Indolentie

Indolentie is een woord waarvan je de betekenis leert kennen als je 17 jaar bent, niet meer naar school kunt, geen werk hebt en geen dagbesteding. Cato gaat sinds mei vorig jaar niet meer naar school. De eerste weken dat ze haar dagen thuis moest doorbrengen waren als vakantie voor haar. Ze vroeg mij minstens een keer per dag of ze echt nooit meer naar school hoefde. Als ik haar dat dan bevestigde stak ze juichend twee vuisten in de lucht.

Een paar weken na de grote vakantie kwam het verdriet. De andere kinderen pakten ’s morgens hun tassen in en verlieten haar wereld. Cato ging zich realiseren wat ze kwijt was. Ze pakte de schoolboeken van haar jongere broer en probeerde ze te lezen. “Dit wil ik leren!” riep ze dan naar me. Ze barstte af en toe in onbeheersbare huilbuien uit. Ze zei tegen me dat ze dom was geweest. Dat ze beter had moeten luisteren en nu was ze alles kwijt.

Zij had verloren en de school die zo graag van haar af wilde had eindelijk gewonnen. Maar dat realiseerde ze zich niet. Dat de school haar elke dag buiten de klas hield en haar als een lastig huisdier alleen in een lokaal opsloot, was ze vergeten. Dat ze door de jongens werd gepest en niemand het voor haar opnam; ze wist het niet meer. Dat ze van alle activiteiten werd buitengesloten; het was nog maar een vage herinnering. Maar wat na de zomer ineens heel duidelijk werd voor haar, was dat alle kinderen naar school gaan. Zij ging vroeger ook, maar nu niet meer. En ze was er intens verdrietig over.

Het is een kwestie van wennen. Dan slaat de lusteloosheid toe. Je loopt eens naar je schildersezel, of je gaat op je bed liggen, je smeert eens een boterham of je staat een uur onder de douche; een dag is zo voorbij. Dan mag je weer naar bed en de volgende dag hoef je nergens voor op te staan.

Indolentie hoeft niemand je te leren. Als alles je wordt afgenomen leer je dat vanzelf.