Als het over onderwijs voor onze kinderen gaat willen wij dan als ouders te veel? Ik heb jaren lang gestreden om mijn kinderen binnen de muren van een school te houden. Ik heb mij er altijd over verbaasd dat dit zo ging, maar ik geloof niet dat ik te veeleisend was.

Pagina 2

zaterdag 30 mei 2020

Er is iemand die het voor onze kinderen opneemt. Deel 1

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De ombudsman. Dat was op 4 april 2019.

Inmiddels is er een zorgvuldig rapport in concept verschenen met voorlopige conclusies van de ombudsman. 
De betrokken partijen mogen nog één keer reageren op de inhoud.

Ik heb er zelf niets aan toe te voegen.

Laten we hopen voor de kinderen en hun ouders dat de andere betrokkenen hun verantwoordelijkheden voelen en dat het definitieve rapport spoedig openbaar gemaakt zal worden.

Pinksteren: een Christelijke feestdag


Doen waar je zin in hebt

Heus, dat doen we allemaal. We doen allemaal precies datgene waar we zin in hebben. Natuurlijk, soms voelen we onze plichten en verantwoordelijkheden wat zwaarder drukken dan anders. En dan zuchten we en dan nemen we een weekje extra vakantie of gaan een weekendje weg. Maar die baan, dat werk wat we doen, daar hebben we helemaal in volle vrijheid voor mogen kiezen.

Ik denk niet dat de mevrouw van Nieuwsuur vroeger op school vanaf haar zesde jaar dagelijks te horen heeft gekregen dat ze zich verkeerd gedraagt, dat ze zich heel anders moet gedragen, dat ze anders moet zijn en dat ze andere dingen moet doen en leren en dat ze toen op haar zeventiende gedacht heeft:

'Wat fijn dat iedereen mij nu duidelijk heeft uitgelegd wat ik allemaal verkeerd doe. Nu weet ik tenminste wat ik worden wil.'

De nieuwslezer, de postbode, de dokter, de rechter, de ambtenaar, de leraar, de tuinman, de burgemeester, de kok, ze hebben allemaal mogen kiezen, het vakken-pakket op school, de sport, de hobby, de studie, de huisgenoot, de baan. En daarom zijn ze geworden wat ze geworden zijn. Vanwege de vrijheid, vanwege het thuishoren, vanwege het zelfbewustzijn. Ik ben wie ik ben en niemand maakt mij wat!

Als je niet in het schoolsysteem past wordt de keuzevrijheid onmiddelijk iets onbereikbaars. Omdat je dan hulp nodig hebt om toch mee te mogen doen, moet je voldoen aan de voorwaarden van die hulp. Je mag niet meer kiezen!

De hulp bestaat eruit dat je uitgelegd krijgt wat je verkeerd doet. Precies die eigenschappen die je bij geboorte hebt meegekregen en die je zelf niet kunt veranderen zijn het probleem.
Maar dat realiseer je je niet. Je bent misschien zes of zeven jaar. Iedereen in de klas doet het goed. Alleen jij niet. En je begrijpt maar niet waarom.
De juf van de lagere school is lief. Je mag ook af en toe een dagje thuisblijven omdat je weer huilend wakker bent geworden 's nachts.

Dan mag je naar de middelbare school. Het is een speciale school met kleine klassen want dat is fijn voor je. Om de haverklap gaat er een bel, komt er weer andere leraar binnen, opstaan en weglopen mag niet meer. Je gaat gillen, met de meubels gooien, je wordt opgesloten in een leeg lokaal tot je moeder komt.

Er is nog nooit een gedachte bij je opgekomen wat je zou mogen worden in het leven. Al die mensen hebben wel vaak tegen je moeder gezegd wat goed voor je zou zijn. Maar je hebt zelf geen idee meer wat je leuk vindt. Wat je leuk mag vinden.

Na een jaar middelbare school hoef je er niet meer heen. Je zit thuis. Gamen is leuk. 's Nachts ... dan kun je overdag slapen als de rest van de onbegrijpelijke wereld wakker is.

Ik ben wie ik ben en niemand maakt mij wat!

Dat zeg je alleen als je mag zijn wie je bent.

Als je mag doen waar je zin in hebt.


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De ombudsman. Dat was op 4 april 2019.


Inmiddels is er een zorgvuldig rapport in concept verschenen met voorlopige conclusies van de ombudsman. 
De betrokken partijen mogen nog één keer reageren op de inhoud.

Ik heb er zelf niets aan toe te voegen.


Laten we hopen voor de kinderen en hun ouders dat de andere betrokkenen hun verantwoordelijkheden voelen en dat het definitieve rapport spoedig openbaar gemaakt zal worden.



woensdag 27 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel12

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en drieëntwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.



Corona-rechten

Dankzij Corona zijn vele heilige huisjes gesneuveld. Zonder al te veel terughoudendheid is bijvoorbeeld het complete Centraal Schriftelijk geschrapt. De diploma's zijn al uitgereikt en nee dit is niet leuk voor de kinderen. Het zweten op dat laatste examen en daarna de ontlading van het slagen, de diploma-uitreiking, de feesten, voor een hele lichting eindexamenkandidaten is deze memorabele tijd van hun leven voorbij gegaan zonder zweet en zonder feest. Als mijn kind dit jaar eindexamen had moeten doen, was hij heel erg teleurgesteld geweest om al dit gemis en ik had met hem mee getreurd.

Maar afgezien daarvan is het ongelooflijk met welk een gemak het allerbelangrijkste examen van ons voorbereidend onderwijs overboord werd gegooid vanwege een virus. Ook alle studenten van het HBO mogen door naar het volgende jaar. 'We komen er volgend jaar wel achter of ze het aankunnen of niet', is het flexibele motto.

Wij hebben vorig jaar een jaar lang gepleit en gestreden bij de overheid voor een klein klasje voor kinderen die niet naar school konden. Veel van deze kinderen zaten al lange tijd, soms al jaren thuis. De scholen ontvingen intussen wel het schoolgeld voor deze kinderen en iedereen zweeg.

We hebben met de Rotterdamse ambtenaren oeverloze gesprekken gevoerd over dit kleine klasje voor een handvol kinderen. Kinderen waarover daarvoor niemand zich druk maakte. Het klasje mocht niet. Niemand ging ervoor betalen. Het gebouw waarin we zaten was helemaal geen schoolgebouw, werd er geargumenteerd.
'Er mag helemaal geen schoolgeld naar iets dat niet echt een school is', deed de inspectie een duit in het zakje.

Dus moesten we het maar zorg noemen.
'Oh maar dat mag ook niet', riepen ze toen, 'want die mensen die daar werken hebben helemaal geen SKJ registratie en dat moet. Dat moet!'

'Maar we willen toch onderwijs geven? De kinderen willen wat leren. Dan heb ik toch leraren nodig? En die hebben we! Is dat niet fijn?'
Leraren hebben geen SKJ registratie. Toch mogen deze mensen gewoon op scholen les geven en de hele dag met onze minderjarige jeugd optrekken.

'Oh maar het is geen school want dat gebouw is geen school en dan mag je het dus geen school noemen en trouwens er moet een samenwerking zijn met een school en die hebben hier geen zin in.'

'Maar ze krijgen toch al jaren het schoolgeld uitbetaald voor deze kinderen? Daar mogen ze dan toch wat voor doen?'

'Eh, ze hebben geen zin in jullie. En wij kunnen ze niet dwingen. En trouwens het mag ook niet. Dat hebben we al uitgelegd.'

Voor deze kinderen is de wet zo streng dat ze niet mogen of kunnen deelnemen aan het onderwijs en ze mogen ook niet door ouders of burgers geholpen worden.

Dit jaar krijgen alle schoolkinderen en studenten hun diploma of overgang zonder examinering uitgereikt. Dat mag want er waart een gevaarlijk virus rond en dan gelden er andere regels. Voor onze schooljeugd passen we alles aan, zodat hun toekomst, hun ontwikkeling, hun leven geen schade ondervindt.

Ik ben ook blij voor de schoolkinderen en de studenten dat het zo goed voor ze geregeld is. Ze moeten zich ook heel gelukkig prijzen dat de overheid en de gehele samenleving zo volmondig, liefdevol en beschermend om hen heen staan.

Voor veel kinderen van Nederland is dat namelijk niet zo.


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en drieëntwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?



dinsdag 26 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 11

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en tweeëntwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.


Middeleeuwse mensenrechten


Ik denk dat het recht op onderwijs een te algemeen begrip is om ons pleit te dienen. De veralgemenisering veroorzaakt juist dat het systeem een beroep blijft doen op het succes van de grote gemene deler en daarmee het relatieve kleine deel dat uitvalt op eigen wijze wil specificeren. Tegen die specificaties van het onderwijs kunnen we juist niet op. Wat zeggen de scholen: ouders houden zelf de kinderen thuis, die moeten eerst maar eens leren opvoeden, behandeling is voorliggend, we zijn handelingsverlegen enz. Wij voldoen namelijk, met 99% geslaagden, aan de opdracht van de wetgever.
Hoelang horen we deze redenatie al niet?

Ik geloof niet meer dat het zin heeft om ernaar te streven dat kinderen met autisme gewoon tussen andere kinderen in de klas kunnen zitten. Ik denk dat we moeten streven naar een eigen systeem voor kinderen met een afwijkende ontwikkeling en pas daarna moeten gaan zoeken naar een manier waarop inclusie kan slagen. Ik geloof niet dat we pas een recht kunnen claimen zolang het aanbod voor iedereen hetzelfde is. Een blinde kan nooit uit een gewoon boek lezen. Juist door de handicap te specificeren en de behoefte te omschrijven komen er aanpassingen en kan een kind met een afwijkende ontwikkeling het recht op onderwijs incasseren. 

Veel thuiszitters hebben -een vorm van – autisme. Een onderzoek van Vanuit Autisme Bekeken heeft het over de helft van de thuiszitters. Voor deze kinderen past het systeem niet. Dit gegeven is net zo concreet als het gegeven dat een blinde niet uit een gewoon boek kan leren. 

We kunnen ons niet voorstellen dat een blind kind op een school wordt toegeschreeuwd door een leerkracht omdat 'hij nou maar eens normaal moet gaan doen' en dat die leerkracht dan vervolgens een gewoon boek voor zijn neus kwakt. We zouden zo’n leraar lynchen. Er is trouwens gelukkig ook geen leraar die dit in zijn hoofd zou halen. Hij weet dat het kind niets ziet met zijn ogen en dus de gedrukte tekst in het boek niet kan lezen.

Vreemd genoeg is het de normale gang van zaken op scholen dat kinderen met autisme  te horen krijgen dat ze zich niet moeten aanstellen. Dat ze geacht worden hun handicap te verstoppen. Ze mogen op school niet autistisch zijn. Als ze dat niet kunnen, net doen alsof ze niets mankeren, krijgen ze straf en worden geschorst. Ze zijn dan niet meer welkom.
Ze moeten, volgens de school en volgens onze overheid in behandeling om dat gedrag af te leren. 

Waarom vindt de overheid dat blinde kinderen recht hebben op aanpassingen en autistische kinderen niet?

Het maatwerk van de overheid bestaat eruit dat kinderen met autisme aan de hand genomen worden en uitgelegd krijgen met welk gedrag ze op school wel / niet welkom zijn. Dat in 9 van de 10 gevallen het gedrag juist veroorzaakt wordt door het feit dat dit mens met autisme niet begrepen en zeker niet gerespecteerd wordt, is blijkbaar niet interessant. 

De rechten van mensen met autisme worden in Nederland geschonden. Jaar in, jaar uit. Niet alleen de mis-behandeling van deze kinderen en de trial and error-technieken van de leerkrachten die door de overheid worden opgezadeld met een onmogelijke taak; ook de aperte ontkenning van de handicap is een schending van de rechten van de mens.

Vroeg of laat krijgt de samenleving de rekening gepresenteerd. Het blijft niet ongestraft, zo'n systematische mishandeling van een jong, opgroeiend mens.

Het krankzinnige idee dat een mens niet mag zijn wie hij is, afgewezen wordt omdat hij een handicap heeft die zich vooral in afwijkend gedrag en ontwikkeling manifesteert; het is het soort discriminatie dat in de middeleeuwen thuishoort.

Misschien moeten wij ouders eens op middeleeuwse wijze ons ongenoegen kenbaar maken. Met stok en hooivork oprukken naar het 'paleis' van de overheid en heel hard boe roepen en: 'We willen onze school terug!'

De school die van de kinderen is.


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en tweeëntwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?

maandag 25 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 10

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.


Al dertien maanden en eenentwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.


Ongeloofwaardig wegens emotionele betrokkenheid


Augustus dit jaar is het twintig jaar geleden dat mijn autistische dochter voor het eerst naar 'school' ging. Ze was toen 4,5 jaar, praatte niet, had een extreem zelfbepalend karakter, een diagnose in het autistisch spectrum en was toegelaten op het medisch kinderdagverblijf, het MKD.

Ze zat twee jaar op het MKD, waar ze, zoals dat heet, schoolrijp werd gemaakt. Dat deden de -echt hele lieve- begeleidsters door haar te leren een schoolwerkje af te maken. De leerzame werkjes werden beloond met een pauze-momentje, limonade en een koekje of buiten spelen.

We waren het niet altijd eens, de mensen van het MKD en ik, maar ze zijn erin geslaagd om mijn dochter te leren wat er van je wordt verwacht als je naar school gaat.
Maar toen ik na anderhalf jaar vroeg naar welke school mijn dochter op haar zesde jaar dan zou gaan, konden de mensen van het MKD mij dat niet vertellen. Er was geen school die de werkwijze van het MKD kon voortzetten. Het MKD stond op zichzelf. Het was een eiland, zonder aansluiting met het vaste land. Na twee jaar drillen was er niets waarop moeder en kind een toekomst konden bouwen.

Het was de vooravond van de nieuwe wet op de rugzakjes en de expertise centra. De school van het Pedologisch Instituut, de PI-loot, had tot dan toe de taak kinderen maximaal twee jaar op te nemen en daarna door te sturen naar de school waar het kind volgens hen thuishoorde. De PI-loot bleef echter vooral zitten met de meeste kinderen, omdat er geen vervolgschool bestond. Toen de Wet op de expertisecentra van start ging kreeg deze school de taak de zogenaamde cluster-4 kinderen op te nemen. Die hadden ze namelijk toch al.

Mijn dochter, die nog steeds amper kon praten, ging aan het einde van haar training naar deze school, die inmiddels was omgedoopt tot Piloot.
Hoewel ze amper kon praten kreeg ze een half uur logopedie per week. Meer werd er niet vergoed. De logopediste was heel lief maar had niet per se kennis van zaken van de problematiek die het gebrek aan taal bij mijn kind veroorzaakte. De meeste mensen berustte in die tijd vooral in het idee dat spraakproblemen nou eenmaal bij autisme hoorde.
Een van de teamleiders voorspelde mij dat mijn dochter voor haar pubertijd in een tehuis zou wonen.

De Piloot heeft mijn dochter veel geleerd. Zoals op iedere lagere school was er veel liefde en aandacht en ruimte om werkjes af te wisselen met knutselen en buiten spelen. Mijn dochter hield van knutselen en buiten spelen. Aan het einde van haar tijd op de Piloot kende ze alle letters, kon ze prachtig tekenen, maar helaas niet lezen. Dat was niet de schuld van deze school. Ze was pas op haar zevende een beetje gaan praten dus aan leren lezen waren ze amper toegekomen.

Aan het einde van haar tijd op deze school vroeg ik waar mijn dochter terecht kon als ze naar de middelbare school moest. Ze wisten het niet. Op de middelbare scholen van cluster 4 was heel veel structuur maar geen creativiteit. Op de cluster 2 scholen die bedoeld waren voor dove kinderen en kinderen met taal en spraakstoornissen was er wel creativiteit maar daar hadden ze geen zin in kinderen met gedragsproblemen.

We kozen vanwege de creativiteit voor cluster 2. In eerste instantie weigerde de school haar te leren lezen omdat ze het op de lagere school niet geleerd had. Gelukkig kreeg ze een mentor die zelf een broer met autisme had en die onmiddellijk een zwak voor mijn dochter ontwikkelde. Dankzij haar heeft mijn dochter leren lezen. Het leren lezen van mijn dochter was geheel te danken aan een gelukkig toeval.

De school voorspelde dat mijn dochter nooit een examen of certificaat zou halen en dus moest ze weg. Vanaf haar zestiende hebben we een hele nare strijd gevoerd om te voorkomen dat ze thuis kwam te zitten. Vanaf haar zeventiende zat ze thuis.

Daarna werd ze vergeten. Daarna was er niemand meer die zich voor haar interesseerde. Ik weet uit ervaring wat er gebeurt als jonge mensen worden opgegeven door het onderwijs.

Ze raken losgekoppeld van hun geschiedenis en komen soms alleen nog individueel in het nieuws als verward persoon, in het ergste geval als veelpleger of iemand 'die al lange tijd in beeld was van de hulpverlening'.

Ik weet inmiddels ook uit ervaring dat er helemaal niets is verbeterd voor deze kinderen. Het enig wat er misschien is veranderd is de aandacht die het krijgt in de krant. We weten nu van de aantallen en de schrijnende situaties van de gezinnen.

En nog steeds gebeurt er helemaal niets.

Het ligt vast aan de ouders is de redenering. Het zijn ook alleen de ouders van deze kinderen die je hoort jammeren. En tja, die zijn ongeloofwaardig wegens emotionele betrokkenheid.



In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en eenentwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?

zondag 24 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 9

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.


Al dertien maanden en eenentwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.



Wegkijken en ontkennen. Een groeiende schuld


Het probleem van thuiszitters is voornamelijk het probleem van de thuiszitters zelf. Dit is de enige stelling in dit stukje waar iedere lezer het mee eens zal zijn.

Als ik mensen spreek die zelf geen kinderen met leerproblemen hebben zijn ze zonder uitzondering verbaasd over mijn verhalen. De meest gehoorde reactie is:

'Maar er is toch Speciaal Onderwijs?'

Mijn uitleg die daarop volgt, brengt dan meestal een wat lauwe reactie teweeg. Ongeloof is het meest welwillende sentiment. Maar waar daarna de gedachten van mijn toehoorder naar uit zullen gaan, daar kan ik alleen maar naar gissen.

Het is allemaal tenslotte goed geregeld in Nederland ... Men kan zich niet voorstellen dat er kinderen worden buitengesloten van onderwijs. Dat moet wel aan de ouders liggen. En natuurlijk aan de kinderen zelf. Sommige kinderen zijn nu eenmaal lastig. Veel ouders maken het mee; één zo'n jongetje in de klas dat de hele tijd aandacht vraagt. De ijverige intelligente dochter komt amper aan bod, heeft er last van. Als dat jongetje niet in de klas had gezeten zou mijn dochter dan niet veel meer bereiken? Ze wil zo graag!

Feitelijk is het zo dat de ernst van de problemen die kinderen met autisme hebben, in Nederland niet wordt erkend. Om deel te mogen nemen aan onderwijs moeten kinderen met autisme vaardigheden leren zodat de omgeving geen last van hen heeft. Een school mag het eigenlijk niet merken dat een kind autistisch is.

Daar is het extra geld voor bedoeld. Al die miljoenen die de overheid betaalt aan samenwerkingsverbanden zijn feitelijk bedoeld om kinderen met bijvoorbeeld autisme af te leren daar last van te hebben, zodat de school er ook geen last van heeft.

Dit komt omdat de wetten en regels die het onderwijs omkaderen geen ruimte bieden aan kinderen met een afwijkende ontwikkeling. De scholen kunnen letterlijk niets doen wat echt passend is voor deze kinderen, alleen iets wat lijkt op duwen en trekken of dreigen met verwijdering en Veilig Thuis en dan hopen dat ze in de maat gaan lopen.

We hebben wetgeving in Nederland die een hele groep mensen willens en wetens buitensluit van deelname aan de samenleving, maar dit gegeven is voor onze beschaafde gemeenschap ondenkbaar. Dit kan niemand geloven. In een land als Nederland is alles namelijk goed geregeld. En we kijken weg. We sussen onszelf met de gedachte dat die mensen dit over zichzelf hebben afgeroepen door zich niet aan te passen.

Dit verschijnsel is zo oud als het begrip 'mensenrechten' zelf. Sinds we mensenrechten hebben omschreven, geloven mensen dat die daarom in hun omgeving niet meer zullen worden geschonden.
We eerbiedigen in Nederland de mensenrechten dus 'als jij een probleem hebt moet dat wel aan jezelf liggen'.

Het probleem van thuiszitters is voornamelijk het probleem van de thuiszitters zelf.

Maar voor mensen met autisme is het hebben van een probleem direct een onoverkomelijk probleem omdat ze niet voor zichzelf op kunnen komen. Als reactie kruipen ze liever weg in een donker hol en laten ze zich niet meer zien. Deze reactie is inherent aan de handicap. Iemand met autisme heeft geen enkel middel om zichzelf te verdedigen. Hun handicap is de reden van de buitensluiting.

Daarom en vooral daarom, is de verplichting van de overheid om deze mensen te beschermen met wetgeving, een verplichting die voortkomt uit de eerbiediging van de mensenrechten.

De schuld die de overheid en de gehele samenleving op zich zadelt door weg te kijken en het probleem te ontkennen, groeit met de dag.



In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en eenentwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?


zaterdag 23 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 8

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.


Al dertien maanden en twintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Maarten

Ruim twee jaar geleden maakten we bij Acato kennis met Maarten, 14 jaar oud. Hij zat een tijdje aan een bureau tussen de andere leerlingen en verklaarde dat hij het bij Acato wel prettig vond. Zijn ouders vertelden dat er ook nog andere zaken speelden en dat ze toch hoopten dat er een oplossing op school gevonden zou worden. Die oplossing kwam er uiteindelijk niet voor Maarten.

Na de zomervakantie van 2018 openden wij hoopvol en enthousiast het project aan het Goudseplein voor kinderen die ondanks hun leerplichtige leeftijd niet terecht konden op Rotterdamse scholen. Maarten kwam opnieuw langs met zijn ouders. Hij was zichtbaar blij dat hij naar Acato mocht. Hij danste letterlijk door de school. Iedereen was dol op Maarten vanwege zijn enorme dankbare opgewektheid.

De ouders van Maarten maakten zich toch zorgen. De school waar Maarten niet terecht kon wilde namelijk niet meewerken. We werden uitgenodigd voor een gesprek.

Ergens in november 2018, zaten we met acht mensen rond de tafel op de middelbare school waar Maarten ingeschreven stond: De ouders van Maarten, de directeur van de school, een teamleider of iets dergelijks, een dame van het samenwerkingsverband, de verantwoordelijke leerplichtambtenaar en een dame van het wijkteam.

De leidinggevenden van de school staken van wal met een speech over hoezeer zij hun best gedaan hadden. Ze konden er niets aan doen. De ouders waren het daar bepaald niet mee eens. Maarten zat al lange tijd thuis. Er was niet eens ingezet op een verwijzing naar het Speciaal Onderwijs.

Ik opperde dat het misschien een idee was om te kijken of we bij Acato een oplossing konden bieden. Dat zou tenminste wat rust in de tent brengen.

Ik werd ronduit afgebekt door de directeur en de dame van het samenwerkingsverband zei -ik zie haar triomfantelijke gezicht nog voor me- :

'Er is helemaal geen geld voor iets als Acato.'

Dit samenwerkingsverband heeft tot taak te zorgen dat alle Rotterdamse kinderen naar school kunnen. Dat is de reden van de oprichting. Het heeft sinds 2014 tot-en-met 2018 daartoe ruim 200 miljoen euro aan Rijksbijdragen ontvangen. In de laatste strategische ambitie van deze club (november 2019) is te lezen dat sinds de oprichting het aantal thuiszitters met 43% is gestegen!

Het aantal kinderen met een artikel 5a vrijstelling is in een jaar tijd met 10% gestegen.
En dan moet u daarbij weten dat thuiszittende kinderen met autisme tegenwoordig worden ziek gemeld bij de inspectie. Het aantal ziekmeldingen wordt namelijk niet meegeteld. Deze kinderen worden, zoals ik eerder schreef, genegeerd. Als alle kinderen die geen onderwijs krijgen in Nederland eerlijk zouden worden geteld, wordt het verhaal nog veel en veel pijnlijker.

Tweehonderd miljoen euro investeerde de samenleving in een verbetering voor onze thuiszittende kinderen, voor de thuiszittende kinderen van alleen Rotterdam en wat randgemeenten. Het blijkt een kat in de zak.

De ouders van Maarten kregen te horen dat Acato zou moeten verdwijnen. Dat hadden de scholen al met elkaar afgesproken toen we nog maar net twee maanden bezig waren. De ouders waren daarom bang dat Maarten opnieuw teleurgesteld zou worden en hielden hem thuis. Maarten is sindsdien niet meer naar school geweest. Hij appt ons soms om te vragen hoe het met ons gaat.

Amnesty International heeft het over een waardigheidstoets. Zo'n toets vereist 'verheffing', als tegenovergestelde van vernedering.

Ik denk dat we met onze verwaande Nederlandse beschaving mijlenver verwijderd zijn van de nobele doelstellingen van deze mensenrechtenorganisatie.


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en twintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?



vrijdag 22 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 7

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.


Al dertien maanden en negentien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Marjolijn

Amnesty International: 'Voor de staat, en voor ieder orgaan of individu, iedere instelling of organisatie die ingrijpt in het leven van anderen, geldt een ‘waardigheidstoets’. Zo’n toets vereist ‘verheffing’, als het tegenovergestelde van vernedering; ‘valorisering’, dat wil zeggen erkenning van gevoelens, kwetsbaarheden, zorgen en aspiraties; en ‘verbeeldingskracht’, het vermogen je in te leven in wat anderen beweegt.' (www.amnesty.nl)

In de vorige post schreef ik dat de rechten van onze kinderen worden geschonden omdat ze worden genegeerd. Genegeerd worden tast de menselijke waardigheid aan en dit vreet aan de pijlers van de mensenrechten.

Soms worden kinderen niet genegeerd. Zoals in het geval van Marjolijn.

Marjolijn kwam ruim twee jaar geleden voor het eerst bij ons op bezoek samen met haar moeder en een mevrouw van Veilig Thuis. Ik zie het tafereel nog voor me. Zowel Marjolijn als haar moeder was klein en tenger. Dat maakte het allemaal nog kwetsbaarder. Marjolijn zat voorovergebogen in haar stoel en keek me niet aan. Een klein hoopje mens. Haar moeder had een blik in haar ogen van strakke maar stille en gelaten verontwaardiging. Als een mens die te vaak is geslagen en geleerd heeft dat je beter kunt zwijgen.

De dame van Veilig Thuis had goede bedoelingen. Ze legde weliswaar het probleem bij Marjolijn, maar de reden dat ze deze mensen bij Acato bracht was het resultaat van haar zoektocht naar een oplossing. En dat was een hele verbetering ten opzichte van de dwingende sancties die hiervoor waren toegepast.

Marjolijn is nu twee jaar bij ons. Ook wij kunnen haar problemen niet allemaal oplossen. Het is veel en ingewikkeld en ik zou dolgraag veel meer voor haar doen maar we worden door onze chronische financiële nood beperkt. Marjolijn krijgt geen PGB want ze is bezit van een zorginstelling. 

Het enige wat ik kan doen is haar ophalen van huis. Dan komt ze naar school. 's Middags naar huis reizen kan ze zelf. Maar 's morgen uit huis vertrekken lukt haar niet. Dat komt bij veel van onze leerlingen voor. Sommigen worden dan door hun ouders gebracht. Maar drie van onze leerlingen worden door ons met de auto gehaald omdat er geen vergoeding is voor een taxi en moeder bijvoorbeeld geen rijbewijs heeft of 's morgens al vroeg naar haar werk moet.

Marjolijn krijgt sinds een jaar, twee keer in de week groepstherapie bij de zorginstelling die de regie heeft over haar zorg. Het eerste half jaar bestond die therapie alleen op papier want Marjolijn moest er zelfstandig heen dus ging ze niet. Na een hoop geharrewar over de vraag wie de taxi dan zou moeten betalen, de gemeente of de zorgverzekering, kwam er na een half jaar eindelijk vervoer voor Marjolijn om naar deze groepstherapie te gaan. 

Ik ben een keer mee geweest naar een evaluatie van de therapie bij de zorginstelling. Bij aankomst werden we door Marjolijns contactpersoon naar een soort noodruimte gebracht. Ze kampten er blijkbaar met ruimte gebrek. Toen we binnenkwamen zaten er vijf mensen aan één kant van een lange tafel. Niemand stond op. We gingen met z'n drieën aan de andere kant van de tafel zitten. De dame die ons had binnen gelaten zei: 'Nou, ik ga maar bij jullie zitten anders is de verhouding wat scheef.'

Ik vroeg later aan Marjolijn hoe ze dat had gevonden, al die mensen die haar zo zaten op te wachten.
'Ach,' zei Marjolijn, 'Ik ben wel vijf keer naar de rechtbank geweest vroeger. Met mijn moeder. Daar zitten ze ook zo. Ik ben het wel gewend.'

Marjolijn is met haar moeder wel vijf keer voor de rechter gedaagd. Ze was misschien 15 of 16 jaar? Omdat Marjolijn niet naar school durfde, er hoofdpijn en buikpijn van kreeg. Moeder heeft ook boetes moeten betalen. Boetes betalen omdat je kind niet naar school durft. Marjolijn zat op een school voor Speciaal Onderwijs nota bene.

(...) ‘valorisering’, dat wil zeggen erkenning van gevoelens, kwetsbaarheden, zorgen en aspiraties; en ‘verbeeldingskracht’, het vermogen je in te leven in wat anderen beweegt.' (www.amnesty.nl)


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en negentien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?


donderdag 21 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 6

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.


Al dertien maanden en achttien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Hemelvaart: een Christelijke feestdag


Menswaardigheid

Amnesty International: 'Het idee van menselijke waardigheid is een pijler onder de mensenrechten en misschien wel het enige beginsel dat alle mensenrechten verbindt.'

De menselijke waardigheid kan op vele manieren worden aangetast. Wij leven met z'n allen in een vrij en democratisch land waar de mensenrechten hoog in het vaandel staan. We zijn trots op onze rechtsstaat en hoge beschaving. Maar trots verblindt ook. En maakt gemakzuchtig. Mensen die aandacht vragen voor onrecht worden al snel als zeurpieten weggezet, want hebben we het niet goed met zijn allen? En er wordt verder geen aandacht meer aan ze besteed.

De gehele Nederlandse samenleving weet al jaren, dat heel veel kinderen geen toegang hebben tot ontwikkeling en een gelukkige toekomst. Maar toch wordt er geen notitie van ze genomen. De samenleving heeft haar eigen zelf-sussende manier om misstanden niet te willen zien. En zo worden duizenden kinderen al decennia lang genegeerd en buitengesloten. Door de overheid, maar ook door elke verantwoordelijke inwoner van dit rijke land.

Al jaren proberen we, om met onze kleine organisatie iets aan de situatie van deze kinderen te veranderen. Even leek het alsof we gehoord werden. De gemeente Rotterdam kwam echter in conflict met zichzelf en de belangen van rijke en machtige schoolbesturen. We spraken na verloop van tijd niet meer dezelfde taal. Wij spraken over de behoeften van deze kinderen, zij over regels, kaders en het gezag van de scholen. Er was geen enkel raakvlak.

Uiteindelijk vroegen we om een gesprek met de verantwoordelijke wethouders. Wij vroegen om een gesprek. Omdat we wilden uitleggen wat we probeerden te bereiken. We wilden vertellen over onze frustraties, dat we niet begrepen werden, dat deze kinderen op deze manier geen kansen hebben.

Op een maandagavond zaten we tegenover twee wethouders die geen woord verstonden van wat wij zeiden. Wethouder onderwijs zei: 'Ik ben zo verbaasd dat er zo'n verschil is in de beleving van wat er gebeurd is.' Deze constatering had verder geen enkele consequentie. 
Er werd geen notitie van ons genomen. Geen enkele. Dezelfde avond stuurde de ambtenaar een mail naar de schoolbesturen:

'Gesprek met de wethouders verliep redelijk namelijk net zo moeizaam als alle gesprekken met Acato verlopen dus het was zeer kenmerkend voor het gehele proces. (Prettig dat de wethouders dat aan den lijven konden ondervinden)'

Ik was nog niet eens thuis toen dit mailtje al in de mailboxen van de schoolbonzen zat.

Uit de openbaar gemaakte stukken die we een jaar na aanvraag eindelijk ontvingen blijkt ook dat volgens de gemeente de aanleiding voor het gesprek een hele andere was dan wij dachten. Wij hoopten eindelijk iets uit te kunnen leggen aan verantwoordelijke mensen. We hoopten op hulp of minstens op mensen die oprecht zouden gaan proberen te onderzoeken waar de spraakverwarring aan te wijten was. Op mensen die zich verantwoordelijk zouden voelen voor het levensgeluk van deze kinderen.

Maar er werd geen notitie van ons genomen. De reden van het gesprek was door de ambtenaren toegeëigend en de uitkomst bij voorbaat beslecht.
U kunt het zelf allemaal nalezen in de mails (zie de link onder 'De Acato Affaire').

We nemen het op voor mensen die door onze samenleving worden genegeerd en dus wordt er ook van ons geen notitie genomen.

De wethouders stuurden ons weg en beloofden de samenleving dat er voor de kinderen gezorgd zou worden. Daarna ging iedereen terug naar de orde van de dag. De kinderen zaten weer thuis en er werd verder geen notitie meer van ze genomen... Door niemand...

Geen notitie nemen van mensen is een aantasting van de menswaardigheid. Het is een aantasting van een van de pijlers van de mensenrechten.


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en achttien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?


woensdag 20 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 5

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.


Al dertien maanden en zeventien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

De Afrekening

Zoals er elke dag in de roze blokjes aan het begin en het einde van deze blog-serie te lezen is, werd Acato vorig jaar uit haar eigen project gezet. Ik heb daar een boekje over geschreven, De Acato Affaire, dus ik ga daar nu niet al te diep op in, maar twee zaken waren bij het verschijnen van het boek nog niet afgehandeld. De klacht bij de ombudsman en de afrekening.

Ik heb afgelopen twaalf maanden denk ik wel zes keer een afrekening gemaakt. De eerste was klaar eind mei 2019, vier weken nadat we uit het pand waren gegooid.

In het pand stonden onze meubelen. Die staan er nog steeds. De gemeente nam destijds eenvoudigweg bezit van de inboedel. Er zou op een later moment wel afgerekend worden.

O jé, o jé hoor ik u nu zeggen. Dat hebben ze vast nog niet gedaan.

Nee dat hebben ze nog niet gedaan nee. We kregen afgelopen vrijdag een brief van de gemeente. De gemeente vindt dat ze een vordering op ons heeft. De inboedel, die inmiddels door de gemeente getaxeerd is op 25.000 euro kunnen wij -Acato- mooi gebruiken om onze schuld aan de gemeente in te lossen, vinden de ambtenaren.

De gemeente onderbouwt de redenatie niet met een becijfering maar ik vermoed dat ik weet wat hun redenatie is. De gemeente heeft ons namelijk rond de jaarwisseling van 2018/2019  50.000 euro 'geleend'. We waren toen al drie en een halve maand aan het werk zonder dat we ergens voor betaald kregen. De lening van 50K zou verrekend worden met de PGB's die wellicht alsnog met terugwerkende kracht zouden worden uitgekeerd.

Veel van de PGB's zijn nooit uitgekeerd. Maar daar voelt de gemeente zich niet verantwoordelijk voor. Schrijft de gemeente.

Bij deze redenatie hoort denk ik het zinnetje dat ik al eerder schreef. De gemeente vindt dat als Acato kinderen helpt waar nog geen bekostiging voor is dat het risico dan voor Acato is.

We werden onverwacht uit het project gegooid. Voor veel leerlingen was de PGB aanvraag nog niet eens in gang gezet. Op 1 mei stopte voor ons alles. De PGB's die al waren toegekend, maar ook het proces van de PGB's in aanvraag.
Veel kinderen woonden niet in de gemeente Rotterdam. Maar in Capelle a/d IJssel bijvoorbeeld. Capelle a/d IJssel volgde destijds de maatregelen van Rotterdam op de voet. Capelle a/d IJssel had een half jaar ervoor ook aan tafel gezeten met de scholen toen ze, heel stiekem, met elkaar afspraken dat geen enkel kind meer naar Acato zou gaan. Dat ze dat hoe dan ook zouden verhinderen.

Maar de gemeente voelt zich niet verantwoordelijk. De gemeente Rotterdam vindt dat Acato een schuld heeft en die mooi kan inlossen met de meubels.

Wordt vervolgd...

In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en zeventien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?

dinsdag 19 mei 2020

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 4

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.


Al dertien maanden en zestien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Jip
Jip kwam bij Acato toen hij 14 jaar was. Hij zat al een jaar op en af thuis. Bij Acato ging het redelijk goed. Schoolwerk was lastig voor hem maar de andere activiteiten deed hij soms mee.

Hij maakte een jaar later de verhuizing mee van de Goudse Rijweg naar het Goudseplein. Daar kon hij moeilijk wennen. Het was heel moeilijk voor hem, de nieuwe omgeving.

Na een poosje brak ook nog eens de ruzie uit over dit schooltje en kreeg Jip te horen dat Acato wegging maar dat er een leerrechtpilot  zou starten. Jip werd nooit uitgenodigd om deel te nemen aan die pilot, hoewel moeder hem wel had aangemeld. Hij kwam weer thuis te zitten. Ik vroeg zijn moeder of Jip dan misschien toch niet beter bij Acato op de Goudse Rijweg kon zijn? Daar ging het in het begin toch best goed?

Maar Jip kon de draad niet meer oppakken. Hij wilde niet meer. Hij geloofde niemand meer. 

"Ze hebben mij alle kansen afgepakt", riep hij wanhopig naar zijn moeder. Hij was en is nog steeds, heel erg verdrietig. 

De laatste maanden hebben we toch langzaamaan weer een ingang gevonden bij hem. Misschien dat hij toch weer komt. Ik hoop het zo. We krijgen natuurlijk geen PGB voor hem, want hij is jonger dan achttien. Maar dat kan ons nu even niet schelen. Jip is belangrijker. Als we hem maar weer zien. Misschien dat hij dan wat vrolijkheid vindt tussen de andere leerlingen. 

En dan na een poosje hopen we natuurlijk dat het stemmetje dat we allemaal hebben, het stemmetje dat zegt:  

"Ik wil... ik ga... ik doe ... en dan word ik ... ", dat hij dat stemmetje bij zichzelf terug weet te vinden. En dat wij hem dan mogen helpen op zijn weg naar ... wat hij dan ook wil gaan doen in zijn leven...

Arme Jip... hij is niet de enige ...


Wordt vervolgd...


In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en zestien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?