Als het over onderwijs voor onze kinderen gaat willen wij dan als ouders te veel? Ik heb jaren lang gestreden om mijn kinderen binnen de muren van een school te houden. Ik heb mij er altijd over verbaasd dat dit zo ging, maar ik geloof niet dat ik te veeleisend was.

Pagina 2

zaterdag 1 mei 2021

Hebben we wel jeugdzorg nodig?

Als we ophouden met jonge kinderen te vernielen hebben we geen jeugdzorg nodig. Deze stelling klopt wellicht niet voor 100%. Maar als die voor 66,66666667 % zou kloppen dan hebben we zeker iets om over na te denken in Nederland.

Een van de belangrijke motivaties (van het geschoolde deel van onze samenleving) aan het begin van de twintigste eeuw om alle kinderen naar school te sturen was dat dan na verloop van tijd de gevangenissen dicht zouden kunnen. Die hadden we dan niet meer nodig. Een geschoolde samenleving werkt en verdient geld en misdaad verdwijnt. Prachtig. Gevangenissen zijn er weliswaar nog steeds maar het deel van de bevolking wat in de gevangenis belandt is met tweederde afgenomen(1). Missie geslaagd zou je zeggen.

Alle kinderen naar school! Dat was het motto. Daar krijgen we brave burgers van. En als we ze dan ook nog allemaal hetzelfde leren zijn ze zowel cognitief als geestelijk gevormd en geschikt voor de economie.

Hoewel alle filosofen en pedagogen door de eeuwen heen ons hebben geleerd dat onderwijs moet zijn afgestemd op het individu, hebben regeringen op de hele wereld gekozen voor een onderwijssysteem en niet voor het individu.

En wat blijkt? Een behoorlijk deel van de kinderen past niet in het systeem van onderwijs en geestelijke vorming. Dit was vanaf dag één aan de hand. Nerveuze kinderen heetten ze in het begin, vlak na de tweede wereld oorlog. 

En we gingen eraan knoeien. Kinderen kneden om in het systeem te passen. De zorg voor het geestelijk welzijn van deze niet passende kinderen nam een enorme vlucht. 

Stond die geestelijke zorg ten dienste van het kind? Het antwoord is helaas NEEN. De zorg voor het kind staat ten dienste van het onderwijssysteem. Kinderen moeten passen. Daarom moet er gezorgd worden.

De zorg bedient het onderwijs en het onderwijs bedient de zorg. Het is inmiddels een verdienmodel geworden, dat vreemd genoeg, zichzelf voedt. Met het 'nerveuze' kind tegelijkertijd als onmisbaar product en bestanddeel.

Ons systeem van zorg en onderwijs ontkent al 75 jaar dat het juist zelf de slachtoffers maakt. Dat is logisch. Als het systeem dat wel zou erkennen betekent dat ook het einde ervan.

Als we ophouden met kinderen te vernielen hebben we geen jeugdzorg nodig. Misschien klopt die stelling niet voor 100% maar stel ... voor tweederde? Is het dan niet de moeite waard om er iets aan te doen? Scheelt een hoop ellende... en geld.

1: https://scholarlypublications.universiteitleiden.nl/access/item%3A2970280/view