Over een jaar zit geen enkele autist meer op school

Voor iemand die schrijft is het prettig als er daags nadat je een boute voorspelling in een stukje zet, deze al bevestigd wordt in de media. Het is stomvervelend als zoiets pas jaren later gebeurd. Zeker in het geval van mijn onderwerp; Passend Onderwijs voor autisten.

Gisteren besteedde Nieuwsuur er uitgebreid tijd aan, niet aan mij of aan mijn beweringen, maar aan het onderwerp. In Groningen namelijk hebben de schooldirecties met boerenslimheid de nieuwe wet aangegrepen om de kinderen die al tot hun verantwoordelijkheid behoorden, eruit te mieteren.

Voor de overheid is de nieuwe wet een kans om de thuiszittende kinderen weer naar school te krijgen, maar voor de scholen is het juist een kans om er eens en voor altijd vanaf te komen. Zouden die twee vooraf overlegd hebben eigenlijk? De minister en de scholen?

Zoals wel vaker voorkomt, vindt de moeder van twee van die kinderen, na heel lang en vooral ver zoeken, 80(!) kilometer verderop een school die het wel kan. Wie meent dat die school 80 kilometer verderop over iets heel bijzonders beschikt wat die scholen in Groningen allemaal niet in huis hebben, moet zich laten nakijken. Het enige bijzondere aan die school is vermoedelijk de welwillendheid van de directie. En daar moet een van die kinderen nu twee uur voor reizen.

Wat ik zo verbijsterend vind is dat er dan niemand verontwaardigd opstaat; geen enkel gewichtig persoon al dan niet in uniform met een knuppeltje liefst en een stuk zeep; om die scholen in Groningen de oren te wassen.

We hebben wel een nieuwe wet, eentje die helemaal anders heet te zijn dan de vorige, maar we blijven met dezelfde niet functionerende volslagen obsolete handhavers zitten:

Leerplicht is bij de wet aangesteld om ouders die hun kinderen niet naar school sturen te bestraffen of voor de rechter te slepen. Maar het gaat hier juist over ouders die door het hele land lopen te leuren met hun kroost. Scholen houden vrolijk de deur dicht en moeder krijgt vervolgens leerplicht op bezoek.

De Onderwijsinspectie gaat alleen naar scholen die niet functioneren. Scholen met een slagingspercentage van 98% krijgen geen inspectie over de vloer als ze een paar autisten of ADHD-ers weren: “Die school presteert zo goed. Ze zullen het daar wel weten.”

“Als zo’n school zich handelingesverlegen verklaart dan kunnen wij er ook niets aandoen.”

“En bovendien mevrouw, de inspectie komt niet in actie voor individuele gevallen.”

Het zijn altijd individuele gevallen. Er zitten geen 10.000 kinderen thuis, nee, er zit tienduizend keer één kind thuis. En dat kind heeft geen schijn van kans. Goeie scholen willen zo’n kind niet hebben en op een slechte school wordt het diep ongelukkig.

Dan hebben we natuurlijk nog Onderwijsgeschillen. Die kwam ook even aan het woord in Nieuwsuur. Ik ben daar geweest, bij die club. De school voor Speciaal Onderwijs wilde namelijk van mijn dochter Cato af. Daarover mag je je dan beklagen bij Onderwijsgeschillen. Dan zit je als moeder, alleen, naast de complete directie van de school tegenover een commissie van drie mensen en een secretaris. Ik had een vriendin en een zusje meegnomen. Voor de morele steun. Al mijn klachten werden ongegrond verklaard op één na. Zelfs mijn klacht over het feit dat Cato gepest werd en dat ze bij niemand terecht kon op school om haar nood te klagen, werd afgewezen. Volgens de school werd ze niet gepest en ik kon het daar voor de commissie niet bewijzen. Ik kreeg wel de les gelezen door een van de commissieleden. Ik moest een psycholoog laten meekijken, want de situatie was onveilig voor Cato. Maar mijn klacht was toch ongegrond.

Voor Cato’s onderwijs deed deze commissie niets. Ze moesten mijn (opgeschreven en op band opgenomen) woorden verdraaien om de conclusies plausibel te maken.

Cato heeft daarna nog een klein jaar op deze school gezeten. Ze werd eenzaam en alleen in de bibliotheek gezet en van alle lessen buiten gesloten. Ze werd zo verdrietig, dat ik haar van school moest halen. Onderwijsgeschillen had verder geen enkele belangstelling.

De vorige wet ging onderuit door het gebrek aan handhaving en dat zal bij de wet Passend Onderwijs net zo gebeuren. Passend Onderwijs heeft pas een kans als Leerplicht, Inspectie, Gedragswerk, Onderwijsconsulenten, Onderwijsgeschillen enzovoort worden omgesmeed tot een controleorgaan dat recht doet aan het doel van de nieuwe wet, namelijk: alle kinderen in Nederland hebben recht op passend onderwijs en dat moeten ze krijgen op een leuke school waar ze welkom zijn en waar ze lopend of op de fiets naar toe kunnen.