Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?
De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.
Al dertien maanden en veertien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.
Lijfeigenen
Het heeft mij altijd verbaasd dat kinderen in Nederland niet dezelfde rechten hebben. Zodra kinderen zorg nodig hebben wordt het een kwestie van mazzel hebben. Het hangt van de gemeente af waar je woont welke zorg je krijgt, hoeveel geld de betreffende gemeente voor je over heeft, hoe snel je ouders Veilig thuis -de kinderbescherming- op hun dak krijgen en wat je kansen nog zijn om bijvoorbeeld ergens te mogen wonen, begeleiding te krijgen of sowieso iets te mogen leren.
In Rotterdam volgden de nieuwe verordeningen zich in rap tempo op. Toen ik met mijn schooltje begon had ik een warm contact met de gemeente. Ik kreeg de indruk dat men blij was met mijn initiatief. En dat is fijn natuurlijk. Dan is werken leuk! Het was ook fijn dat Rotterdam destijds, met de grote Zorgtransitie in 2014/15, erkende dat het verschijnsel PGB onmisbaar is.
Rotterdam heeft natuurlijk contracten met een behoorlijk aantal zorginstellingen. Maar het blijkt dat de specifieke zorg die bijvoorbeeld mensen met autisme nodig hebben door dergelijke zorginstellingen niet geleverd wordt. Het maatwerk dat die mensen nodig hebben past niet in de wat meer gestandaardiseerde pakketten van de grote instituten.
Wat doe je dan als ouder met een autistisch kind? Je vraagt een PGB aan en je gaat de zorg rond je kind zelf organiseren. Dat is al jaren een prima concept. En daar is ook nooit een alternatief voor aangedragen.
In Rotterdam begon de ellende met Robert. Eerst werd er op zijn PGB beknibbeld. Vervolgens werd hem de mogelijkheid van een PGB ontzegd. Wat? roept u nu natuurlijk. Hoe kan dat nou? Hebben we niet allemaal dezelfde rechten? Nee, dat schreef ik net al, blijkbaar niet.
Als je er nu voor kiest om in Rotterdam bij een erkende zorginstelling te gaan wonen of er bijvoorbeeld een behandeling van een paar uur per week af te nemen, krijgt die zorginstelling over jouw zorg de regie. Of je dat nou leuk vindt of niet. Daarnaast een PGB aanvragen voor bijvoorbeeld passende dagbesteding kan dan niet meer. En u raadt het al: Robert woont begeleid bij een grote Rotterdams zorginstelling.
Bij Acato zitten vijf jongeren, die op deze manier afhankelijk zijn van een zorginstelling. De zorginstellingen, het zijn drie verschillende, moeten er in het geval van deze vijf jongeren voor zorgen dat ze dagbesteding krijgen, ze hebben immers de regie, maar dat kunnen ze dus niet. Acato is eigenlijk het enige geschikte.
Acato heeft geen contract met de gemeente. Sterker nog, sinds het debacle van afgelopen jaar, heeft de gemeente ons uitgekotst. Dus zeggen de zorginstellingen nu:
"Wij hebben een hele goede verstandhouding met de gemeente en dat willen we graag zo houden. Dus gaan we met Acato geen samenwerking aan. Dus krijgt Acato ook niet betaald. Wel fijn dat Acato toch de dagbesteding van deze jongeren verzorgt, want zelf kunnen we dat niet. Dahaag."
Deze jongeren zijn de lijfeigenen van de zorginstelling geworden. Het concept PGB is daarmee naar de bliksem, net als de keuzevrijheid, de mensenrechten, de medemenselijkheid, het recht op gelijke behandeling en en en ... ach ... ach ... waar moet dit heen...
Acato stuurt de jongeren niet weg natuurlijk. Deze jongen mensen zijn de reden van ons bestaan.
Wat zegt de gemeente hierover?
"Als Acato jongeren opneemt zonder bekostiging is dat hun eigen risico."
Ik ben wel benieuwd of er ooit iemand komt die het opneemt voor ons en voor onze jongeren, want hoe lang houden we dit nog vol?
Wordt vervolgd...
In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.
Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.
De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.
Al dertien maanden en veertien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.
Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten