Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?
De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.
Al dertien maanden en zeventien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.
De Afrekening
Zoals er elke dag in de roze blokjes aan het begin en het einde van deze blog-serie te lezen is, werd Acato vorig jaar uit haar eigen project gezet. Ik heb daar een boekje over geschreven, De Acato Affaire, dus ik ga daar nu niet al te diep op in, maar twee zaken waren bij het verschijnen van het boek nog niet afgehandeld. De klacht bij de ombudsman en de afrekening.
Ik heb afgelopen twaalf maanden denk ik wel zes keer een afrekening gemaakt. De eerste was klaar eind mei 2019, vier weken nadat we uit het pand waren gegooid.
In het pand stonden onze meubelen. Die staan er nog steeds. De gemeente nam destijds eenvoudigweg bezit van de inboedel. Er zou op een later moment wel afgerekend worden.
O jé, o jé hoor ik u nu zeggen. Dat hebben ze vast nog niet gedaan.
Nee dat hebben ze nog niet gedaan nee. We kregen afgelopen vrijdag een brief van de gemeente. De gemeente vindt dat ze een vordering op ons heeft. De inboedel, die inmiddels door de gemeente getaxeerd is op 25.000 euro kunnen wij -Acato- mooi gebruiken om onze schuld aan de gemeente in te lossen, vinden de ambtenaren.
De gemeente onderbouwt de redenatie niet met een becijfering maar ik vermoed dat ik weet wat hun redenatie is. De gemeente heeft ons namelijk rond de jaarwisseling van 2018/2019 50.000 euro 'geleend'. We waren toen al drie en een halve maand aan het werk zonder dat we ergens voor betaald kregen. De lening van 50K zou verrekend worden met de PGB's die wellicht alsnog met terugwerkende kracht zouden worden uitgekeerd.
Veel van de PGB's zijn nooit uitgekeerd. Maar daar voelt de gemeente zich niet verantwoordelijk voor. Schrijft de gemeente.
Bij deze redenatie hoort denk ik het zinnetje dat ik al eerder schreef. De gemeente vindt dat als Acato kinderen helpt waar nog geen bekostiging voor is dat het risico dan voor Acato is.
We werden onverwacht uit het project gegooid. Voor veel leerlingen was de PGB aanvraag nog niet eens in gang gezet. Op 1 mei stopte voor ons alles. De PGB's die al waren toegekend, maar ook het proces van de PGB's in aanvraag.
Veel kinderen woonden niet in de gemeente Rotterdam. Maar in Capelle a/d IJssel bijvoorbeeld. Capelle a/d IJssel volgde destijds de maatregelen van Rotterdam op de voet. Capelle a/d IJssel had een half jaar ervoor ook aan tafel gezeten met de scholen toen ze, heel stiekem, met elkaar afspraken dat geen enkel kind meer naar Acato zou gaan. Dat ze dat hoe dan ook zouden verhinderen.
Maar de gemeente voelt zich niet verantwoordelijk. De gemeente Rotterdam vindt dat Acato een schuld heeft en die mooi kan inlossen met de meubels.
Wordt vervolgd...
In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.
Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.
De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.
Al dertien maanden en zeventien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.
Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten