Ongeveer anderhalf jaar geleden slaagde onze jongste telg Steven voor zijn eindexamen. Pieter zat helaas alweer op zee tijdens de diploma-uitreiking, maar beide broers waren wel thuis gelukkig en zij kleedden zich speciaal voor de gelegenheid in Afrikaanse outfit, meegenomen uit Uganda waar Wessel zijn stage had gelopen het jaar ervoor. Wessel slaagde trouwens in dezelfde week als Steven voor de opleiding tot docent dans bij Codarts. Het was feest aan boord bij de familie Boot.
Maar goed, de diploma-uitreiking van Steven:
De afgelopen weken moest ik telkens weer denken aan die bewuste diploma-uitreiking.
We kennen allemaal het tafereel wel: De geslaagden zaten uitgedost in hun mooiste kleding op het toneel. (Steven in een mooi driedelig donkerblauw pak. Prachtig zag hij eruit.) Alle ouders in de zaal waren trots! Ik ook.
Een voor een werden de leerlingen naar de voorgrond geroepen. Daar werden ze toegesproken door een leerkracht en zetten ze vervolgens hun handtekening onder het document dat aantoonde dat ze de Havo met goed gevolg hadden afgesloten.
Bij Steven in de klas zat een blinde jongen. Ik was toevallig aanwezig geweest toen deze jongen zijn profielwerkstuk presenteerde. Ik weet nog hoe onder de indruk ik was. Ik veerde dan ook blij verrast op toen ook hij zijn diploma in ontvangst mocht nemen.
De docente die deze jongen moest toespreken zei natuurlijk dat het knap was dat hij geslaagd was. Maar ik weet nog dat ik dacht: Nou moe, deze jongen verdient wel een grotere pluim.
De reden werd snel duidelijk. De lerares nam daarna uitgebreid de tijd om de zaal uit te leggen wat een geweldige prestatie het was van de school dat ze dit kind naar het eindexamen hadden geholpen. Het was namelijk heel erg veel extra werk geweest en het was toch maar aan de inzet van de leerkrachten van deze school te danken geweest dat het gelukt was. Ik weet nog letterlijk hoe geschokt ik was. In het bijzijn van deze jongen. Ik schaamde me dat ik het aan moest horen. De grenzeloze smakeloosheid van die gefrustreerde vrouw die blijkbaar vond dat scholen te vaak de schuld krijgen.
Ze had moeten zeggen dat deze jongen in zijn eentje een voorbeeld is voor de hele school. Dat hij met zijn dappere doorzettingsvermogen het nog ver zal brengen in de wereld. Dat het ontzettend knap is dat hij zich niet laat hinderen door zijn blindheid bij het bereiken van zijn doel. Dat als wij zeuren en klagen ons dat maar eens moeten bedenken; hoe veel moeilijker het is voor zo’n jongen om te genieten van het leven en dat hij daar toch telkens zo overtuigend in slaagt!
Nederig zou je daarvan moeten worden, mevrouw de leerkracht!!!
Daar! Ik heb het toch maar even helemaal gezegd wat ik toen had willen horen.
De frustratie die dit mens tot deze smakeloze speech bracht wordt veroorzaakt door de voortdurende spagaat waar scholen in gedwongen worden: 100% geslaagden afleveren en tegelijkertijd kinderen opnemen die onvoorspelbaar zijn.
Ik geloof niet meer dat de scholen van Nederland onze kinderen passend onderwijs zullen geven. Er is daar geen goede wil meer. Geen veerkracht. Geen fantasie. Geen bewegingsvrijheid.
En de bewegingsvrijheid die mondjesmaat wordt geboden door de minister, wordt niet gebruikt om de kinderen die het nodig hebben te helpen want de scholen hebben zo langzamerhand een bloedhekel aan de lastpakken.
Dát is het chagrijn van de scholen.
Hieronder een mail van een onderwijsconsulent waarin wordt uitgelegd dat Acato de afgelopen 7 maanden behoorlijk om de tuin is geleid door datzelfde chagrijn.
“ (…)Ik ben voor een andere casus in gesprek met de Onderwijsinspectie (OI). Steeds weer wordt er terug gepakt op het feit dat er geen onderwijsgeld mag gaan naar niet-onderwijsinstellingen. In dat geval en ook voor de kinderen bij Acato geldt dat er door de school met zorgplicht onderwijs op een andere locatie kan/moet worden verzorgd. Leerplicht dient toestemming te geven voor deze constructie via de leerplichtwet art. 11d (ontheffing van geregeld schoolbezoek vanwege ziekte of een psychisch gebrek). De stamschool blijft in dat geval verantwoordelijk voor kwaliteit en voortgang van het onderwijs en het leveren van maatwerk voor de leerling. Ze kunnen zelf een doorlopende leerlijn verzorgen, dat betekent werk aanleveren en nakijken, toetsen verzorgen en af en toe een docent er naartoe om mee te kijken. De meeste scholen vinden dat te lastig en willen dan niet meewerken. Ze vragen in dat geval aan de OI of het is toegestaan onderwijsgeld over te dragen aan de zorginstelling. Daarop volgt uiteraard een afwijzende reactie van de OI. Scholen stellen in dat verband (bewust of onbewust) de vraag verkeerd. Ze moeten de OI onderbouwd (diagnose, belastbaarheid, toestemming LPA) vragen of het de school is toegestaan onderwijs op een andere locatie te mogen organiseren. Als ze dat doen dan krijgen ze altijd toestemming.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten