Een tik van de molen

We gaan starten deze week. Ik zal eerst het lokaal schoon moeten maken en dan gaan we samen -Cato’s broers helpen mee hoop ik- alles erheen slepen; tafels, stoelen, ezels, papier, klei, verf, kwasten en wat we nog meer nodig gaan hebben om een dagbesteding te kunnen beginnen.

Vreemd genoeg komt veel op je toe als je het nodig hebt. Gisteren zei iemand tegen me: kun je een paar vergadertafels gebruiken? Mooie zware werktafels blijken het te zijn met van die onverwoestbare bladen.

Maar niet alles.

Ik ben al maanden bezig met dit project. Cato moet de deur uit. Dat was ons allang duidelijk. Ze moet weer worden uitgedaagd. Thuis wordt ze verdrietig en lamlendig.

Jeugdzorg en UWV hebben beiden verklaard dat er voor Cato niets te krijgen is in onze samenleving en dat de samenleving haar trouwens ook niet wil.

Begin november vorig jaar kreeg Cato eindelijk vrijstelling van leerplicht, na vijf maanden zeuren. Toen kon ik pas een PGB aanvragen. Ik stuitte natuurlijk onmiddellijk op de bezuinigingsmaatregelen en om die te kunnen volgen moet je elke vorm van logica laten varen. 

Het zit zo: Als je 18 jaar bent, niet naar school kunt en niet kunt werken dan heb je recht op dagbesteding. Als die dagbesteding er niet is, heb je recht op PGB. Cato kreeg de hoogste klasse dagbesteding: 8 dagdelen. Maar er bleek geen dagbesteding in staat om haar op te vangen en toen gebeurde er iets heel mysterieus. Vanwege de PGB aanvraag zette het Zorgkantoor de 8 dagdelen om naar persoonlijke begeleiding en 8 dagdelen is volgens Den Haag hetzelfde als 8 uur persoonlijke begeleiding. Als je recht hebt op minder dan 10 uur persoonlijk begeleiding heb je geen recht meer op PGB en krijg je dus niets.

Samengevat: Cato heeft het recht om 4 dagen in de week door deskundige mensen te worden begeleid. Maar omdat de overheid intelligente autisten met talenten, stelselmatig en met passie over het hoofd ziet, kan er geen dagbesteding geleverd worden en heeft Cato ineens nergens meer recht op.

Ik waarschuwde al; om deze overheid te begrijpen moet je elke vorm van logica laten varen.

Een alerte mijnheer van het Zorgkantoor zag gelukkig net op tijd dat Cato’s broer 2 uur  begeleiding krijgt.  Dus nu krijgen we het toch. Omdat we de kinderen bij elkaar op mogen tellen. Enig kinderen met een probleem als dat van Cato worden dus gediscrimineerd. Die mogen thuis gaan zitten, alleen. Gezinnen met meer gezonde kinderen en maar één zorgkind mogen zich op een bepaalde manier misschien gelukkig prijzen, maar eigenlijk dus toch ook weer niet.

Cato krijgt nu haar atelier, haar eigen dagbesteding waar ze adequate begeleiding gaat krijgen, zodat ze kan groeien naar volwassenheid. Dankzij het gelukkige feit dat haar broer ook een tik van de molen heeft. Net als onze overheid trouwens.