Als het over onderwijs voor onze kinderen gaat willen wij dan als ouders te veel? Ik heb jaren lang gestreden om mijn kinderen binnen de muren van een school te houden. Ik heb mij er altijd over verbaasd dat dit zo ging, maar ik geloof niet dat ik te veeleisend was.

Pagina 2

woensdag 22 januari 2014

Edelman gezocht

Vroeger –en dan heb ik het over een paar honderd jaar geleden- hadden jonge mensen maar weinig in te brengen als het ging om een huwelijkspartner. Het werd voor ze geregeld. Meisjes werden uitgehuwelijkt.  Soms waren ze op hun veertiende al onder de pannen. Om het geld of de bezittingen in de familie te houden trouwden neven met nichten en daar kreeg je dan van die knettergekke edellieden van en prinsen en koningen zoals die Habsburgers met hun enorme kinnebakken.

Of zo’n edelman of –vrouw nou gek was of niet deed helemaal niet ter zake. Het mens ging toch niet naar school. Er kwam een leraar aan huis, of een gouvernante en die werd dan misschien gebeten door het hysterische prinsesje of kreeg de boeken naar het hoofd gesmeten van de licht gestoorde erfgenaam; gek of niet gek, op een goed moment werd er een passende wederhelft gevonden, want contactgestoord heette toen excentriek. En excentriek waren ze allemaal. Dat was helemaal niet erg.

Geweldige tijd moet het geweest zijn. Trouwens; wat betreft onderwijs gaan we met dit land hardhollend richting middeleeuwen. Onze wat excentrieke kinderen zijn allang niet meer welkom op de scholen. Die zitten thuis, net als toen.

We moeten ineens weer zelf een leraar of gouvernante regelen voor het afwijkende kind. Cato, onze excentrieke dochter is te laat geboren. In de tijd van Jane Austen had ze een toekomst gehad. Ze kan prachtig schilderen en borduren. Ze kan tennissen en paardrijden. Dat heeft ze uiteraard allemaal niet op school geleerd. Toch is ze er helemaal klaar voor.


Nu alleen nog een gekke prins of edelman.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten