Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?
De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De ombudsman. Dat was op 4 april 2019.
Inmiddels is er een zorgvuldig rapport in concept verschenen met voorlopige conclusies van de ombudsman.
De betrokken partijen mogen nog één keer reageren op de inhoud.
Ik heb er zelf niets aan toe te voegen.
Laten we hopen voor de kinderen en hun ouders dat de andere betrokkenen hun verantwoordelijkheden voelen en dat het definitieve rapport spoedig openbaar gemaakt zal worden.
Pinksteren: een Christelijke feestdag
Pinksteren: een Christelijke feestdag
Doen waar je zin in hebt
Heus, dat doen we allemaal. We doen allemaal precies datgene waar we zin in hebben. Natuurlijk, soms voelen we onze plichten en verantwoordelijkheden wat zwaarder drukken dan anders. En dan zuchten we en dan nemen we een weekje extra vakantie of gaan een weekendje weg. Maar die baan, dat werk wat we doen, daar hebben we helemaal in volle vrijheid voor mogen kiezen.
Ik denk niet dat de mevrouw van Nieuwsuur vroeger op school vanaf haar zesde jaar dagelijks te horen heeft gekregen dat ze zich verkeerd gedraagt, dat ze zich heel anders moet gedragen, dat ze anders moet zijn en dat ze andere dingen moet doen en leren en dat ze toen op haar zeventiende gedacht heeft:
'Wat fijn dat iedereen mij nu duidelijk heeft uitgelegd wat ik allemaal verkeerd doe. Nu weet ik tenminste wat ik worden wil.'
De nieuwslezer, de postbode, de dokter, de rechter, de ambtenaar, de leraar, de tuinman, de burgemeester, de kok, ze hebben allemaal mogen kiezen, het vakken-pakket op school, de sport, de hobby, de studie, de huisgenoot, de baan. En daarom zijn ze geworden wat ze geworden zijn. Vanwege de vrijheid, vanwege het thuishoren, vanwege het zelfbewustzijn. Ik ben wie ik ben en niemand maakt mij wat!
Als je niet in het schoolsysteem past wordt de keuzevrijheid onmiddelijk iets onbereikbaars. Omdat je dan hulp nodig hebt om toch mee te mogen doen, moet je voldoen aan de voorwaarden van die hulp. Je mag niet meer kiezen!
De hulp bestaat eruit dat je uitgelegd krijgt wat je verkeerd doet. Precies die eigenschappen die je bij geboorte hebt meegekregen en die je zelf niet kunt veranderen zijn het probleem.
Maar dat realiseer je je niet. Je bent misschien zes of zeven jaar. Iedereen in de klas doet het goed. Alleen jij niet. En je begrijpt maar niet waarom.
De juf van de lagere school is lief. Je mag ook af en toe een dagje thuisblijven omdat je weer huilend wakker bent geworden 's nachts.
Dan mag je naar de middelbare school. Het is een speciale school met kleine klassen want dat is fijn voor je. Om de haverklap gaat er een bel, komt er weer andere leraar binnen, opstaan en weglopen mag niet meer. Je gaat gillen, met de meubels gooien, je wordt opgesloten in een leeg lokaal tot je moeder komt.
Er is nog nooit een gedachte bij je opgekomen wat je zou mogen worden in het leven. Al die mensen hebben wel vaak tegen je moeder gezegd wat goed voor je zou zijn. Maar je hebt zelf geen idee meer wat je leuk vindt. Wat je leuk mag vinden.
Na een jaar middelbare school hoef je er niet meer heen. Je zit thuis. Gamen is leuk. 's Nachts ... dan kun je overdag slapen als de rest van de onbegrijpelijke wereld wakker is.
Ik ben wie ik ben en niemand maakt mij wat!
Dat zeg je alleen als je mag zijn wie je bent.
Als je mag doen waar je zin in hebt.
In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.
Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.
De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De ombudsman. Dat was op 4 april 2019.
Inmiddels is er een zorgvuldig rapport in concept verschenen met voorlopige conclusies van de ombudsman.
De betrokken partijen mogen nog één keer reageren op de inhoud.
Ik heb er zelf niets aan toe te voegen.
Laten we hopen voor de kinderen en hun ouders dat de andere betrokkenen hun verantwoordelijkheden voelen en dat het definitieve rapport spoedig openbaar gemaakt zal worden.
