Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 6

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en achttien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Hemelvaart: een Christelijke feestdag


Menswaardigheid

Amnesty International: 'Het idee van menselijke waardigheid is een pijler onder de mensenrechten en misschien wel het enige beginsel dat alle mensenrechten verbindt.'

De menselijke waardigheid kan op vele manieren worden aangetast. Wij leven met z'n allen in een vrij en democratisch land waar de mensenrechten hoog in het vaandel staan. We zijn trots op onze rechtsstaat en hoge beschaving. Maar trots verblindt ook. En maakt gemakzuchtig. Mensen die aandacht vragen voor onrecht worden al snel als zeurpieten weggezet, want hebben we het niet goed met zijn allen? En er wordt verder geen aandacht meer aan ze besteed.

De gehele Nederlandse samenleving weet al jaren, dat heel veel kinderen geen toegang hebben tot ontwikkeling en een gelukkige toekomst. Maar toch wordt er geen notitie van ze genomen. De samenleving heeft haar eigen zelf-sussende manier om misstanden niet te willen zien. En zo worden duizenden kinderen al decennia lang genegeerd en buitengesloten. Door de overheid, maar ook door elke verantwoordelijke inwoner van dit rijke land.

Al jaren proberen we, om met onze kleine organisatie iets aan de situatie van deze kinderen te veranderen. Even leek het alsof we gehoord werden. De gemeente Rotterdam kwam echter in conflict met zichzelf en de belangen van rijke en machtige schoolbesturen. We spraken na verloop van tijd niet meer dezelfde taal. Wij spraken over de behoeften van deze kinderen, zij over regels, kaders en het gezag van de scholen. Er was geen enkel raakvlak.

Uiteindelijk vroegen we om een gesprek met de verantwoordelijke wethouders. Wij vroegen om een gesprek. Omdat we wilden uitleggen wat we probeerden te bereiken. We wilden vertellen over onze frustraties, dat we niet begrepen werden, dat deze kinderen op deze manier geen kansen hebben.

Op een maandagavond zaten we tegenover twee wethouders die geen woord verstonden van wat wij zeiden. Wethouder onderwijs zei: 'Ik ben zo verbaasd dat er zo'n verschil is in de beleving van wat er gebeurd is.' Deze constatering had verder geen enkele consequentie. 

Er werd geen notitie van ons genomen. Geen enkele. Dezelfde avond stuurde de ambtenaar een mail naar de schoolbesturen:

'Gesprek met de wethouders verliep redelijk namelijk net zo moeizaam als alle gesprekken met Acato verlopen dus het was zeer kenmerkend voor het gehele proces. (Prettig dat de wethouders dat aan den lijven konden ondervinden)'

Ik was nog niet eens thuis toen dit mailtje al in de mailboxen van de schoolbonzen zat.

Uit de openbaar gemaakte stukken die we een jaar na aanvraag eindelijk ontvingen blijkt ook dat volgens de gemeente de aanleiding voor het gesprek een hele andere was dan wij dachten. Wij hoopten eindelijk iets uit te kunnen leggen aan verantwoordelijke mensen. We hoopten op hulp of minstens op mensen die oprecht zouden gaan proberen te onderzoeken waar de spraakverwarring aan te wijten was. Op mensen die zich verantwoordelijk zouden voelen voor het levensgeluk van deze kinderen.

Maar er werd geen notitie van ons genomen. De reden van het gesprek was door de ambtenaren toegeëigend en de uitkomst bij voorbaat beslecht.

U kunt het zelf allemaal nalezen in de mails (zie de link onder 'De Acato Affaire').

We nemen het op voor mensen die door onze samenleving worden genegeerd en dus wordt er ook van ons geen notitie genomen.

De wethouders stuurden ons weg en beloofden de samenleving dat er voor de kinderen gezorgd zou worden. Daarna ging iedereen terug naar de orde van de dag. De kinderen zaten weer thuis en er werd verder geen notitie meer van ze genomen... Door niemand...

Geen notitie nemen van mensen is een aantasting van de menswaardigheid. Het is een aantasting van een van de pijlers van de mensenrechten.


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en achttien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?