Wilskracht

Cato heeft een ongekende wilskracht. Op twee jarige leeftijd kon ze drie uur onafgebroken krijsen. Daar is geen minuut van overdreven. Dit zegt ook wel iets over mij en ik realiseer mij dat sommige van mijn lezers zich nu naar het hoofd grijpen. Wie laat een kind drie uur krijsen? Maar Cato had werkelijk een ongekende wilskracht en een temperament van heb ik jou daar. Cato interesseerde zich bovendien niet voor haar omgeving, niet voor mij en vooral niet voor mijn mening. Een kind dat niet verlangt naar de goedkeuring van moeder is niet op te voeden. Toch probeerde ik het soms, tegen beter weten in en dan zei ik: Nee, dat mag niet. En dan krijste ze drie uur onafgebroken omdat ik niet wilde toegeven en de tweejarige dreutel ook niet. Zij was sterker en ik kreeg andere inzichten.

Cato’s wilskracht is altijd een probleem geweest. Er zijn maar weinig mensen die ermee om weten te gaan.

Mijn vader had ook zo’n enorme sterke wilskracht. Dankzij die wilskracht overleefde hij het jappenkamp. Ondanks alle ontberingen deed hij direct na de bevrijding een artsenstudie en werd specialist. Daar kwam toen geen posttraumatische stresstherapie aan te pas. Hij heeft ondanks dat diepe, zwarte gat in de herinneringen aan zijn jeugd zijn hele leven gewerkt en zijn gezin gevoed.

Cato’s sterke karakter heeft haar nooit geholpen. Mensen liepen er van weg en haalden hun schouders op. De school vond haar niet gezeglijk.

Ik ga nu haar eigen school inrichten. Cato wil beeldend kunstenaar worden dus zoek ik naar mensen die daar verstand van hebben. Laatst kwam een beeldend kunstenaar kijken naar haar werk. Hij was onder de indruk van haar talent en wil haar graag les geven. Bij een van haar minutieus gedetailleerde kunstwerken zei hij: Om dit te kunnen maken, om zo gedetailleerd zo’n groot vlak te kunnen vullen, moet je een enorme wilskracht hebben. Anders kun je dit niet.