Als het over onderwijs voor onze kinderen gaat willen wij dan als ouders te veel? Ik heb jaren lang gestreden om mijn kinderen binnen de muren van een school te houden. Ik heb mij er altijd over verbaasd dat dit zo ging, maar ik geloof niet dat ik te veeleisend was.

Pagina 2

dinsdag 14 juli 2020

Stil verdriet van een moeder

Boeken inleveren...

...leegmaken van een schooltas die een half jaar geleden in de kast is beland...

Ik vind:

Een gave ongebruikte schoolpas... leerjaar 2019-2020... met pasfoto, maar geen klassenfoto... want, welke klas dan?..

Bijna lege, onbeschreven, maar met tekeningen en kreten gevulde schriften...

Ongeopende en onbeschadigde boeken...

Lijstjes, allemaal lijstjes, hulpmiddelen, met noodnummers, contactpersonen, codes, nummers, etc...

Medicijnendoosje met Valdispert, paracetamol, Rennies, etc...

Ehbo tasje met pleisters, schaartje, verband etc..

Notitieblaadjes en losse stukjes beschreven papier, overal zwervend in haar tas...

Handschoenen voor de winterkou...

Deodorant...

Een spinner...

Dagboekjes-/schriftjes met notities, uitingen van spanning en belevenissen van voorbije dagen en weken vol spanningen en emoties...

Een zakje om over te geven...

Maandverband...

Opbergmap met ontelbare gemaakte ontwerpen/printjes...

Een etui met ongebruikte passer en pennen, gummetjes, potloden...

Boeken inleveren ...  Einde van het schooljaar ... Einde van school...

En toch..., toch wil ze haar overige boeken en schriften houden, ik mag ze niet weggooien..
... als een herinnering, als verwerking, aan een school, aan leerkrachten en leerlingen waarvan ze door de Corona geen normaal afscheid kon nemen...

Einde van de school... onafgerond...

...wederom onafgerond...

...een bestellijst die binnenkomt voor de boeken voor het volgende (examen)jaar... de laatste dagen dat het Magister nog toegankelijk is voor haar en ons... met talloze (gespreks)verslagen, in te halen toetsen, onvoorstelbaar lage cijfers, haar rooster...

Maar we gaan weer verder, we gaan weer vooruitkijken... en weer verwerken... en plannen maken voor haar toekomst...

...stil verdriet van een moeder...

Maar wél een altijd positieve, begripvolle, zorgzame, nuchtere, rustige en in mogelijkheden denkende moeder...

Wat moet het voor haar toch moeilijk zijn, een strijd, het leven, maar wat is ze sterk.. ik ben trots op haar!

Laat het vandaag maar regenen, ze komt er wel!



Geschreven door: Anne Marie (een moeder)




maandag 13 juli 2020

Spelregels

Eindelijk is het er dan. Het rapport van de ombudsman.

We zijn onbehoorlijk behandeld door de gemeente Rotterdam. Dat wist ik al, maar ik ben blij dat iedereen dat nu weet.

De ombudsman schrijft dat de gemeente gelijk had kunnen weten dat datgene wat wij met Acato willen bereiken in geen enkel bestaand wettelijk kader past. En dat is een hele belangrijke conclusie. Dat geldt namelijk voor alle burgerinitiatieven in Nederland die afgelopen jaar om zeep geholpen zijn. Burgerinitiatieven zoals die van ons. Ze boden aan jonge mensen met autisme de mogelijkheid zich te ontwikkelen op een wijze die bij hen past.

Het staat ook netjes verwoord in het AD: 'Het schooltje was geen officiële onderwijsinstelling, maar voldeed wel aan een behoefte.'

Het AD schrijft ook dat volgens de woordvoerder van de wethouder: 'over de bestaande opvang contact is met Acato en met ouders om op die manier het vertrouwen te herstellen.'

Maar dat is niet zo!

De gemeente heeft het rapport sinds 29 mei in huis, maar heeft nog steeds geen contact gezocht met Acato. De gemeente heeft wel aan de ombudsman laten weten:

'(...) dat zij zich voor een deel niet kan vinden in het oordeel van de ombudsman.'

Dat is jammer en ik begrijp het ook niet echt. We leven in een democratie. We kiezen zelf onze bestuurders. We stellen vertrouwen in de mensen die we kiezen. We hebben ook spelregels gemaakt met elkaar. Daar is de ombudsman een onderdeel van. Het is het enige instrument, afgezien van een dure rechtsgang, waarmee je als burger de bestuurder kunt controleren.

Het zou toch wel goed mis zijn met onze democratie als die bestuurder dan kan zeggen: 'Haha, maar nu ben ik de baas en ik trek mij er lekker niets van aan.' Dat zou ik wel heel erg vinden als dat zomaar zou kunnen in Nederland. Dan is het een spel zonder spelregels geworden. Wel de baas willen spelen maar geen verantwoording afleggen. Gewoon doen waar je zin in hebt. Het doet me een beetje denken aan een land aan de andere kant van de oceaan.

Ik hoop natuurlijk niet dat het zo zal gaan.

We hebben ook de gemeenteraad nog... maar dan krijgen we weer zo'n vechtpartij, net als vorig jaar. Waarom?
Het is een gemiste kans. Er valt zoveel te winnen. In mijn ervaring is goed maken veel makkelijker. Dat levert veel meer op.

Acato heeft nu 27 leerlingen voor het komende schooljaar. Jongeren waar geen alternatief voor is. Die het prettig vinden bij Acato omdat ze er mogen leren en mogen ontspannen.

De gemeente heeft echter laten weten dat we in juni volgend jaar, 2021 dus, uit het pand aan de Goudse Rijweg moeten zijn. De ambtenaren waren van plan om met z'n vieren langs te komen, juristen, managers, om van ons een handtekening te krijgen onder een stuk dat ons ten eerste kwalificeert als misdadigers en ten tweede onze rechten als huurder af zal nemen.

We zijn voorlopig niet thuis. We willen eerst graag weten of de spelregels van onze democratie nog gelden.




Voor het rapport en het AD artikel. Zie lijst met links.








dinsdag 23 juni 2020

Slechte heelmeesters en stinkende wonden

Ergens in 2012 werd door de media bekend gemaakt hoeveel kinderen in Nederland niet naar school kunnen. 12000 was het getal toen geloof ik. Maar dat zeg ik nu uit mijn hoofd.

We hadden net een kinderombudsman en die ging dit onmiddellijk onderzoeken (van Leerplicht naar Leerrecht 16 mei 2013). Het ministerie fabriceerde een organisatie die moest gaan zorgen dat alle thuiszitters terug naar school geleid werden: Gedragswerk.

Na twee jaar inzet van Gedragswerk bleek het aantal thuiszittende kinderen niet te zijn afgenomen. Ik kan mij voorstellen dat als je zo'n specifieke opdracht krijgt, dat het heel frustrerend moet zijn als het niet lukt. Dat heet ook wel falen.

De mannen van Gedragswerk schreven er een boek over: 'Iedereen aan Boord' (Van der Horst, Van Kessel). Ik was destijds bij de presentatie ervan aanwezig. En daar schreef ik een stukje over (Juni 2014: Goede Bedoelingen 1 en 2, zie blogarchief).

Bij de presentatie van dit boek werd een ludieke sketch opgevoerd waarin een boze vader een schoolmedewerker afbekt. Blijkbaar was een dergelijke scene relevant voor de boodschap van Gedragswerk die middag.

Hoewel ze faalden in hun opdracht bestaat Gedragswerk nog steeds. Vorig voorjaar mocht ik een van de auteurs van het boek en directeur van de club opnieuw aan het werk zien bij de aftrap van de Landelijke actieweek Thuiszitters. Zoiets hebben we tegenwoordig in Nederland. De aftrap vond plaats op het ministerie van OCW in Den Haag.

De middag was dit keer georganiseerd door jongeren die zelf met schooluitval en thuiszitten te kampen hebben gehad. Een jongeman werd voor de gelegenheid geïnterviewd door directeur Gedragswerk. Het betrof een voorbeeld-jongeman. Hij had jaren thuis gezeten en was er op eigen kracht in geslaagd toch zijn diploma te halen.

Nadat dit allemaal verteld was, vroeg directeur Gedragswerk out of the blue aan de jongeman: 'En vertel nou eens, waarom ging het niet op school? Je moeder was lastig. Toch?'
De jongeman werd zichtbaar verrast door de vraag en wist niet goed wat te antwoorden. Zijn moeder had enorm veel gesprekken moeten voeren op school, vertelde hij aarzelend. Maar dat was niet waar de directeur van Gedragswerk heen wilde. Er moest aangetoond worden dat het pas lukte om een diploma te halen, toen moeder zich er niet meer mee bemoeide.

Ik heb zelf moeten ondervinden op welke manier Gedragswerk conflictsituaties aanvliegt. Toen Acato door de Gemeente Rotterdam de deur gewezen werd, belde Gedragswerk mij op. Of ze mij ergens mee konden helpen. Ik was aangenaam verrast en gaf de medewerker toestemming om rond te bellen met de betrokken partijen. Ik ontving hierna nog één keer telefoon van deze man. Hij zei dat hij na wat rondbellen tot de conclusie gekomen was dat er sprake was van een verstoorde relatie en ik moest gewoon alles, Acato, alle medewerkers, al mijn werk, mijn hele organisatie, overdragen aan het openbaar onderwijs en de zorginstelling. Dan kon het nog goed komen.

Het beleid van de minister is er al sinds jaar en dag op gericht om kinderen te repareren en in de maat te laten lopen. Dat was zo toen mijn kinderen klein waren en dat is nog steeds zo. Als de minister op werkbezoek gaat is dat aan de hand van de club die dit beleid ondersteunt. De club die zegt: 'Heus, we hebben alles goed gedaan, er zijn voldoende voorzieningen, maar de ouders liggen dwars. Die liggen nou eenmaal altijd dwars.'

Dat heeft Gedragswerk namelijk zelf ook moeten ondervinden. Gedragswerk heeft volgens Gedragswerk moeten falen omdat die ouders zo vervelend waren.

Vandaar dat de overheid denkt dat het met zorg op school op te lossen is. Je hoeft namelijk alleen maar ouders en kinderen zorgzaam uit te leggen dat ze moeten ophouden met zeuren. Verder is er niets aan de hand.

Wat ik niet begrijp is dat als het na jaren van kostbare inzet, niet gelukt is met een bepaalde aanpak dat dan de overheid toch door blijft gaan om juist die mensen die betrokken waren bij het falende beleid, in te zetten om de stinkende wond op te lappen.

dinsdag 9 juni 2020

Er is iemand die het voor onze kinderen opneemt. Deel 2

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De ombudsman. Dat was op 4 april 2019.

Inmiddels is er een zorgvuldig rapport in concept verschenen met voorlopige conclusies van de ombudsman. 
De betrokken partijen mogen nog één keer reageren op de inhoud.

Ik heb er zelf niets aan toe te voegen.

Laten we hopen voor de kinderen en hun ouders dat de andere betrokkenen hun verantwoordelijkheden voelen en dat het definitieve rapport spoedig openbaar gemaakt zal worden.


'Wat is het kenmerk van een gezonde relatie tussen burger en overheid?'

Dat vraagt de verslaggever in het NRC van afgelopen zaterdag aan onze jubilerende gemeentelijke ombudsman. Hoewel ik heel trots ben op onze ombudsman en ook heel blij ben met het zorgvuldige rapport dat afgelopen week van haar hand verscheen over de Acato kwestie, verbaasde ik mij toch over een kleine passage in dit artikel:

'Mijn advies voor de burger zou zijn: ga ervan uit dat de ander het goed bedoelde, maar dat er jammer genoeg iets mis is gegaan. Ik ben nog nooit een ambtenaar tegengekomen die van plan was iets lelijks, onaardigs, onprettigs of onfatsoenlijks te doen. Nog nooit. Als er iets misgaat is dat ondanks de goede wil. Geef ze ook de kans te herstellen wat er misging.'

En toen moest ik even slikken. Toegegeven; ik heb de afgelopen jaren hele aardige ambtenaren ontmoet. De meeste mensen die op het gemeentehuis van Rotterdam werken deugen. Dat is natuurlijk zo. Toch zijn er afgelopen jaar heel wat dingen gebeurd waarvan ik mij niet kan voorstellen dat ze niet de bedoeling waren.

Om te beginnen werden we uit ons eigen project gezet. Onze meubels en de dure brandvrije vloer werden zonder pardon in bezit genomen door de Rotterdamse overheid.
Deze overheid heeft een paar weken geleden laten weten, die niet te zullen vergoeden.

In de maanden nadat we uit het project aan het Goudseplein gezet waren, kregen we van wijkteams te horen dat we een stip achter onze naam hebben en op de zwarte lijst staan bij de gemeente. Wat dat voor zwarte lijst is en waar die bewaard wordt kon of wilde niemand mij vertellen. Maar Acato voor jongeren van 18 jaar en ouder op de Goudse Rijweg, ons andere project dus, hoefde niet op medewerking te rekenen.

Van zorginstellingen kregen we te horen dat ze geen samenwerking met ons aan wilden gaan want: 'We hebben een goede verstandhouding met de gemeente en dat willen we graag zo houden.'

Eén dappere zorginstelling ging wel een samenwerking met ons aan maar schrok zo van de dreigementen van de gemeente, dat we nog steeds wachten op de verzilvering van alle PGB's op één na.

We wilden graag de ruimte huren die grenst aan het gedeelte in het gebouw dat we al huren. De gemeente weigerde ons echter deze ruimte te verhuren.
Wij wilden graag de jongeren opvangen die niet terecht konden in de leerrechtpilot van de gemeente en hadden dus echt extra ruimte nodig.
Dus hebben we het maar gekraakt. Ik zou niet weten hoe we anders voor deze mensen hadden moeten zorgen.

De gemeente heeft ons laten weten dat we volgend jaar uit het gebouw aan de Goudse Rijweg moeten want het zal worden afgestoten. Als wij het willen kopen moeten we in de rij gaan staan bij de projectontwikkelaars.
Een ander onderkomen voor onze inmiddels 24 jongeren moeten we zelf gaan zoeken.

Ik doe ontzettend mijn best om te geloven dat er jammer genoeg iets mis is gegaan. En ik geef de gemeente heel graag de kans te herstellen wat er misging.
We hebben het bij Acato namelijk heel erg zwaar. We worden heel onvriendelijk behandeld, als een stel misdadigers eigenlijk en ik geloof niet dat we dat verdienen.

Er ligt nu een rapport van de ombudsman. Ik hoop van ganser harte dat onze overheid de urgentie begrijpt voor Acato. Pas als de overheid en Pameijer en Mee en BOOR en Koers-VO en de ouders hebben gereageerd op dit rapport wordt het openbaar gemaakt en zal het heel misschien iets gaan betekenen voor Acato en de relatie met onze overheid. Dan hopen we natuurlijk dat die relatie weer gezond wordt. Dat zou mooi zijn.

In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De ombudsman. Dat was op 4 april 2019.

Inmiddels is er een zorgvuldig rapport in concept verschenen met voorlopige conclusies van de ombudsman. 
De betrokken partijen mogen nog één keer reageren op de inhoud.

Ik heb er zelf niets aan toe te voegen.


Laten we hopen voor de kinderen en hun ouders dat de andere betrokkenen hun verantwoordelijkheden voelen en dat het definitieve rapport spoedig openbaar gemaakt zal worden.






zaterdag 30 mei 2020

Er is iemand die het voor onze kinderen opneemt. Deel 1

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De ombudsman. Dat was op 4 april 2019.

Inmiddels is er een zorgvuldig rapport in concept verschenen met voorlopige conclusies van de ombudsman. 
De betrokken partijen mogen nog één keer reageren op de inhoud.

Ik heb er zelf niets aan toe te voegen.

Laten we hopen voor de kinderen en hun ouders dat de andere betrokkenen hun verantwoordelijkheden voelen en dat het definitieve rapport spoedig openbaar gemaakt zal worden.

Pinksteren: een Christelijke feestdag


Doen waar je zin in hebt

Heus, dat doen we allemaal. We doen allemaal precies datgene waar we zin in hebben. Natuurlijk, soms voelen we onze plichten en verantwoordelijkheden wat zwaarder drukken dan anders. En dan zuchten we en dan nemen we een weekje extra vakantie of gaan een weekendje weg. Maar die baan, dat werk wat we doen, daar hebben we helemaal in volle vrijheid voor mogen kiezen.

Ik denk niet dat de mevrouw van Nieuwsuur vroeger op school vanaf haar zesde jaar dagelijks te horen heeft gekregen dat ze zich verkeerd gedraagt, dat ze zich heel anders moet gedragen, dat ze anders moet zijn en dat ze andere dingen moet doen en leren en dat ze toen op haar zeventiende gedacht heeft:

'Wat fijn dat iedereen mij nu duidelijk heeft uitgelegd wat ik allemaal verkeerd doe. Nu weet ik tenminste wat ik worden wil.'

De nieuwslezer, de postbode, de dokter, de rechter, de ambtenaar, de leraar, de tuinman, de burgemeester, de kok, ze hebben allemaal mogen kiezen, het vakken-pakket op school, de sport, de hobby, de studie, de huisgenoot, de baan. En daarom zijn ze geworden wat ze geworden zijn. Vanwege de vrijheid, vanwege het thuishoren, vanwege het zelfbewustzijn. Ik ben wie ik ben en niemand maakt mij wat!

Als je niet in het schoolsysteem past wordt de keuzevrijheid onmiddelijk iets onbereikbaars. Omdat je dan hulp nodig hebt om toch mee te mogen doen, moet je voldoen aan de voorwaarden van die hulp. Je mag niet meer kiezen!

De hulp bestaat eruit dat je uitgelegd krijgt wat je verkeerd doet. Precies die eigenschappen die je bij geboorte hebt meegekregen en die je zelf niet kunt veranderen zijn het probleem.
Maar dat realiseer je je niet. Je bent misschien zes of zeven jaar. Iedereen in de klas doet het goed. Alleen jij niet. En je begrijpt maar niet waarom.
De juf van de lagere school is lief. Je mag ook af en toe een dagje thuisblijven omdat je weer huilend wakker bent geworden 's nachts.

Dan mag je naar de middelbare school. Het is een speciale school met kleine klassen want dat is fijn voor je. Om de haverklap gaat er een bel, komt er weer andere leraar binnen, opstaan en weglopen mag niet meer. Je gaat gillen, met de meubels gooien, je wordt opgesloten in een leeg lokaal tot je moeder komt.

Er is nog nooit een gedachte bij je opgekomen wat je zou mogen worden in het leven. Al die mensen hebben wel vaak tegen je moeder gezegd wat goed voor je zou zijn. Maar je hebt zelf geen idee meer wat je leuk vindt. Wat je leuk mag vinden.

Na een jaar middelbare school hoef je er niet meer heen. Je zit thuis. Gamen is leuk. 's Nachts ... dan kun je overdag slapen als de rest van de onbegrijpelijke wereld wakker is.

Ik ben wie ik ben en niemand maakt mij wat!

Dat zeg je alleen als je mag zijn wie je bent.

Als je mag doen waar je zin in hebt.


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De ombudsman. Dat was op 4 april 2019.


Inmiddels is er een zorgvuldig rapport in concept verschenen met voorlopige conclusies van de ombudsman. 
De betrokken partijen mogen nog één keer reageren op de inhoud.

Ik heb er zelf niets aan toe te voegen.


Laten we hopen voor de kinderen en hun ouders dat de andere betrokkenen hun verantwoordelijkheden voelen en dat het definitieve rapport spoedig openbaar gemaakt zal worden.



woensdag 27 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel12

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en drieëntwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.



Corona-rechten

Dankzij Corona zijn vele heilige huisjes gesneuveld. Zonder al te veel terughoudendheid is bijvoorbeeld het complete Centraal Schriftelijk geschrapt. De diploma's zijn al uitgereikt en nee dit is niet leuk voor de kinderen. Het zweten op dat laatste examen en daarna de ontlading van het slagen, de diploma-uitreiking, de feesten, voor een hele lichting eindexamenkandidaten is deze memorabele tijd van hun leven voorbij gegaan zonder zweet en zonder feest. Als mijn kind dit jaar eindexamen had moeten doen, was hij heel erg teleurgesteld geweest om al dit gemis en ik had met hem mee getreurd.

Maar afgezien daarvan is het ongelooflijk met welk een gemak het allerbelangrijkste examen van ons voorbereidend onderwijs overboord werd gegooid vanwege een virus. Ook alle studenten van het HBO mogen door naar het volgende jaar. 'We komen er volgend jaar wel achter of ze het aankunnen of niet', is het flexibele motto.

Wij hebben vorig jaar een jaar lang gepleit en gestreden bij de overheid voor een klein klasje voor kinderen die niet naar school konden. Veel van deze kinderen zaten al lange tijd, soms al jaren thuis. De scholen ontvingen intussen wel het schoolgeld voor deze kinderen en iedereen zweeg.

We hebben met de Rotterdamse ambtenaren oeverloze gesprekken gevoerd over dit kleine klasje voor een handvol kinderen. Kinderen waarover daarvoor niemand zich druk maakte. Het klasje mocht niet. Niemand ging ervoor betalen. Het gebouw waarin we zaten was helemaal geen schoolgebouw, werd er geargumenteerd.
'Er mag helemaal geen schoolgeld naar iets dat niet echt een school is', deed de inspectie een duit in het zakje.

Dus moesten we het maar zorg noemen.
'Oh maar dat mag ook niet', riepen ze toen, 'want die mensen die daar werken hebben helemaal geen SKJ registratie en dat moet. Dat moet!'

'Maar we willen toch onderwijs geven? De kinderen willen wat leren. Dan heb ik toch leraren nodig? En die hebben we! Is dat niet fijn?'
Leraren hebben geen SKJ registratie. Toch mogen deze mensen gewoon op scholen les geven en de hele dag met onze minderjarige jeugd optrekken.

'Oh maar het is geen school want dat gebouw is geen school en dan mag je het dus geen school noemen en trouwens er moet een samenwerking zijn met een school en die hebben hier geen zin in.'

'Maar ze krijgen toch al jaren het schoolgeld uitbetaald voor deze kinderen? Daar mogen ze dan toch wat voor doen?'

'Eh, ze hebben geen zin in jullie. En wij kunnen ze niet dwingen. En trouwens het mag ook niet. Dat hebben we al uitgelegd.'

Voor deze kinderen is de wet zo streng dat ze niet mogen of kunnen deelnemen aan het onderwijs en ze mogen ook niet door ouders of burgers geholpen worden.

Dit jaar krijgen alle schoolkinderen en studenten hun diploma of overgang zonder examinering uitgereikt. Dat mag want er waart een gevaarlijk virus rond en dan gelden er andere regels. Voor onze schooljeugd passen we alles aan, zodat hun toekomst, hun ontwikkeling, hun leven geen schade ondervindt.

Ik ben ook blij voor de schoolkinderen en de studenten dat het zo goed voor ze geregeld is. Ze moeten zich ook heel gelukkig prijzen dat de overheid en de gehele samenleving zo volmondig, liefdevol en beschermend om hen heen staan.

Voor veel kinderen van Nederland is dat namelijk niet zo.


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en drieëntwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?



dinsdag 26 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 11

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en tweeëntwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.


Middeleeuwse mensenrechten


Ik denk dat het recht op onderwijs een te algemeen begrip is om ons pleit te dienen. De veralgemenisering veroorzaakt juist dat het systeem een beroep blijft doen op het succes van de grote gemene deler en daarmee het relatieve kleine deel dat uitvalt op eigen wijze wil specificeren. Tegen die specificaties van het onderwijs kunnen we juist niet op. Wat zeggen de scholen: ouders houden zelf de kinderen thuis, die moeten eerst maar eens leren opvoeden, behandeling is voorliggend, we zijn handelingsverlegen enz. Wij voldoen namelijk, met 99% geslaagden, aan de opdracht van de wetgever.
Hoelang horen we deze redenatie al niet?

Ik geloof niet meer dat het zin heeft om ernaar te streven dat kinderen met autisme gewoon tussen andere kinderen in de klas kunnen zitten. Ik denk dat we moeten streven naar een eigen systeem voor kinderen met een afwijkende ontwikkeling en pas daarna moeten gaan zoeken naar een manier waarop inclusie kan slagen. Ik geloof niet dat we pas een recht kunnen claimen zolang het aanbod voor iedereen hetzelfde is. Een blinde kan nooit uit een gewoon boek lezen. Juist door de handicap te specificeren en de behoefte te omschrijven komen er aanpassingen en kan een kind met een afwijkende ontwikkeling het recht op onderwijs incasseren. 

Veel thuiszitters hebben -een vorm van – autisme. Een onderzoek van Vanuit Autisme Bekeken heeft het over de helft van de thuiszitters. Voor deze kinderen past het systeem niet. Dit gegeven is net zo concreet als het gegeven dat een blinde niet uit een gewoon boek kan leren. 

We kunnen ons niet voorstellen dat een blind kind op een school wordt toegeschreeuwd door een leerkracht omdat 'hij nou maar eens normaal moet gaan doen' en dat die leerkracht dan vervolgens een gewoon boek voor zijn neus kwakt. We zouden zo’n leraar lynchen. Er is trouwens gelukkig ook geen leraar die dit in zijn hoofd zou halen. Hij weet dat het kind niets ziet met zijn ogen en dus de gedrukte tekst in het boek niet kan lezen.

Vreemd genoeg is het de normale gang van zaken op scholen dat kinderen met autisme  te horen krijgen dat ze zich niet moeten aanstellen. Dat ze geacht worden hun handicap te verstoppen. Ze mogen op school niet autistisch zijn. Als ze dat niet kunnen, net doen alsof ze niets mankeren, krijgen ze straf en worden geschorst. Ze zijn dan niet meer welkom.
Ze moeten, volgens de school en volgens onze overheid in behandeling om dat gedrag af te leren. 

Waarom vindt de overheid dat blinde kinderen recht hebben op aanpassingen en autistische kinderen niet?

Het maatwerk van de overheid bestaat eruit dat kinderen met autisme aan de hand genomen worden en uitgelegd krijgen met welk gedrag ze op school wel / niet welkom zijn. Dat in 9 van de 10 gevallen het gedrag juist veroorzaakt wordt door het feit dat dit mens met autisme niet begrepen en zeker niet gerespecteerd wordt, is blijkbaar niet interessant. 

De rechten van mensen met autisme worden in Nederland geschonden. Jaar in, jaar uit. Niet alleen de mis-behandeling van deze kinderen en de trial and error-technieken van de leerkrachten die door de overheid worden opgezadeld met een onmogelijke taak; ook de aperte ontkenning van de handicap is een schending van de rechten van de mens.

Vroeg of laat krijgt de samenleving de rekening gepresenteerd. Het blijft niet ongestraft, zo'n systematische mishandeling van een jong, opgroeiend mens.

Het krankzinnige idee dat een mens niet mag zijn wie hij is, afgewezen wordt omdat hij een handicap heeft die zich vooral in afwijkend gedrag en ontwikkeling manifesteert; het is het soort discriminatie dat in de middeleeuwen thuishoort.

Misschien moeten wij ouders eens op middeleeuwse wijze ons ongenoegen kenbaar maken. Met stok en hooivork oprukken naar het 'paleis' van de overheid en heel hard boe roepen en: 'We willen onze school terug!'

De school die van de kinderen is.


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en tweeëntwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?

maandag 25 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 10

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.


Al dertien maanden en eenentwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.


Ongeloofwaardig wegens emotionele betrokkenheid


Augustus dit jaar is het twintig jaar geleden dat mijn autistische dochter voor het eerst naar 'school' ging. Ze was toen 4,5 jaar, praatte niet, had een extreem zelfbepalend karakter, een diagnose in het autistisch spectrum en was toegelaten op het medisch kinderdagverblijf, het MKD.

Ze zat twee jaar op het MKD, waar ze, zoals dat heet, schoolrijp werd gemaakt. Dat deden de -echt hele lieve- begeleidsters door haar te leren een schoolwerkje af te maken. De leerzame werkjes werden beloond met een pauze-momentje, limonade en een koekje of buiten spelen.

We waren het niet altijd eens, de mensen van het MKD en ik, maar ze zijn erin geslaagd om mijn dochter te leren wat er van je wordt verwacht als je naar school gaat.
Maar toen ik na anderhalf jaar vroeg naar welke school mijn dochter op haar zesde jaar dan zou gaan, konden de mensen van het MKD mij dat niet vertellen. Er was geen school die de werkwijze van het MKD kon voortzetten. Het MKD stond op zichzelf. Het was een eiland, zonder aansluiting met het vaste land. Na twee jaar drillen was er niets waarop moeder en kind een toekomst konden bouwen.

Het was de vooravond van de nieuwe wet op de rugzakjes en de expertise centra. De school van het Pedologisch Instituut, de PI-loot, had tot dan toe de taak kinderen maximaal twee jaar op te nemen en daarna door te sturen naar de school waar het kind volgens hen thuishoorde. De PI-loot bleef echter vooral zitten met de meeste kinderen, omdat er geen vervolgschool bestond. Toen de Wet op de expertisecentra van start ging kreeg deze school de taak de zogenaamde cluster-4 kinderen op te nemen. Die hadden ze namelijk toch al.

Mijn dochter, die nog steeds amper kon praten, ging aan het einde van haar training naar deze school, die inmiddels was omgedoopt tot Piloot.
Hoewel ze amper kon praten kreeg ze een half uur logopedie per week. Meer werd er niet vergoed. De logopediste was heel lief maar had niet per se kennis van zaken van de problematiek die het gebrek aan taal bij mijn kind veroorzaakte. De meeste mensen berustte in die tijd vooral in het idee dat spraakproblemen nou eenmaal bij autisme hoorde.
Een van de teamleiders voorspelde mij dat mijn dochter voor haar pubertijd in een tehuis zou wonen.

De Piloot heeft mijn dochter veel geleerd. Zoals op iedere lagere school was er veel liefde en aandacht en ruimte om werkjes af te wisselen met knutselen en buiten spelen. Mijn dochter hield van knutselen en buiten spelen. Aan het einde van haar tijd op de Piloot kende ze alle letters, kon ze prachtig tekenen, maar helaas niet lezen. Dat was niet de schuld van deze school. Ze was pas op haar zevende een beetje gaan praten dus aan leren lezen waren ze amper toegekomen.

Aan het einde van haar tijd op deze school vroeg ik waar mijn dochter terecht kon als ze naar de middelbare school moest. Ze wisten het niet. Op de middelbare scholen van cluster 4 was heel veel structuur maar geen creativiteit. Op de cluster 2 scholen die bedoeld waren voor dove kinderen en kinderen met taal en spraakstoornissen was er wel creativiteit maar daar hadden ze geen zin in kinderen met gedragsproblemen.

We kozen vanwege de creativiteit voor cluster 2. In eerste instantie weigerde de school haar te leren lezen omdat ze het op de lagere school niet geleerd had. Gelukkig kreeg ze een mentor die zelf een broer met autisme had en die onmiddellijk een zwak voor mijn dochter ontwikkelde. Dankzij haar heeft mijn dochter leren lezen. Het leren lezen van mijn dochter was geheel te danken aan een gelukkig toeval.

De school voorspelde dat mijn dochter nooit een examen of certificaat zou halen en dus moest ze weg. Vanaf haar zestiende hebben we een hele nare strijd gevoerd om te voorkomen dat ze thuis kwam te zitten. Vanaf haar zeventiende zat ze thuis.

Daarna werd ze vergeten. Daarna was er niemand meer die zich voor haar interesseerde. Ik weet uit ervaring wat er gebeurt als jonge mensen worden opgegeven door het onderwijs.

Ze raken losgekoppeld van hun geschiedenis en komen soms alleen nog individueel in het nieuws als verward persoon, in het ergste geval als veelpleger of iemand 'die al lange tijd in beeld was van de hulpverlening'.

Ik weet inmiddels ook uit ervaring dat er helemaal niets is verbeterd voor deze kinderen. Het enig wat er misschien is veranderd is de aandacht die het krijgt in de krant. We weten nu van de aantallen en de schrijnende situaties van de gezinnen.

En nog steeds gebeurt er helemaal niets.

Het ligt vast aan de ouders is de redenering. Het zijn ook alleen de ouders van deze kinderen die je hoort jammeren. En tja, die zijn ongeloofwaardig wegens emotionele betrokkenheid.



In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en eenentwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?

zondag 24 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 9

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.


Al dertien maanden en eenentwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.



Wegkijken en ontkennen. Een groeiende schuld


Het probleem van thuiszitters is voornamelijk het probleem van de thuiszitters zelf. Dit is de enige stelling in dit stukje waar iedere lezer het mee eens zal zijn.

Als ik mensen spreek die zelf geen kinderen met leerproblemen hebben zijn ze zonder uitzondering verbaasd over mijn verhalen. De meest gehoorde reactie is:

'Maar er is toch Speciaal Onderwijs?'

Mijn uitleg die daarop volgt, brengt dan meestal een wat lauwe reactie teweeg. Ongeloof is het meest welwillende sentiment. Maar waar daarna de gedachten van mijn toehoorder naar uit zullen gaan, daar kan ik alleen maar naar gissen.

Het is allemaal tenslotte goed geregeld in Nederland ... Men kan zich niet voorstellen dat er kinderen worden buitengesloten van onderwijs. Dat moet wel aan de ouders liggen. En natuurlijk aan de kinderen zelf. Sommige kinderen zijn nu eenmaal lastig. Veel ouders maken het mee; één zo'n jongetje in de klas dat de hele tijd aandacht vraagt. De ijverige intelligente dochter komt amper aan bod, heeft er last van. Als dat jongetje niet in de klas had gezeten zou mijn dochter dan niet veel meer bereiken? Ze wil zo graag!

Feitelijk is het zo dat de ernst van de problemen die kinderen met autisme hebben, in Nederland niet wordt erkend. Om deel te mogen nemen aan onderwijs moeten kinderen met autisme vaardigheden leren zodat de omgeving geen last van hen heeft. Een school mag het eigenlijk niet merken dat een kind autistisch is.

Daar is het extra geld voor bedoeld. Al die miljoenen die de overheid betaalt aan samenwerkingsverbanden zijn feitelijk bedoeld om kinderen met bijvoorbeeld autisme af te leren daar last van te hebben, zodat de school er ook geen last van heeft.

Dit komt omdat de wetten en regels die het onderwijs omkaderen geen ruimte bieden aan kinderen met een afwijkende ontwikkeling. De scholen kunnen letterlijk niets doen wat echt passend is voor deze kinderen, alleen iets wat lijkt op duwen en trekken of dreigen met verwijdering en Veilig Thuis en dan hopen dat ze in de maat gaan lopen.

We hebben wetgeving in Nederland die een hele groep mensen willens en wetens buitensluit van deelname aan de samenleving, maar dit gegeven is voor onze beschaafde gemeenschap ondenkbaar. Dit kan niemand geloven. In een land als Nederland is alles namelijk goed geregeld. En we kijken weg. We sussen onszelf met de gedachte dat die mensen dit over zichzelf hebben afgeroepen door zich niet aan te passen.

Dit verschijnsel is zo oud als het begrip 'mensenrechten' zelf. Sinds we mensenrechten hebben omschreven, geloven mensen dat die daarom in hun omgeving niet meer zullen worden geschonden.
We eerbiedigen in Nederland de mensenrechten dus 'als jij een probleem hebt moet dat wel aan jezelf liggen'.

Het probleem van thuiszitters is voornamelijk het probleem van de thuiszitters zelf.

Maar voor mensen met autisme is het hebben van een probleem direct een onoverkomelijk probleem omdat ze niet voor zichzelf op kunnen komen. Als reactie kruipen ze liever weg in een donker hol en laten ze zich niet meer zien. Deze reactie is inherent aan de handicap. Iemand met autisme heeft geen enkel middel om zichzelf te verdedigen. Hun handicap is de reden van de buitensluiting.

Daarom en vooral daarom, is de verplichting van de overheid om deze mensen te beschermen met wetgeving, een verplichting die voortkomt uit de eerbiediging van de mensenrechten.

De schuld die de overheid en de gehele samenleving op zich zadelt door weg te kijken en het probleem te ontkennen, groeit met de dag.



In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en eenentwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?


zaterdag 23 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 8

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.


Al dertien maanden en twintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Maarten

Ruim twee jaar geleden maakten we bij Acato kennis met Maarten, 14 jaar oud. Hij zat een tijdje aan een bureau tussen de andere leerlingen en verklaarde dat hij het bij Acato wel prettig vond. Zijn ouders vertelden dat er ook nog andere zaken speelden en dat ze toch hoopten dat er een oplossing op school gevonden zou worden. Die oplossing kwam er uiteindelijk niet voor Maarten.

Na de zomervakantie van 2018 openden wij hoopvol en enthousiast het project aan het Goudseplein voor kinderen die ondanks hun leerplichtige leeftijd niet terecht konden op Rotterdamse scholen. Maarten kwam opnieuw langs met zijn ouders. Hij was zichtbaar blij dat hij naar Acato mocht. Hij danste letterlijk door de school. Iedereen was dol op Maarten vanwege zijn enorme dankbare opgewektheid.

De ouders van Maarten maakten zich toch zorgen. De school waar Maarten niet terecht kon wilde namelijk niet meewerken. We werden uitgenodigd voor een gesprek.

Ergens in november 2018, zaten we met acht mensen rond de tafel op de middelbare school waar Maarten ingeschreven stond: De ouders van Maarten, de directeur van de school, een teamleider of iets dergelijks, een dame van het samenwerkingsverband, de verantwoordelijke leerplichtambtenaar en een dame van het wijkteam.

De leidinggevenden van de school staken van wal met een speech over hoezeer zij hun best gedaan hadden. Ze konden er niets aan doen. De ouders waren het daar bepaald niet mee eens. Maarten zat al lange tijd thuis. Er was niet eens ingezet op een verwijzing naar het Speciaal Onderwijs.

Ik opperde dat het misschien een idee was om te kijken of we bij Acato een oplossing konden bieden. Dat zou tenminste wat rust in de tent brengen.

Ik werd ronduit afgebekt door de directeur en de dame van het samenwerkingsverband zei -ik zie haar triomfantelijke gezicht nog voor me- :

'Er is helemaal geen geld voor iets als Acato.'

Dit samenwerkingsverband heeft tot taak te zorgen dat alle Rotterdamse kinderen naar school kunnen. Dat is de reden van de oprichting. Het heeft sinds 2014 tot-en-met 2018 daartoe ruim 200 miljoen euro aan Rijksbijdragen ontvangen. In de laatste strategische ambitie van deze club (november 2019) is te lezen dat sinds de oprichting het aantal thuiszitters met 43% is gestegen!

Het aantal kinderen met een artikel 5a vrijstelling is in een jaar tijd met 10% gestegen.
En dan moet u daarbij weten dat thuiszittende kinderen met autisme tegenwoordig worden ziek gemeld bij de inspectie. Het aantal ziekmeldingen wordt namelijk niet meegeteld. Deze kinderen worden, zoals ik eerder schreef, genegeerd. Als alle kinderen die geen onderwijs krijgen in Nederland eerlijk zouden worden geteld, wordt het verhaal nog veel en veel pijnlijker.

Tweehonderd miljoen euro investeerde de samenleving in een verbetering voor onze thuiszittende kinderen, voor de thuiszittende kinderen van alleen Rotterdam en wat randgemeenten. Het blijkt een kat in de zak.

De ouders van Maarten kregen te horen dat Acato zou moeten verdwijnen. Dat hadden de scholen al met elkaar afgesproken toen we nog maar net twee maanden bezig waren. De ouders waren daarom bang dat Maarten opnieuw teleurgesteld zou worden en hielden hem thuis. Maarten is sindsdien niet meer naar school geweest. Hij appt ons soms om te vragen hoe het met ons gaat.

Amnesty International heeft het over een waardigheidstoets. Zo'n toets vereist 'verheffing', als tegenovergestelde van vernedering.

Ik denk dat we met onze verwaande Nederlandse beschaving mijlenver verwijderd zijn van de nobele doelstellingen van deze mensenrechtenorganisatie.


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en twintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?



vrijdag 22 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 7

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.


Al dertien maanden en negentien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Marjolijn

Amnesty International: 'Voor de staat, en voor ieder orgaan of individu, iedere instelling of organisatie die ingrijpt in het leven van anderen, geldt een ‘waardigheidstoets’. Zo’n toets vereist ‘verheffing’, als het tegenovergestelde van vernedering; ‘valorisering’, dat wil zeggen erkenning van gevoelens, kwetsbaarheden, zorgen en aspiraties; en ‘verbeeldingskracht’, het vermogen je in te leven in wat anderen beweegt.' (www.amnesty.nl)

In de vorige post schreef ik dat de rechten van onze kinderen worden geschonden omdat ze worden genegeerd. Genegeerd worden tast de menselijke waardigheid aan en dit vreet aan de pijlers van de mensenrechten.

Soms worden kinderen niet genegeerd. Zoals in het geval van Marjolijn.

Marjolijn kwam ruim twee jaar geleden voor het eerst bij ons op bezoek samen met haar moeder en een mevrouw van Veilig Thuis. Ik zie het tafereel nog voor me. Zowel Marjolijn als haar moeder was klein en tenger. Dat maakte het allemaal nog kwetsbaarder. Marjolijn zat voorovergebogen in haar stoel en keek me niet aan. Een klein hoopje mens. Haar moeder had een blik in haar ogen van strakke maar stille en gelaten verontwaardiging. Als een mens die te vaak is geslagen en geleerd heeft dat je beter kunt zwijgen.

De dame van Veilig Thuis had goede bedoelingen. Ze legde weliswaar het probleem bij Marjolijn, maar de reden dat ze deze mensen bij Acato bracht was het resultaat van haar zoektocht naar een oplossing. En dat was een hele verbetering ten opzichte van de dwingende sancties die hiervoor waren toegepast.

Marjolijn is nu twee jaar bij ons. Ook wij kunnen haar problemen niet allemaal oplossen. Het is veel en ingewikkeld en ik zou dolgraag veel meer voor haar doen maar we worden door onze chronische financiële nood beperkt. Marjolijn krijgt geen PGB want ze is bezit van een zorginstelling. 

Het enige wat ik kan doen is haar ophalen van huis. Dan komt ze naar school. 's Middags naar huis reizen kan ze zelf. Maar 's morgen uit huis vertrekken lukt haar niet. Dat komt bij veel van onze leerlingen voor. Sommigen worden dan door hun ouders gebracht. Maar drie van onze leerlingen worden door ons met de auto gehaald omdat er geen vergoeding is voor een taxi en moeder bijvoorbeeld geen rijbewijs heeft of 's morgens al vroeg naar haar werk moet.

Marjolijn krijgt sinds een jaar, twee keer in de week groepstherapie bij de zorginstelling die de regie heeft over haar zorg. Het eerste half jaar bestond die therapie alleen op papier want Marjolijn moest er zelfstandig heen dus ging ze niet. Na een hoop geharrewar over de vraag wie de taxi dan zou moeten betalen, de gemeente of de zorgverzekering, kwam er na een half jaar eindelijk vervoer voor Marjolijn om naar deze groepstherapie te gaan. 

Ik ben een keer mee geweest naar een evaluatie van de therapie bij de zorginstelling. Bij aankomst werden we door Marjolijns contactpersoon naar een soort noodruimte gebracht. Ze kampten er blijkbaar met ruimte gebrek. Toen we binnenkwamen zaten er vijf mensen aan één kant van een lange tafel. Niemand stond op. We gingen met z'n drieën aan de andere kant van de tafel zitten. De dame die ons had binnen gelaten zei: 'Nou, ik ga maar bij jullie zitten anders is de verhouding wat scheef.'

Ik vroeg later aan Marjolijn hoe ze dat had gevonden, al die mensen die haar zo zaten op te wachten.
'Ach,' zei Marjolijn, 'Ik ben wel vijf keer naar de rechtbank geweest vroeger. Met mijn moeder. Daar zitten ze ook zo. Ik ben het wel gewend.'

Marjolijn is met haar moeder wel vijf keer voor de rechter gedaagd. Ze was misschien 15 of 16 jaar? Omdat Marjolijn niet naar school durfde, er hoofdpijn en buikpijn van kreeg. Moeder heeft ook boetes moeten betalen. Boetes betalen omdat je kind niet naar school durft. Marjolijn zat op een school voor Speciaal Onderwijs nota bene.

(...) ‘valorisering’, dat wil zeggen erkenning van gevoelens, kwetsbaarheden, zorgen en aspiraties; en ‘verbeeldingskracht’, het vermogen je in te leven in wat anderen beweegt.' (www.amnesty.nl)


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en negentien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?