Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 9

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en eenentwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Wegkijken en ontkennen. Een groeiende schuld


Het probleem van thuiszitters is voornamelijk het probleem van de thuiszitters zelf. Dit is de enige stelling in dit stukje waar iedere lezer het mee eens zal zijn.

Als ik mensen spreek die zelf geen kinderen met leerproblemen hebben zijn ze zonder uitzondering verbaasd over mijn verhalen. De meest gehoorde reactie is:

'Maar er is toch Speciaal Onderwijs?'

Mijn uitleg die daarop volgt, brengt dan meestal een wat lauwe reactie teweeg. Ongeloof is het meest welwillende sentiment. Maar waar daarna de gedachten van mijn toehoorder naar uit zullen gaan, daar kan ik alleen maar naar gissen.

Het is allemaal tenslotte goed geregeld in Nederland ... Men kan zich niet voorstellen dat er kinderen worden buitengesloten van onderwijs. Dat moet wel aan de ouders liggen. En natuurlijk aan de kinderen zelf. Sommige kinderen zijn nu eenmaal lastig. Veel ouders maken het mee; één zo'n jongetje in de klas dat de hele tijd aandacht vraagt. De ijverige intelligente dochter komt amper aan bod, heeft er last van. Als dat jongetje niet in de klas had gezeten zou mijn dochter dan niet veel meer bereiken? Ze wil zo graag!

Feitelijk is het zo dat de ernst van de problemen die kinderen met autisme hebben, in Nederland niet wordt erkend. Om deel te mogen nemen aan onderwijs moeten kinderen met autisme vaardigheden leren zodat de omgeving geen last van hen heeft. Een school mag het eigenlijk niet merken dat een kind autistisch is.

Daar is het extra geld voor bedoeld. Al die miljoenen die de overheid betaalt aan samenwerkingsverbanden zijn feitelijk bedoeld om kinderen met bijvoorbeeld autisme af te leren daar last van te hebben, zodat de school er ook geen last van heeft.

Dit komt omdat de wetten en regels die het onderwijs omkaderen geen ruimte bieden aan kinderen met een afwijkende ontwikkeling. De scholen kunnen letterlijk niets doen wat echt passend is voor deze kinderen, alleen iets wat lijkt op duwen en trekken of dreigen met verwijdering en Veilig Thuis en dan hopen dat ze in de maat gaan lopen.

We hebben wetgeving in Nederland die een hele groep mensen willens en wetens buitensluit van deelname aan de samenleving, maar dit gegeven is voor onze beschaafde gemeenschap ondenkbaar. Dit kan niemand geloven. In een land als Nederland is alles namelijk goed geregeld. En we kijken weg. We sussen onszelf met de gedachte dat die mensen dit over zichzelf hebben afgeroepen door zich niet aan te passen.

Dit verschijnsel is zo oud als het begrip 'mensenrechten' zelf. Sinds we mensenrechten hebben omschreven, geloven mensen dat die daarom in hun omgeving niet meer zullen worden geschonden.

We eerbiedigen in Nederland de mensenrechten dus 'als jij een probleem hebt moet dat wel aan jezelf liggen'.

Het probleem van thuiszitters is voornamelijk het probleem van de thuiszitters zelf.

Maar voor mensen met autisme is het hebben van een probleem direct een onoverkomelijk probleem omdat ze niet voor zichzelf op kunnen komen. Als reactie kruipen ze liever weg in een donker hol en laten ze zich niet meer zien. Deze reactie is inherent aan de handicap. Iemand met autisme heeft geen enkel middel om zichzelf te verdedigen. Hun handicap is de reden van de buitensluiting.

Daarom en vooral daarom, is de verplichting van de overheid om deze mensen te beschermen met wetgeving, een verplichting die voortkomt uit de eerbiediging van de mensenrechten.

De schuld die de overheid en de gehele samenleving op zich zadelt door weg te kijken en het probleem te ontkennen, groeit met de dag.



In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en eenentwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?