Op Reis, On Tour

Vanaf 1 mei 2022 ben ik op reis met Cato door Europa. U kunt erover lezen op:

From May 1st, 2022 I will be traveling with Cato through Europe. You can read about it at:

Acato op Reis

Hebben we wel jeugdzorg nodig?

Als we ophouden met jonge kinderen te vernielen hebben we geen jeugdzorg nodig. Deze stelling klopt wellicht niet voor 100%. Maar als die voor 66,66666667 % zou kloppen dan hebben we zeker iets om over na te denken in Nederland.

Een van de belangrijke motivaties (van het geschoolde deel van onze samenleving) aan het begin van de twintigste eeuw om alle kinderen naar school te sturen was dat dan na verloop van tijd de gevangenissen dicht zouden kunnen. Die hadden we dan niet meer nodig. Een geschoolde samenleving werkt en verdient geld en misdaad verdwijnt. Prachtig. Gevangenissen zijn er weliswaar nog steeds maar het deel van de bevolking wat in de gevangenis belandt is met tweederde afgenomen(1). Missie geslaagd zou je zeggen.

Alle kinderen naar school! Dat was het motto. Daar krijgen we brave burgers van. En als we ze dan ook nog allemaal hetzelfde leren zijn ze zowel cognitief als geestelijk gevormd en geschikt voor de economie.

Hoewel alle filosofen en pedagogen door de eeuwen heen ons hebben geleerd dat onderwijs moet zijn afgestemd op het individu, hebben regeringen op de hele wereld gekozen voor een onderwijssysteem en niet voor het individu.

En wat blijkt? Een behoorlijk deel van de kinderen past niet in het systeem van onderwijs en geestelijke vorming. Dit was vanaf dag één aan de hand. Nerveuze kinderen heetten ze in het begin, vlak na de tweede wereld oorlog. 

En we gingen eraan knoeien. Kinderen kneden om in het systeem te passen. De zorg voor het geestelijk welzijn van deze niet passende kinderen nam een enorme vlucht. 

Stond die geestelijke zorg ten dienste van het kind? Het antwoord is helaas NEEN. De zorg voor het kind staat ten dienste van het onderwijssysteem. Kinderen moeten passen. Daarom moet er gezorgd worden.

De zorg bedient het onderwijs en het onderwijs bedient de zorg. Het is inmiddels een verdienmodel geworden, dat vreemd genoeg, zichzelf voedt. Met het 'nerveuze' kind tegelijkertijd als onmisbaar product en bestanddeel.

Ons systeem van zorg en onderwijs ontkent al 75 jaar dat het juist zelf de slachtoffers maakt. Dat is logisch. Als het systeem dat wel zou erkennen betekent dat ook het einde ervan.

Als we ophouden met kinderen te vernielen hebben we geen jeugdzorg nodig. Misschien klopt die stelling niet voor 100% maar stel ... voor tweederde? Is het dan niet de moeite waard om er iets aan te doen? Scheelt een hoop ellende... en geld.

1: https://scholarlypublications.universiteitleiden.nl/access/item%3A2970280/view

Stil verdriet van een moeder

Boeken inleveren...

...leegmaken van een schooltas die een half jaar geleden in de kast is beland...

Ik vind:

Een gave ongebruikte schoolpas... leerjaar 2019-2020... met pasfoto, maar geen klassenfoto... want, welke klas dan?..

Bijna lege, onbeschreven, maar met tekeningen en kreten gevulde schriften...

Ongeopende en onbeschadigde boeken...

Lijstjes, allemaal lijstjes, hulpmiddelen, met noodnummers, contactpersonen, codes, nummers, etc...

Medicijnendoosje met Valdispert, paracetamol, Rennies, etc...

Ehbo tasje met pleisters, schaartje, verband etc..

Notitieblaadjes en losse stukjes beschreven papier, overal zwervend in haar tas...

Handschoenen voor de winterkou...

Deodorant...

Een spinner...

Dagboekjes-/schriftjes met notities, uitingen van spanning en belevenissen van voorbije dagen en weken vol spanningen en emoties...

Een zakje om over te geven...

Maandverband...

Opbergmap met ontelbare gemaakte ontwerpen/printjes...

Een etui met ongebruikte passer en pennen, gummetjes, potloden...

Boeken inleveren ...  Einde van het schooljaar ... Einde van school...

En toch..., toch wil ze haar overige boeken en schriften houden, ik mag ze niet weggooien..
... als een herinnering, als verwerking, aan een school, aan leerkrachten en leerlingen waarvan ze door de Corona geen normaal afscheid kon nemen...

Einde van de school... onafgerond...

...wederom onafgerond...

...een bestellijst die binnenkomt voor de boeken voor het volgende (examen)jaar... de laatste dagen dat het Magister nog toegankelijk is voor haar en ons... met talloze (gespreks)verslagen, in te halen toetsen, onvoorstelbaar lage cijfers, haar rooster...

Maar we gaan weer verder, we gaan weer vooruitkijken... en weer verwerken... en plannen maken voor haar toekomst...

...stil verdriet van een moeder...

Maar wél een altijd positieve, begripvolle, zorgzame, nuchtere, rustige en in mogelijkheden denkende moeder...

Wat moet het voor haar toch moeilijk zijn, een strijd, het leven, maar wat is ze sterk.. ik ben trots op haar!

Laat het vandaag maar regenen, ze komt er wel!



Geschreven door: Anne Marie (een moeder)

Spelregels

Eindelijk is het er dan. Het rapport van de ombudsman.

We zijn onbehoorlijk behandeld door de gemeente Rotterdam. Dat wist ik al, maar ik ben blij dat iedereen dat nu weet.

De ombudsman schrijft dat de gemeente gelijk had kunnen weten dat datgene wat wij met Acato willen bereiken in geen enkel bestaand wettelijk kader past. En dat is een hele belangrijke conclusie. Dat geldt namelijk voor alle burgerinitiatieven in Nederland die afgelopen jaar om zeep geholpen zijn. Burgerinitiatieven zoals die van ons. Ze boden aan jonge mensen met autisme de mogelijkheid zich te ontwikkelen op een wijze die bij hen past.

Het staat ook netjes verwoord in het AD: 'Het schooltje was geen officiële onderwijsinstelling, maar voldeed wel aan een behoefte.'

Het AD schrijft ook dat volgens de woordvoerder van de wethouder: 'over de bestaande opvang contact is met Acato en met ouders om op die manier het vertrouwen te herstellen.'

Maar dat is niet zo!

De gemeente heeft het rapport sinds 29 mei in huis, maar heeft nog steeds geen contact gezocht met Acato. De gemeente heeft wel aan de ombudsman laten weten:

'(...) dat zij zich voor een deel niet kan vinden in het oordeel van de ombudsman.'

Dat is jammer en ik begrijp het ook niet echt. We leven in een democratie. We kiezen zelf onze bestuurders. We stellen vertrouwen in de mensen die we kiezen. We hebben ook spelregels gemaakt met elkaar. Daar is de ombudsman een onderdeel van. Het is het enige instrument, afgezien van een dure rechtsgang, waarmee je als burger de bestuurder kunt controleren.

Het zou toch wel goed mis zijn met onze democratie als die bestuurder dan kan zeggen: 'Haha, maar nu ben ik de baas en ik trek mij er lekker niets van aan.' Dat zou ik wel heel erg vinden als dat zomaar zou kunnen in Nederland. Dan is het een spel zonder spelregels geworden. Wel de baas willen spelen maar geen verantwoording afleggen. Gewoon doen waar je zin in hebt. Het doet me een beetje denken aan een land aan de andere kant van de oceaan.

Ik hoop natuurlijk niet dat het zo zal gaan.

We hebben ook de gemeenteraad nog... maar dan krijgen we weer zo'n vechtpartij, net als vorig jaar. Waarom?
Het is een gemiste kans. Er valt zoveel te winnen. In mijn ervaring is goed maken veel makkelijker. Dat levert veel meer op.

Acato heeft nu 27 leerlingen voor het komende schooljaar. Jongeren waar geen alternatief voor is. Die het prettig vinden bij Acato omdat ze er mogen leren en mogen ontspannen.

De gemeente heeft echter laten weten dat we in juni volgend jaar, 2021 dus, uit het pand aan de Goudse Rijweg moeten zijn. De ambtenaren waren van plan om met z'n vieren langs te komen, juristen, managers, om van ons een handtekening te krijgen onder een stuk dat ons ten eerste kwalificeert als misdadigers en ten tweede onze rechten als huurder af zal nemen.

We zijn voorlopig niet thuis. We willen eerst graag weten of de spelregels van onze democratie nog gelden.




Voor het rapport en het AD artikel. Zie lijst met links.

Slechte heelmeesters en stinkende wonden

Ergens in 2012 werd door de media bekend gemaakt hoeveel kinderen in Nederland niet naar school kunnen. 12000 was het getal toen geloof ik. Maar dat zeg ik nu uit mijn hoofd.

We hadden net een kinderombudsman en die ging dit onmiddellijk onderzoeken (van Leerplicht naar Leerrecht 16 mei 2013). Het ministerie fabriceerde een organisatie die moest gaan zorgen dat alle thuiszitters terug naar school geleid werden: Gedragswerk.

Na twee jaar inzet van Gedragswerk bleek het aantal thuiszittende kinderen niet te zijn afgenomen. Ik kan mij voorstellen dat als je zo'n specifieke opdracht krijgt, dat het heel frustrerend moet zijn als het niet lukt. Dat heet ook wel falen.

De mannen van Gedragswerk schreven er een boek over: 'Iedereen aan Boord' (Van der Horst, Van Kessel). Ik was destijds bij de presentatie ervan aanwezig. En daar schreef ik een stukje over (Juni 2014: Goede Bedoelingen 1 en 2, zie blogarchief).

Bij de presentatie van dit boek werd een ludieke sketch opgevoerd waarin een boze vader een schoolmedewerker afbekt. Blijkbaar was een dergelijke scene relevant voor de boodschap van Gedragswerk die middag.

Hoewel ze faalden in hun opdracht bestaat Gedragswerk nog steeds. Vorig voorjaar mocht ik een van de auteurs van het boek en directeur van de club opnieuw aan het werk zien bij de aftrap van de Landelijke actieweek Thuiszitters. Zoiets hebben we tegenwoordig in Nederland. De aftrap vond plaats op het ministerie van OCW in Den Haag.

De middag was dit keer georganiseerd door jongeren die zelf met schooluitval en thuiszitten te kampen hebben gehad. Een jongeman werd voor de gelegenheid geïnterviewd door directeur Gedragswerk. Het betrof een voorbeeld-jongeman. Hij had jaren thuis gezeten en was er op eigen kracht in geslaagd toch zijn diploma te halen.

Nadat dit allemaal verteld was, vroeg directeur Gedragswerk out of the blue aan de jongeman: 'En vertel nou eens, waarom ging het niet op school? Je moeder was lastig. Toch?'
De jongeman werd zichtbaar verrast door de vraag en wist niet goed wat te antwoorden. Zijn moeder had enorm veel gesprekken moeten voeren op school, vertelde hij aarzelend. Maar dat was niet waar de directeur van Gedragswerk heen wilde. Er moest aangetoond worden dat het pas lukte om een diploma te halen, toen moeder zich er niet meer mee bemoeide.

Ik heb zelf moeten ondervinden op welke manier Gedragswerk conflictsituaties aanvliegt. Toen Acato door de Gemeente Rotterdam de deur gewezen werd, belde Gedragswerk mij op. Of ze mij ergens mee konden helpen. Ik was aangenaam verrast en gaf de medewerker toestemming om rond te bellen met de betrokken partijen. Ik ontving hierna nog één keer telefoon van deze man. Hij zei dat hij na wat rondbellen tot de conclusie gekomen was dat er sprake was van een verstoorde relatie en ik moest gewoon alles, Acato, alle medewerkers, al mijn werk, mijn hele organisatie, overdragen aan het openbaar onderwijs en de zorginstelling. Dan kon het nog goed komen.

Het beleid van de minister is er al sinds jaar en dag op gericht om kinderen te repareren en in de maat te laten lopen. Dat was zo toen mijn kinderen klein waren en dat is nog steeds zo. Als de minister op werkbezoek gaat is dat aan de hand van de club die dit beleid ondersteunt. De club die zegt: 'Heus, we hebben alles goed gedaan, er zijn voldoende voorzieningen, maar de ouders liggen dwars. Die liggen nou eenmaal altijd dwars.'

Dat heeft Gedragswerk namelijk zelf ook moeten ondervinden. Gedragswerk heeft volgens Gedragswerk moeten falen omdat die ouders zo vervelend waren.

Vandaar dat de overheid denkt dat het met zorg op school op te lossen is. Je hoeft namelijk alleen maar ouders en kinderen zorgzaam uit te leggen dat ze moeten ophouden met zeuren. Verder is er niets aan de hand.

Wat ik niet begrijp is dat als het na jaren van kostbare inzet, niet gelukt is met een bepaalde aanpak dat dan de overheid toch door blijft gaan om juist die mensen die betrokken waren bij het falende beleid, in te zetten om de stinkende wond op te lappen.

Er is iemand die het voor onze kinderen opneemt. Deel 2

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De ombudsman. Dat was op 4 april 2019.

Inmiddels is er een zorgvuldig rapport in concept verschenen met voorlopige conclusies van de ombudsman. 

De betrokken partijen mogen nog één keer reageren op de inhoud.

Ik heb er zelf niets aan toe te voegen.

Laten we hopen voor de kinderen en hun ouders dat de andere betrokkenen hun verantwoordelijkheden voelen en dat het definitieve rapport spoedig openbaar gemaakt zal worden.

'Wat is het kenmerk van een gezonde relatie tussen burger en overheid?'

Dat vraagt de verslaggever in het NRC van afgelopen zaterdag aan onze jubilerende gemeentelijke ombudsman. Hoewel ik heel trots ben op onze ombudsman en ook heel blij ben met het zorgvuldige rapport dat afgelopen week van haar hand verscheen over de Acato kwestie, verbaasde ik mij toch over een kleine passage in dit artikel:

'Mijn advies voor de burger zou zijn: ga ervan uit dat de ander het goed bedoelde, maar dat er jammer genoeg iets mis is gegaan. Ik ben nog nooit een ambtenaar tegengekomen die van plan was iets lelijks, onaardigs, onprettigs of onfatsoenlijks te doen. Nog nooit. Als er iets misgaat is dat ondanks de goede wil. Geef ze ook de kans te herstellen wat er misging.'

En toen moest ik even slikken. Toegegeven; ik heb de afgelopen jaren hele aardige ambtenaren ontmoet. De meeste mensen die op het gemeentehuis van Rotterdam werken deugen. Dat is natuurlijk zo. Toch zijn er afgelopen jaar heel wat dingen gebeurd waarvan ik mij niet kan voorstellen dat ze niet de bedoeling waren.

Om te beginnen werden we uit ons eigen project gezet. Onze meubels en de dure brandvrije vloer werden zonder pardon in bezit genomen door de Rotterdamse overheid.
Deze overheid heeft een paar weken geleden laten weten, die niet te zullen vergoeden.

In de maanden nadat we uit het project aan het Goudseplein gezet waren, kregen we van wijkteams te horen dat we een stip achter onze naam hebben en op de zwarte lijst staan bij de gemeente. Wat dat voor zwarte lijst is en waar die bewaard wordt kon of wilde niemand mij vertellen. Maar Acato voor jongeren van 18 jaar en ouder op de Goudse Rijweg, ons andere project dus, hoefde niet op medewerking te rekenen.

Van zorginstellingen kregen we te horen dat ze geen samenwerking met ons aan wilden gaan want: 'We hebben een goede verstandhouding met de gemeente en dat willen we graag zo houden.'

Eén dappere zorginstelling ging wel een samenwerking met ons aan maar schrok zo van de dreigementen van de gemeente, dat we nog steeds wachten op de verzilvering van alle PGB's op één na.

We wilden graag de ruimte huren die grenst aan het gedeelte in het gebouw dat we al huren. De gemeente weigerde ons echter deze ruimte te verhuren.
Wij wilden graag de jongeren opvangen die niet terecht konden in de leerrechtpilot van de gemeente en hadden dus echt extra ruimte nodig.
Dus hebben we het maar gekraakt. Ik zou niet weten hoe we anders voor deze mensen hadden moeten zorgen.

De gemeente heeft ons laten weten dat we volgend jaar uit het gebouw aan de Goudse Rijweg moeten want het zal worden afgestoten. Als wij het willen kopen moeten we in de rij gaan staan bij de projectontwikkelaars.
Een ander onderkomen voor onze inmiddels 24 jongeren moeten we zelf gaan zoeken.

Ik doe ontzettend mijn best om te geloven dat er jammer genoeg iets mis is gegaan. En ik geef de gemeente heel graag de kans te herstellen wat er misging.
We hebben het bij Acato namelijk heel erg zwaar. We worden heel onvriendelijk behandeld, als een stel misdadigers eigenlijk en ik geloof niet dat we dat verdienen.

Er ligt nu een rapport van de ombudsman. Ik hoop van ganser harte dat onze overheid de urgentie begrijpt voor Acato. Pas als de overheid en Pameijer en Mee en BOOR en Koers-VO en de ouders hebben gereageerd op dit rapport wordt het openbaar gemaakt en zal het heel misschien iets gaan betekenen voor Acato en de relatie met onze overheid. Dan hopen we natuurlijk dat die relatie weer gezond wordt. Dat zou mooi zijn.

In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De ombudsman. Dat was op 4 april 2019.

Inmiddels is er een zorgvuldig rapport in concept verschenen met voorlopige conclusies van de ombudsman. 

De betrokken partijen mogen nog één keer reageren op de inhoud.

Ik heb er zelf niets aan toe te voegen.

Laten we hopen voor de kinderen en hun ouders dat de andere betrokkenen hun verantwoordelijkheden voelen en dat het definitieve rapport spoedig openbaar gemaakt zal worden.

Er is iemand die het voor onze kinderen opneemt. Deel 1

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De ombudsman. Dat was op 4 april 2019.

Inmiddels is er een zorgvuldig rapport in concept verschenen met voorlopige conclusies van de ombudsman. 

De betrokken partijen mogen nog één keer reageren op de inhoud.

Ik heb er zelf niets aan toe te voegen.

Laten we hopen voor de kinderen en hun ouders dat de andere betrokkenen hun verantwoordelijkheden voelen en dat het definitieve rapport spoedig openbaar gemaakt zal worden.

Pinksteren: een Christelijke feestdag

Doen waar je zin in hebt

Heus, dat doen we allemaal. We doen allemaal precies datgene waar we zin in hebben. Natuurlijk, soms voelen we onze plichten en verantwoordelijkheden wat zwaarder drukken dan anders. En dan zuchten we en dan nemen we een weekje extra vakantie of gaan een weekendje weg. Maar die baan, dat werk wat we doen, daar hebben we helemaal in volle vrijheid voor mogen kiezen.

Ik denk niet dat de mevrouw van Nieuwsuur vroeger op school vanaf haar zesde jaar dagelijks te horen heeft gekregen dat ze zich verkeerd gedraagt, dat ze zich heel anders moet gedragen, dat ze anders moet zijn en dat ze andere dingen moet doen en leren en dat ze toen op haar zeventiende gedacht heeft:

'Wat fijn dat iedereen mij nu duidelijk heeft uitgelegd wat ik allemaal verkeerd doe. Nu weet ik tenminste wat ik worden wil.'

De nieuwslezer, de postbode, de dokter, de rechter, de ambtenaar, de leraar, de tuinman, de burgemeester, de kok, ze hebben allemaal mogen kiezen, het vakken-pakket op school, de sport, de hobby, de studie, de huisgenoot, de baan. En daarom zijn ze geworden wat ze geworden zijn. Vanwege de vrijheid, vanwege het thuishoren, vanwege het zelfbewustzijn. Ik ben wie ik ben en niemand maakt mij wat!

Als je niet in het schoolsysteem past wordt de keuzevrijheid onmiddelijk iets onbereikbaars. Omdat je dan hulp nodig hebt om toch mee te mogen doen, moet je voldoen aan de voorwaarden van die hulp. Je mag niet meer kiezen!

De hulp bestaat eruit dat je uitgelegd krijgt wat je verkeerd doet. Precies die eigenschappen die je bij geboorte hebt meegekregen en die je zelf niet kunt veranderen zijn het probleem.
Maar dat realiseer je je niet. Je bent misschien zes of zeven jaar. Iedereen in de klas doet het goed. Alleen jij niet. En je begrijpt maar niet waarom.
De juf van de lagere school is lief. Je mag ook af en toe een dagje thuisblijven omdat je weer huilend wakker bent geworden 's nachts.

Dan mag je naar de middelbare school. Het is een speciale school met kleine klassen want dat is fijn voor je. Om de haverklap gaat er een bel, komt er weer andere leraar binnen, opstaan en weglopen mag niet meer. Je gaat gillen, met de meubels gooien, je wordt opgesloten in een leeg lokaal tot je moeder komt.

Er is nog nooit een gedachte bij je opgekomen wat je zou mogen worden in het leven. Al die mensen hebben wel vaak tegen je moeder gezegd wat goed voor je zou zijn. Maar je hebt zelf geen idee meer wat je leuk vindt. Wat je leuk mag vinden.

Na een jaar middelbare school hoef je er niet meer heen. Je zit thuis. Gamen is leuk. 's Nachts ... dan kun je overdag slapen als de rest van de onbegrijpelijke wereld wakker is.

Ik ben wie ik ben en niemand maakt mij wat!

Dat zeg je alleen als je mag zijn wie je bent.

Als je mag doen waar je zin in hebt.

In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De ombudsman. Dat was op 4 april 2019.

Inmiddels is er een zorgvuldig rapport in concept verschenen met voorlopige conclusies van de ombudsman. 

De betrokken partijen mogen nog één keer reageren op de inhoud.

Ik heb er zelf niets aan toe te voegen.

Laten we hopen voor de kinderen en hun ouders dat de andere betrokkenen hun verantwoordelijkheden voelen en dat het definitieve rapport spoedig openbaar gemaakt zal worden.