Deel 27. ... of emigreren

Wat ik nou zo gek vind, is dat we met ons lieve burgerinitiatief voor thuiszittende kinderen ineens een enorm probleem geworden zijn voor de gemeente Rotterdam. Is dat niet gek? Ze zitten met hun handen in hun haar met ons. Daar verbaas ik mij zo enorm over.

Je zou toch zeggen dat ze bij de gemeente collectief wakker lagen van al die thuiszittende kinderen met bijbehorende jammerende ouders en pijnlijke mediaberichten. Je zou toch denken dat er allemaal zwaar overspannen ambtenaren met enorme wallen onder hun ogen op de afdelingen jeugd en onderwijs rondliepen. En dat die allemaal een gat in de lucht springen nu er een stel burgers bereid blijken te zijn, zich in te spannen om deze kinderen te helpen. Hèhè kunnen we eindelijk weer eens een nachtje lekker slapen.

Maar nee hoor, niets van dat al. Die ambtenaren sliepen uitstekend. Die lagen nergens van wakker. Het was allemaal prima geregeld. Die kinderen bestonden namelijk helemaal niet. Niet als probleem. Ze bestonden niet als probleem. Niet voor de gemeente en niet voor de scholen. Dat is best gek.

Kijk die ouders houden hun kinderen thuis. Daar begint het mee. Dan kun je als school ze aangeven bij leerplicht en die slepen de ouders dan voor de rechter, maar dat is zielig. Dus meldt je de kinderen gewoon ziek bij de inspectie met een vette knipoog erbij; “Hee inspecteur, dit is er weer zo een, je weet wel wink wink.” Kat in het bakje. Ondertussen krijg je gewoon de bekostiging voor die kids. Een win-win situatie. Je hebt geen last van ze, maar ze leveren wel wat op. De ouders krijgen geen problemen met leerplicht. Een superdeal.

Dat vind ik ook best gek. Dat je zo denkt als bestuurder. 

En er mee wegkomt. Heel gek. En dat die ambtenaren dan dus rustig slapen is helemaal raar.

Nu blijken die ouders het helemaal geen goede deal te vinden. Die willen namelijk dat hun kinderen de deur uit gaan en andere kinderen ontmoeten en ook nog wat leren. Zodat ze later niet ten laste komen van de samenleving en zo. En een leuk leven hebben.

Dat vind ik dan weer niet zo gek.

Na lang zoeken vonden die ouders Acato. Hun kinderen blijken op te fleuren bij Acato. Wat fijn! Nee helemaal niet. Oei. Dat blijkt foute boel. Daar wil namelijk niemand voor betalen! De scholen niet en de gemeente eigenlijk ook niet. Of toch weer wel, maar dan een beetje maar denk erom niet voor onderwijs!

Hè? Waarom is dit nou? Dat is heel gek!

Waarom is dat een probleem? Er zal toch wel iemand bereid zijn om van die enorme pot belastinggeld die wij met z’n allen vullen, een beetje af te staan om deze kinderen een prettige school te geven? 

Nee, die bereidheid blijkt er helemaal niet te zijn. En dat is best, sorry voor de herhaling, heel gek.

Maar is geld dan wel het probleem? Waar is bijvoorbeeld al dat schoolgeld van deze kinderen gebleven? Hoe kan er nou niet genoeg zijn? Dat gelooft toch niemand?

Is het feit dat Acato deze kinderen helpt en de ouders een platform geeft, misschien een probleem? Ik weet niets anders te verzinnen. En geloof mij, ik breek mijn hoofd erover. Dagelijks.

Is het misschien gewoon omdat bestuurders niet dulden dat iemand zich met hun zaken bemoeit? Gaat het over macht en handel? Terwijl het zou moeten gaan over onze kinderen, de toekomstige –laten we ons dat realiseren- belastingbetalers van Nederland?

Wij betalen met z’n allen zo’n schoolbestuurder anderhalve ton per jaar plus.

Daarvoor mag je toch verwachten dat zo’n bestuurder de samenleving een lol doet door zoveel mogelijk kinderen toegang tot onderwijs te verschaffen?

Maar nee. Niet alleen willen ze sommige kinderen niet; die kinderen mogen door niemand geholpen worden. 

Met als onvermijdelijk gevolg dat die kinderen straks levenslang een beroep gaan doen op zorg en uitkeringen die betaald worden van de belastingen die de kinderen die nu wel naar school mogen, moeten gaan betalen.

Volgens mij ben je dan knettergek! 

En daarom zijn wij, met Acato, dus een enorm probleem geworden van de gemeente Rotterdam. Ze liggen daar nu wel wakker. Van ons.

Wie dit kan volgen moet het zeggen. Ik snap er niets van! Vindt u het gek dat ik ook wakker lig? U zou ook wakker moeten liggen! Of emigreren.

Deel 26 Het chagrijn van de scholen

Ongeveer anderhalf jaar geleden slaagde onze jongste telg Steven voor zijn eindexamen. Pieter zat helaas alweer op zee tijdens de diploma-uitreiking, maar beide broers waren wel thuis gelukkig en zij kleedden zich speciaal voor de gelegenheid in Afrikaanse outfit, meegenomen uit Uganda waar Wessel zijn stage had gelopen het jaar ervoor. Wessel slaagde trouwens in dezelfde week als Steven voor de opleiding tot docent dans bij Codarts. Het was feest aan boord bij de familie Boot. 

Maar goed, de diploma-uitreiking van Steven:

De afgelopen weken moest ik telkens weer denken aan die bewuste diploma-uitreiking. 

We kennen allemaal het tafereel wel: De geslaagden zaten uitgedost in hun mooiste kleding op het toneel. (Steven in een mooi driedelig donkerblauw pak. Prachtig zag hij eruit.) Alle ouders in de zaal waren trots! Ik ook.

Een voor een werden de leerlingen naar de voorgrond geroepen. Daar werden ze toegesproken door een leerkracht en zetten ze vervolgens hun handtekening onder het document dat aantoonde dat ze de Havo met goed gevolg hadden afgesloten. 

Bij Steven in de klas zat een blinde jongen. Ik was toevallig aanwezig geweest toen deze jongen zijn profielwerkstuk presenteerde. Ik weet nog hoe onder de indruk ik was. Ik veerde dan ook blij verrast op toen ook hij zijn diploma in ontvangst mocht nemen.

De docente die deze jongen moest toespreken zei natuurlijk dat het knap was dat hij geslaagd was. Maar ik weet nog dat ik dacht: Nou moe, deze jongen verdient wel een grotere pluim.

De reden werd snel duidelijk. De lerares nam daarna uitgebreid de tijd om de zaal uit te leggen wat een geweldige prestatie het was van de school dat ze dit kind naar het eindexamen hadden geholpen. Het was namelijk heel erg veel extra werk geweest en het was toch maar aan de inzet van de leerkrachten van deze school te danken geweest dat het gelukt was. Ik weet nog letterlijk hoe geschokt ik was. In het bijzijn van deze jongen. Ik schaamde me dat ik het aan moest horen. De grenzeloze smakeloosheid van die gefrustreerde vrouw die blijkbaar vond dat scholen te vaak de schuld krijgen.

Ze had moeten zeggen dat deze jongen in zijn eentje een voorbeeld is voor de hele school. Dat hij met zijn dappere doorzettingsvermogen het nog ver zal brengen in de wereld. Dat het ontzettend knap is dat hij zich niet laat hinderen door zijn blindheid bij het bereiken van zijn doel. Dat als wij zeuren en klagen ons dat maar eens moeten bedenken; hoe veel moeilijker het is voor zo’n jongen om te genieten van het leven en dat hij daar toch telkens zo overtuigend in slaagt!

Nederig zou je daarvan moeten worden, mevrouw de leerkracht!!!

Daar! Ik heb het toch maar even helemaal gezegd wat ik toen had willen horen.

De frustratie die dit mens tot deze smakeloze speech bracht wordt veroorzaakt door de voortdurende spagaat waar scholen in gedwongen worden: 100% geslaagden afleveren en tegelijkertijd kinderen opnemen die onvoorspelbaar zijn.

Ik geloof niet meer dat de scholen van Nederland onze kinderen passend onderwijs zullen geven. Er is daar geen goede wil meer. Geen veerkracht. Geen fantasie. Geen bewegingsvrijheid.

En de bewegingsvrijheid die mondjesmaat wordt geboden door de minister, wordt niet gebruikt om de kinderen die het nodig hebben te helpen want de scholen hebben zo langzamerhand een bloedhekel aan de lastpakken. 

Dát is het chagrijn van de scholen. 

Hieronder een mail van een onderwijsconsulent waarin wordt uitgelegd dat Acato de afgelopen 7 maanden behoorlijk om de tuin is geleid door datzelfde chagrijn.

“ (…)Ik ben voor een andere casus in gesprek met de Onderwijsinspectie (OI). Steeds weer wordt er terug gepakt op het feit dat er geen onderwijsgeld mag gaan naar niet-onderwijsinstellingen. In dat geval en ook voor de kinderen bij Acato geldt dat er door de school met zorgplicht onderwijs op een andere locatie kan/moet worden verzorgd. Leerplicht dient toestemming te geven voor deze constructie via de leerplichtwet art. 11d (ontheffing van geregeld schoolbezoek vanwege ziekte of een psychisch gebrek). De stamschool blijft in dat geval verantwoordelijk voor kwaliteit en voortgang van het onderwijs en het leveren van maatwerk voor de leerling. Ze kunnen zelf een doorlopende leerlijn verzorgen, dat betekent werk aanleveren en nakijken, toetsen verzorgen en af en toe een docent er naartoe om mee te kijken. De meeste scholen vinden dat te lastig en willen dan niet meewerken. Ze vragen in dat geval aan de OI of het is toegestaan onderwijsgeld over te dragen aan de zorginstelling. Daarop volgt uiteraard een afwijzende reactie van de OI. Scholen stellen in dat verband (bewust of onbewust) de vraag verkeerd. Ze moeten de OI onderbouwd (diagnose, belastbaarheid, toestemming LPA) vragen of het de school is toegestaan onderwijs op een andere locatie te mogen organiseren. Als ze dat doen dan krijgen ze altijd toestemming.”