 euro tegenop!!

Veiligheid en fatsoen

Gisteren trok de bezettingsmacht de school in. Een hele club onbekende mensen namen plaats op onze stoelen en liepen de hele dag vrijelijk door het gebouw. Overal waren ze.

Ik weet dit omdat we een bewakingscamera hebben. Deze bewakingscamera staat aan als we er zelf niet zijn. Deze week dus. De school staat immers vol spullen. Spullen van Stichting Bloemfleur, maar ook spullen van de kinderen en spullen van de leerkrachten. De camera staat aan voor de veiligheid van die spullen. Stichting Bloemfleur voelt zich namelijk verantwoordelijk als mensen hun eigendommen in ons schoolgebouw achterlaten. En ook de eigendommen van Stichting Bloemfleur verdienen bewaking.

Maandagmorgen om even over acht kwam er een mevrouw binnen die onmiddellijk de posters met ons gedachtegoed van de muur trok en in het proces verscheurde. Dat lijkt mij vernieling van andermans eigendommen. Bovendien getuigt het niet van enige interesse voor de inzet van Acato. Integendeel.

Maar misschien vindt de gemeente het toch niet zo interessant wat Acato voor de kinderen betekend heeft. Ze hebben er bij de gemeente afgelopen jaar trouwens ook nooit enige interesse in getoond.

Bovendien neemt de gemeente het niet zo nauw met andermans eigendommen. Voor ons gelden regels, voor de gemeente niet.

De gemeente mag gewoon een heel leger wildvreemde mensen de school insturen die dan vervolgens vrijelijk kunnen neuzen in onze spulletjes; in de getuigenissen van al die weken dat de mensen van Acato liefdevol voor deze kinderen hebben gezorgd. In de boeken en schriften van de kinderen.

Wie zijn die mensen? Wie geeft ze dit recht?

De wetten voor de privacy gelden blijkbaar niet voor onze overheid.
De gemeente heeft de sleutel. De gemeente wikt en beschikt.

Ik heb maar weer een klacht ingediend bij de ombudsman.

Handelswaarde

Laat ik u ook eens inwijden in de handelswaarde van de kinderen.

Acato ontving afgelopen jaar voor ieder kind 236 euro per week. Dat is het informele PGB- tarief van Rotterdam, als je geen echte Grote Instantie bent zal ik maar zeggen. Die krijgen veel meer.

Een bevoegde leraar/begeleider/pedagoog met (levens) ervaring betalen wij 50 euro per uur op zzp basis.

De kinderen krijgen van ons 24 uur per week lessen, oh nee, dat mogen we niet zo noemen: begeleiding, in groepjes van 4 leerlingen per leraar ... eh sorry: begeleider.

Een groepje van 4 leerlingen kost per week dus: 24 x 50 = 1200,-

16 leerlingen (we hadden wisselend rond de 18 leerlingen) kosten per week: 4800 euro 

18 leerlingen brengen aan inkomsten: 18 x 236 euro = 4248,-

Oh, dat kan dus niet. Maar niet getreurd, we hebben schoolvakanties. De kinderen krijgen het hele jaar PGB:

52 weken x 236 euro = 12.272 euro En dat dan gedeeld door de effectieve schoolweken, zijnde 44 stuks, levert een weekbedrag op van: 279 euro.

18 leerlingen hebben dus een bedrag van 18 x 279 euro per week te besteden aan begeleiding:

5020 euro!

Mooi! Ongeveer 800 euro ruimte voor nog wat assistentes en stagiaires en we kunnen draaien. Veel van onze leerlingen hebben af en toe een leraar, oeps begeleider, voor zichzelf nodig namelijk en bovendien hebben we dus 18 leerlingen en geen zestien, dus stagiaires en assistentes zijn geen overbodige luxe.  Maar niet de hele week. Dus dit gaat best.

We hebben computers nodig en tafels en stoelen en andere spullen. Waar kopen we dat dan van?

Daar moeten we dan fondsen voor aanschrijven. En dat is afgelopen jaar ook redelijk gelukt. De prachtige meubels zijn allemaal geschonken door allerlei lieve mensen die ons project een warm hart toedragen.

En de organisatie? De directeur en het bestuur enzo? Dat zijn allemaal vrijwilligers. Geen dure directeuren bij Acato. Zelfs geen administratief medewerker. Het kan er allemaal niet af.

Nu zijn we nog een kleinigheidje vergeten: de huur. Die betaalde de gemeente afgelopen jaar gelukkig. Want die kunnen we dus echt niet betalen. (De afspraak was dat de scholen na dit jaar de huur gezamenlijk op zich zouden nemen.)

Hoe zit dat nou met het Speciaal Onderwijs? Moeten die ook zo sappelen? Nee hoor.

Het Speciaal Onderwijs krijgt per leerling 386 euro per week. Zij stoppen 16 leerlingen in een klas. 

6176 euro opbrengst per leraar. In ons model houdt zo'n school dus, als ze 24 uur per week lessen zouden bieden: 6176 - 1200 = 4976 euro over! Per week! Per Klas!

5000 euro per week per klas voor overhead en andere dingen. Ze hebben natuurlijk wel wat andere kosten. Maar bijvoorbeeld de huur hoeven ze er niet van te betalen. Daar krijgen scholen aparte bekostiging voor.

Scholen krijgen ook nog allerhande subsidies. Afijn het is een feest daar.

Bij BOOR maken ze het helemaal bont. Daar hebben ze amper vakleerkrachten. Het hele onderwijs is er uitbesteed aan Ivio@school. De kinderen zitten achter een computer met een leerkracht in Almere of Groningen die ze zelf moeten mailen als ze een vraag hebben. Een vak kost een paar honderd euro per jaar per kind. Tel uit je winst. 

De kinderen die Acato bezochten zaten jaren thuis. Ze waren echter geen officieel thuiszitters. De scholen hadden ze verstopt, samen met de inspectie en leerplicht. Het geld dat er beschikbaar was voor deze kinderen zwerft ook nog ergens rond. Of het is al uitgegeven aan een leuk scheikunde lokaal. Voor de andere leerlingen, die het wel redden. Of het zit in de reusachtige reservepot.

Waar ik nou heel benieuwd naar ben is hoeveel geld de scholen nu nog extra bedongen hebben bij de gemeente om die kinderen in die 'leerrechtpilot' op te vangen. Naast het 'schoolgeld', betaalt door het Rijk, door ons dus, betaalt de gemeente namelijk ook nog een flink bedrag per leerling aan de Grote Zorginstantie, die de Zorg van het kind gaat verZorgen. Bovendien heb ik via de tamtam begrepen -en dat kan dus een broodje aap verhaal zijn- dat het samenwerkingsverband van Rotterdam, Koers-VO de gemeente om extra geld gevraagd heeft om de kinderen van Acato op te kunnen vangen.

Dat is allemaal ons belasting geld. Wat kost ons, de belastingbetalers, dat nu allemaal extra? Daar ben ik zo benieuwd naar. Ik wed dat er straks vrolijk tussen de 400 en 500 euro of meer per kind per week wordt opgehoest. En hoeveel uren aandacht krijgen deze kinderen, de kinderen in de leerrechtpilot, straks dan werkelijk?

Ik kan u in ieder geval nu vast op een briefje geven dat, ondanks onze gezamenlijke diepte investering in deze leerrechtpilot, straks precies dezelfde kinderen thuis zullen zitten als voorheen. Ze zullen dan nog moeilijker terug te vinden zijn. Want in het verstoppen worden de scholen en hun vriendjes alleen maar vindingrijker.

Deze Beestachtige Bezetting van ons schooltje kost de gemeente in ieder geval alvast een enorme extra bak met geld. Er zijn overal mensen vandaan getrommeld om ons uit te wissen. Een paar weekjes voor de Grote Vakantie, gaat er nog even duizenden euro's gemeenschapsgeld doorheen om ons te laten verdwijnen. Acato, met afstand de goedkoopste en meest liefdevolle oplossing voor de kinderen, voor een peperdure, liefdeloze, maar o zo lucratieve deal voor de Grote Instanties.

Beestachtige Bezetting

Maandag wordt ons schooltje bezet door de gemeente, BOOR, Pameijer en Boba. Deze week heeft de gemeente zich door middel van de huisbaas toegang verschaft tot het pand. Onder bedreiging van juridische stappen zijn we bovendien gesommeerd de sleutels in te leveren en wordt ons verder de toegang tot onze eigendommen ontzegd.

Omdat de gemeente tot 31 juli de huur heeft betaald hebben ze zo'n haast ons nu eruit te gooien. Anders was het iets moeilijker geweest om ons te stoppen. Veel kinderen komen van buiten Rotterdam en die gemeenten hebben het vertrouwen nog niet opgezegd. Integendeel.
Maar ook die gemeenten krijgen hun jonge inwoners nu teruggestuurd per kerende post.

Consequentie voor de kinderen is dat ze in ieder geval deze week weer thuis zitten.

Hoe zullen deze kinderen zich nu voelen vraag ik mij af? Een overheid die zo agressief te keer gaat om het schooltje, waar ze de laatste maanden zo prettig zaten en waar ze zich eindelijk welkom voelden, op te heffen; zo'n overheid moet toch wel hele gewichtige redenen hebben. Het wordt ze niet eens gevraagd wat ze ervan vinden.  De overheid kan wat dat betreft ook gerust zijn. Deze kinderen zullen de oorzaak altijd bij zichzelf zoeken. Zij waren nooit welkom op school. Andere kinderen wel, dus: "Het zal mijn schuld wel zijn. Ik deug niet. Dat hoor ik mijn hele leven al."

Het is beestachtig wat Rotterdam doet. Beestachtig. Een ander woord weet ik niet.

Het wordt de ouders trouwens ook niet gevraagd wat ze ervan vinden.

De ouders hebben ongevraagd luid en duidelijk hun mening gegeven, maar daar krijgen ze geen antwoord op.

De ouders hebben nu te horen gekregen dat ze kunnen komen praten over het traject wat de Grote Instanties voor hun kinderen bedacht hebben en als ze dat niet doen, dan is er niets anders. Ze hebben het aanbod van de scholen en de gemeente te accepteren of dat nou passend is of niet.

Ze gaan, verbolgen en onbegrepen.

Het is handel en politiek. Het gaat op geen enkel moment over onze kinderen.

Maandag begint de Beestachtige Bezetting.

Ik snap er helemaal niets van

Oké toegegeven, dat schreef ik al eerder: Ik snap er niets van. Maar echt jongens... moet je horen:

Zojuist kreeg ik een heel lief mailtje van iemand, een deskundige, uit Eindhoven. Bij hen speelt hetzelfde. Een initiatief voor kinderen met autisme, met allemaal deskundigen eraan vast ook nog, wordt de nek omgedraaid. Ouders spraken, net als bij ons in Rotterdam, in bij de gemeenteraad. Ze wilde ons een hart onder de riem steken: Jullie zijn niet alleen. In Leiden pleitten ouders om dezelfde reden bij hun vertegenwoordiging. Nee we zijn niet alleen.

Overal in het land zijn plaatselijk overheden eensgezind, zo lijkt het, burgerinitiatieven de nek om aan het draaien.

Nou dan zal er wel wat aan die burgerinitiatieven mankeren toch. Zou je denken. Wat willen die dan?

De burgerinitiatieven proberen tegen de verdrukking in te bereiken dat kinderen met autisme onderwijs krijgen. Zodat ze straks gelukkige volwassenen zijn en niet (geheel) ten laste komen van uw portemonnee.
Die burgerinitiatieven willen niet langer dat hun kinderen (met autisme) door de overheid en de scholen mishandeld worden. Wat is daar verkeerd aan?

De overheid zegt: Ieder kind moet gewoon naar school. Pas als een kind helemaal ten einde raad met een angststoornis en suïcidaal thuis zit, dan mag er wat anders worden ingezet. Dan moet het kind worden behandeld, tot het weer een beetje normaal gaat doen. Meestal duurt dat een jaar. Zo'n behandeling kost wel wat natuurlijk. En daarna moet het kind worden teruggestuurd naar school. Als het dan weer raar gaat doen en huilend thuis gaat zitten dan mag het een artikel 5a, een vrijstelling van onderwijs krijgen en dan kijken we er, voor wat betreft dat onderwijs dus, niet meer naar om.
Dan hebben we wel een leger van hulpverleners klaar staan, die ook een fortuin kosten, die de deur plat gaan lopen bij de ouders, dus maakt u zich geen zorgen, echt rustig wordt het nooit voor die mensen. Op z'n achttiende gaan we dan kijken of het recht heeft op een Wajong uitkering. We verwachten dan dat het vrijwilligerswerk gaat doen. Dan wordt het dus onze lijfeigene. Het kan zijn dat dat vrijwilligerswerk ook niet lukt vanwege chronische depressiviteit en een angststoornis die nooit meer over gaat, maar daar hebben we dan allerlei dure trajecten voor met allerlei andere aanbestede hulpverleners. Helaas blijkt de effectiviteit van die intergratie-trajecten niet erg hoog bij deze doelgroep, maar in ieder geval kunnen de gecontracteerde zorginstellingen dan de budgetten ergens mee verantwoorden. Dan is er altijd nog dagbesteding en omdat die mensen vaak zo depressief zijn, wordt er een beroep gedaan op begeleid of beschermd wonen. Als ze geen zelfmoord plegen, of op straat terecht komen, blijven deze mensen zo'n 60 jaar de zorg van de samenleving.
Een netwerk van mantelzorgers kan besparen in de kosten. De omgeving moet wel een beetje mee gaan helpen, want de zorg is al veel te duur!

Wat vindt u daar nou van?

Ik heb een vraag: Als je nou blind bent. Hoe gaat het dan? Je moet gewoon naar school en dan blijkt dat je niet in een gewoon boek kunt lezen. Ik neem aan dat zo'n blind kind dan behandeling krijgt om dat gedrag af te leren?
Oh nee, een blind kind mag op een instituut braille leren en dan kan het toch lezen.
Oh maar dan neem ik aan dat zo'n kind teruggestuurd wordt naar school na een poosje zonder die braille en dat het dan gewoon uit een boek moet lezen?

Dat zou ik wel zo eerlijk vinden eigenlijk. Voor wie het niet begrijpt: de juiste omgeving voor een mens met autisme is als braille voor de blinde.
En volgens mij hebben we een wet gelijke behandeling in Nederland...

We betalen ons met z'n allen groen en geel aan krampachtige maatregelen van de overheid om kinderen met autisme passend te maken voor het systeem.

Kan iemand mij vertellen waarom?

Als je deze kinderen wat meer ruimte geeft en wat meer tijd, groeien ze op tot leuke volwassenen. Het zijn al leuke kinderen. Zo moeilijk is het niet. Als je ze niet eerst vernielt en mishandelt zou het zomaar goed kunnen komen. En dan gaan ze misschien ook wel een vak leren en hun brood verdienen.
Dat kost ons bijna niks.
Sterker nog: dat levert de samenleving wat op.

Ik snap er helemaal niets van.

Thuiszittersinitiatieven met een rode streep erdoor.

We hebben een nieuw woord voor de Dikke van Dale: Thuiszittersinitiatieven. Er komt in word een dikke rode streep onder. Wat betreft de schoolbesturen zou er een dikke rode streep doorheen gezet moeten worden. Dus die Dikke van Dale zal het niet halen.
Schoolkinderen zijn het bezit van schoolbesturen. En daarmee basta. Dat is ons, Acato het thuiszittersinitiatief van Stichting Bloemfleur, heel duidelijk gemaakt. Door de schoolbesturen.

Deze week was Stichting Zwerfjongeren in het nieuws vanwege de schrikbarende toename van het aantal jongeren die op straat leven in Nederland.
In Nederland. Niet in India. In Nederland.

Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat als het onderwijs zorgvuldig met hun bezit om zou springen dat jongeren dan op straat terecht zouden komen.

Oh ja. En de Zorg, die moet ook nog wat.

Een klein verhaaltje:
Wij kregen vorig jaar bezoek van drie mensen: een moeder met haar dochter en iemand van jeugdbescherming. Reden van het bezoek: Of wij de dochter wilde opnemen want ze zat thuis. Ze was toen 17 jaar. Ze verzuimde voortdurend van de Openbare School voor Speciaal Voortgezet Onderwijs.
De school had moeder al voor de rechter gesleept, via leerplicht, moeder had al boetes moeten betalen en als kers op de taart (maar niet heus) werd er een melding gedaan bij Veilig Thuis.

Voor mij zat een diep ongelukkige moeder, een van ellende dubbelgevouwen dochter en een vrouw van jeugdbescherming die mij probeerde uit te leggen dat het meisje thuis zat omdat: zij met geen enkele leraar kon opschieten.

Wij namen het meisje op en ze voelde zich onmiddellijk prettig bij Acato. Wat direct opviel: ze ging als een razende aan haar schoolwerk want ze wilde haar school graag afmaken.

Uiteraard heeft dit meisje een stoornis van het een of 't ander, anders ging het niet zo vreselijk mis. En wij ervaren ook dingen die moeilijk gaan. Natuurlijk. En nee, het is niet helemaal de schuld van de leraren op die school, dat het mis ging. Maar daar gaat het nu even niet over.

Ik wil het alleen even hebben over de weg die dit kind gaat. Wat gebeurde namelijk hierna?

Toen het meisje een half jaar bij ons zat werd de moeder gesommeerd door het schoolbestuur om haar uit te schrijven van school. Ook de dame van Veilig Thuis vond dat het beste! Ze ging er toch niet meer heen en ze hoefde wat betreft deze verantwoordelijke- en machtige mensen na haar 18e toch niet meer naar school.

Wij, van Acato, hebben moeder op het hart gedrukt haar dochter niet uit te schrijven. Het meisje had nog geen eindexamen gedaan en had recht op onderwijs. De school moest volgens ons de zorgplicht serieuzer nemen.

Moeder werd uitgenodigd op school, Veilig Thuis schitterde door afwezigheid. Wij stuurden iemand mee om moeder bij te staan. Ze kwamen tegenover vijf mensen te zitten. Bij binnenkomst werd geprobeerd om de begeleiding van Acato op de gang te laten staan. Ze wilden moeder alleen tegenover vijf mensen laten zitten. De begeleiding van Acato liet zich niet afschepen, maar het mocht uiteindelijk niet baten.
Moeder kreeg te horen dat ze haar dochter uit moest schrijven want na haar 18e mocht ze niet meer op het Special Onderwijs ingeschreven staan. In deze tegenstrijdigheid zit de leugen verpakt: waarom hadden ze moeder dan nodig om de dochter uit te schrijven?

Moeder schreef uit. Natuurlijk. Wie wil dit nog? Deze vuiligheid, deze vijandigheid?

Haar dochter zit nu bij Acato en leert. De Gemeente kwam daar achter en zei: wat doet dat kind daar? Die is toch achttien?

Veilig Thuis heeft geen interesse meer.

Wij wel. Dit kind blijft bij ons. Tot ze voldoende geleerd heeft om de volgende, veilige, stap te nemen.

Voor de duidelijkheid: Jongeren kunnen tot hun 20e terecht op het Speciaal Onderwijs. Volgens de wet. En als het nodig is: tot hun 23e.

Je zou er moedeloos van worden.
Er is wel een aardig rapport geschreven over thuiszittersinitiatieven: Leren van thuiszittersinitiatieven. (www.opaz.info/nieuws/publicatie-leren-van-thuiszittersinitiatieven. Acato staat op pagina 18) In opdracht van het ministerie, ondanks de rode streep eronder. Zie de link hiernaast.

Zullen we een wedje leggen ministers?

Afgelopen donderdag, in de week van het eerste lustrumfeest van Acato spraken de kamerleden met de ministers van onderwijs en zorg over, onder andere, thuiszitters. Ik was erbij samen met Sean, een van de studenten van Acato. Hij schreef een prachtige sfeerschets over het hele gebeuren die op onze facebookpagina te lezen is.

De kamerleden waren heel erg goed voorbereid en stelden goede vragen. Desondanks bekroop mij opnieuw het onrustige en het langzamerhand beklemmende, hopeloze gevoel dat het probleem van de studenten van Acato niet gezien en begrepen wordt.

Onze minister van zorg, de vroegere wethouder van onderwijs van Rotterdam had het scheutig over een collectief scenario toen hij sprak over zorg in onderwijstijd. Extra zorgende handen in de klas om kinderen die dat nodig hebben zorg te geven. Er zijn kinderen die bijvoorbeeld medische zorg nodig hebben tijdens onderwijstijd. Dat snap ik. 

Maar het grootste deel van de thuiszitters heeft autisme en die zijn daar echt niet mee geholpen.

Wat hebben onze studenten nou feitelijk nodig? Een persoonlijk begeleider die meegaat de klas in? Iemand die naast je zit en je vertelt dat je stil moet blijven zitten? Of je agenda voor je invult? Of je vertelt dat je na drie kwartier naar een ander lokaal moet?

Nee, natuurlijk niet!

Het gaat weer een enorme bak met geld kosten en over een paar jaar constateren we dat er nog steeds evenveel kinderen niet naar school gaan. Het zijn dan natuurlijk geen thuiszitters meer maar blindgangers of iets dergelijks, uitbehandelden, verlegenheidsgevallen, geef het maar een naam. Nu worden ze ziek gemeld en 'genieten' ze geoorloofd verzuim. De scholen vinden altijd een manier om ze te verstoppen, de kinderen waar ze geen raad mee weten.

En waarom weten ze er geen raad mee? Omdat scholen van u te veel moeten, lieve ministers. Zelfs de scholen voor speciaal onderwijs.

Kinderen met autisme zijn niet reparabel, ze groeien gewoon anders. Wat de ministers telkens weer doen is hulpmiddelen aandragen zodat die kinderen toch in het systeem passen.

Maar ze zullen er nooit in passen. Nooit. Echt niet. 

Wat ze nodig hebben is ruimte.

Ruimte in tijd: in je eigen tempo leren.

Ruimte in keuzes: je eigen vakkenpakket kiezen, op je eigen niveau, op flexibele momenten.

Ruimte die rust geeft zodat je vrienden kunt maken.

Ruimte in letterlijke zin: de fysieke ruimte waar je die rust kunt vinden om even alleen te zijn, om iets voor jezelf te doen.

De studenten die naar Acato komen hebben allemaal, zonder uitzondering, een overvol hoofd. Het enig wat ze in het begin willen is met rust gelaten worden. 

Ze hebben jarenlang van alles te veel gehad: te veel mensen om zich heen, te veel opdrachten, te veel lijstjes, te veel (onverwachte) geluiden, te veel aandacht krijgen en te veel aandacht moeten geven, te veel moeten.

De hele dag: moeten.

Ze zijn er doodmoe van.

Wat zou het ons als belastingbetaler enorm veel geld schelen als we voor deze kinderen een beetje meer ruimte scheppen. Dat is volgens mij een stuk goedkoper.

Dan hoeven al die behandelingen niet. En al die begeleiders die alleen maar zeggen: jij moet, jij moet.. 

Ik roep u op ministers: begin eens met onze kinderen een beetje met rust te laten! Op de goede manier dan he? Niet: oh dat doen we nu toch? Ze zitten toch lekker thuis? Nee, dat bedoel ik niet. Maar op school. Grotere lokalen en kleinere groepen, meer ruimtes om te zijn, creativiteit en muziek om je te uiten, ruimte fysiek en in tijd voor sociale momenten, spelletjes doen. Eigenlijk de gewone dingen die kinderen allemaal nodig hebben om leuk op te groeien.

Dat gunt u uw eigen kinderen toch ook?

Gewoon wat meer ruimte.

Dan gaan ze groeien. Wedden?

Lijst met linkjes

Rechts van deze post staat sinds vandaag een lijst met linkjes die natuurlijk verre van compleet is maar vooral de bovenste wil ik toch graag even onder ieders aandacht brengen:

We are Change Rotterdam was op bezoek bij Acato!

Deel 27. ... of emigreren

Wat ik nou zo gek vind, is dat we met ons lieve burgerinitiatief voor thuiszittende kinderen ineens een enorm probleem geworden zijn voor de gemeente Rotterdam. Is dat niet gek? Ze zitten met hun handen in hun haar met ons. Daar verbaas ik mij zo enorm over.

Je zou toch zeggen dat ze bij de gemeente collectief wakker lagen van al die thuiszittende kinderen met bijbehorende jammerende ouders en pijnlijke mediaberichten. Je zou toch denken dat er allemaal zwaar overspannen ambtenaren met enorme wallen onder hun ogen op de afdelingen jeugd en onderwijs rondliepen. En dat die allemaal een gat in de lucht springen nu er een stel burgers bereid blijken te zijn, zich in te spannen om deze kinderen te helpen. Hèhè kunnen we eindelijk weer eens een nachtje lekker slapen.

Maar nee hoor, niets van dat al. Die ambtenaren sliepen uitstekend. Die lagen nergens van wakker. Het was allemaal prima geregeld. Die kinderen bestonden namelijk helemaal niet. Niet als probleem. Ze bestonden niet als probleem. Niet voor de gemeente en niet voor de scholen. Dat is best gek.

Kijk die ouders houden hun kinderen thuis. Daar begint het mee. Dan kun je als school ze aangeven bij leerplicht en die slepen de ouders dan voor de rechter, maar dat is zielig. Dus meldt je de kinderen gewoon ziek bij de inspectie met een vette knipoog erbij; “Hee inspecteur, dit is er weer zo een, je weet wel wink wink.” Kat in het bakje. Ondertussen krijg je gewoon de bekostiging voor die kids. Een win-win situatie. Je hebt geen last van ze, maar ze leveren wel wat op. De ouders krijgen geen problemen met leerplicht. Een superdeal.

Dat vind ik ook best gek. Dat je zo denkt als bestuurder. 

En er mee wegkomt. Heel gek. En dat die ambtenaren dan dus rustig slapen is helemaal raar.

Nu blijken die ouders het helemaal geen goede deal te vinden. Die willen namelijk dat hun kinderen de deur uit gaan en andere kinderen ontmoeten en ook nog wat leren. Zodat ze later niet ten laste komen van de samenleving en zo. En een leuk leven hebben.

Dat vind ik dan weer niet zo gek.

Na lang zoeken vonden die ouders Acato. Hun kinderen blijken op te fleuren bij Acato. Wat fijn! Nee helemaal niet. Oei. Dat blijkt foute boel. Daar wil namelijk niemand voor betalen! De scholen niet en de gemeente eigenlijk ook niet. Of toch weer wel, maar dan een beetje maar denk erom niet voor onderwijs!

Hè? Waarom is dit nou? Dat is heel gek!

Waarom is dat een probleem? Er zal toch wel iemand bereid zijn om van die enorme pot belastinggeld die wij met z’n allen vullen, een beetje af te staan om deze kinderen een prettige school te geven? 

Nee, die bereidheid blijkt er helemaal niet te zijn. En dat is best, sorry voor de herhaling, heel gek.

Maar is geld dan wel het probleem? Waar is bijvoorbeeld al dat schoolgeld van deze kinderen gebleven? Hoe kan er nou niet genoeg zijn? Dat gelooft toch niemand?

Is het feit dat Acato deze kinderen helpt en de ouders een platform geeft, misschien een probleem? Ik weet niets anders te verzinnen. En geloof mij, ik breek mijn hoofd erover. Dagelijks.

Is het misschien gewoon omdat bestuurders niet dulden dat iemand zich met hun zaken bemoeit? Gaat het over macht en handel? Terwijl het zou moeten gaan over onze kinderen, de toekomstige –laten we ons dat realiseren- belastingbetalers van Nederland?

Wij betalen met z’n allen zo’n schoolbestuurder anderhalve ton per jaar plus.

Daarvoor mag je toch verwachten dat zo’n bestuurder de samenleving een lol doet door zoveel mogelijk kinderen toegang tot onderwijs te verschaffen?

Maar nee. Niet alleen willen ze sommige kinderen niet; die kinderen mogen door niemand geholpen worden. 

Met als onvermijdelijk gevolg dat die kinderen straks levenslang een beroep gaan doen op zorg en uitkeringen die betaald worden van de belastingen die de kinderen die nu wel naar school mogen, moeten gaan betalen.

Volgens mij ben je dan knettergek! 

En daarom zijn wij, met Acato, dus een enorm probleem geworden van de gemeente Rotterdam. Ze liggen daar nu wel wakker. Van ons.

Wie dit kan volgen moet het zeggen. Ik snap er niets van! Vindt u het gek dat ik ook wakker lig? U zou ook wakker moeten liggen! Of emigreren.

Deel 26 Het chagrijn van de scholen

Ongeveer anderhalf jaar geleden slaagde onze jongste telg Steven voor zijn eindexamen. Pieter zat helaas alweer op zee tijdens de diploma-uitreiking, maar beide broers waren wel thuis gelukkig en zij kleedden zich speciaal voor de gelegenheid in Afrikaanse outfit, meegenomen uit Uganda waar Wessel zijn stage had gelopen het jaar ervoor. Wessel slaagde trouwens in dezelfde week als Steven voor de opleiding tot docent dans bij Codarts. Het was feest aan boord bij de familie Boot. 

Maar goed, de diploma-uitreiking van Steven:

De afgelopen weken moest ik telkens weer denken aan die bewuste diploma-uitreiking. 

We kennen allemaal het tafereel wel: De geslaagden zaten uitgedost in hun mooiste kleding op het toneel. (Steven in een mooi driedelig donkerblauw pak. Prachtig zag hij eruit.) Alle ouders in de zaal waren trots! Ik ook.

Een voor een werden de leerlingen naar de voorgrond geroepen. Daar werden ze toegesproken door een leerkracht en zetten ze vervolgens hun handtekening onder het document dat aantoonde dat ze de Havo met goed gevolg hadden afgesloten. 

Bij Steven in de klas zat een blinde jongen. Ik was toevallig aanwezig geweest toen deze jongen zijn profielwerkstuk presenteerde. Ik weet nog hoe onder de indruk ik was. Ik veerde dan ook blij verrast op toen ook hij zijn diploma in ontvangst mocht nemen.

De docente die deze jongen moest toespreken zei natuurlijk dat het knap was dat hij geslaagd was. Maar ik weet nog dat ik dacht: Nou moe, deze jongen verdient wel een grotere pluim.

De reden werd snel duidelijk. De lerares nam daarna uitgebreid de tijd om de zaal uit te leggen wat een geweldige prestatie het was van de school dat ze dit kind naar het eindexamen hadden geholpen. Het was namelijk heel erg veel extra werk geweest en het was toch maar aan de inzet van de leerkrachten van deze school te danken geweest dat het gelukt was. Ik weet nog letterlijk hoe geschokt ik was. In het bijzijn van deze jongen. Ik schaamde me dat ik het aan moest horen. De grenzeloze smakeloosheid van die gefrustreerde vrouw die blijkbaar vond dat scholen te vaak de schuld krijgen.

Ze had moeten zeggen dat deze jongen in zijn eentje een voorbeeld is voor de hele school. Dat hij met zijn dappere doorzettingsvermogen het nog ver zal brengen in de wereld. Dat het ontzettend knap is dat hij zich niet laat hinderen door zijn blindheid bij het bereiken van zijn doel. Dat als wij zeuren en klagen ons dat maar eens moeten bedenken; hoe veel moeilijker het is voor zo’n jongen om te genieten van het leven en dat hij daar toch telkens zo overtuigend in slaagt!

Nederig zou je daarvan moeten worden, mevrouw de leerkracht!!!

Daar! Ik heb het toch maar even helemaal gezegd wat ik toen had willen horen.

De frustratie die dit mens tot deze smakeloze speech bracht wordt veroorzaakt door de voortdurende spagaat waar scholen in gedwongen worden: 100% geslaagden afleveren en tegelijkertijd kinderen opnemen die onvoorspelbaar zijn.

Ik geloof niet meer dat de scholen van Nederland onze kinderen passend onderwijs zullen geven. Er is daar geen goede wil meer. Geen veerkracht. Geen fantasie. Geen bewegingsvrijheid.

En de bewegingsvrijheid die mondjesmaat wordt geboden door de minister, wordt niet gebruikt om de kinderen die het nodig hebben te helpen want de scholen hebben zo langzamerhand een bloedhekel aan de lastpakken. 

Dát is het chagrijn van de scholen. 

Hieronder een mail van een onderwijsconsulent waarin wordt uitgelegd dat Acato de afgelopen 7 maanden behoorlijk om de tuin is geleid door datzelfde chagrijn.

“ (…)Ik ben voor een andere casus in gesprek met de Onderwijsinspectie (OI). Steeds weer wordt er terug gepakt op het feit dat er geen onderwijsgeld mag gaan naar niet-onderwijsinstellingen. In dat geval en ook voor de kinderen bij Acato geldt dat er door de school met zorgplicht onderwijs op een andere locatie kan/moet worden verzorgd. Leerplicht dient toestemming te geven voor deze constructie via de leerplichtwet art. 11d (ontheffing van geregeld schoolbezoek vanwege ziekte of een psychisch gebrek). De stamschool blijft in dat geval verantwoordelijk voor kwaliteit en voortgang van het onderwijs en het leveren van maatwerk voor de leerling. Ze kunnen zelf een doorlopende leerlijn verzorgen, dat betekent werk aanleveren en nakijken, toetsen verzorgen en af en toe een docent er naartoe om mee te kijken. De meeste scholen vinden dat te lastig en willen dan niet meewerken. Ze vragen in dat geval aan de OI of het is toegestaan onderwijsgeld over te dragen aan de zorginstelling. Daarop volgt uiteraard een afwijzende reactie van de OI. Scholen stellen in dat verband (bewust of onbewust) de vraag verkeerd. Ze moeten de OI onderbouwd (diagnose, belastbaarheid, toestemming LPA) vragen of het de school is toegestaan onderwijs op een andere locatie te mogen organiseren. Als ze dat doen dan krijgen ze altijd toestemming.”