Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 11

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en tweeëntwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Middeleeuwse mensenrechten

Ik denk dat het recht op onderwijs een te algemeen begrip is om ons pleit te dienen. De veralgemenisering veroorzaakt juist dat het systeem een beroep blijft doen op het succes van de grote gemene deler en daarmee het relatieve kleine deel dat uitvalt op eigen wijze wil specificeren. Tegen die specificaties van het onderwijs kunnen we juist niet op. Wat zeggen de scholen: ouders houden zelf de kinderen thuis, die moeten eerst maar eens leren opvoeden, behandeling is voorliggend, we zijn handelingsverlegen enz. Wij voldoen namelijk, met 99% geslaagden, aan de opdracht van de wetgever.
Hoelang horen we deze redenatie al niet?

Ik geloof niet meer dat het zin heeft om ernaar te streven dat kinderen met autisme gewoon tussen andere kinderen in de klas kunnen zitten. Ik denk dat we moeten streven naar een eigen systeem voor kinderen met een afwijkende ontwikkeling en pas daarna moeten gaan zoeken naar een manier waarop inclusie kan slagen. Ik geloof niet dat we pas een recht kunnen claimen zolang het aanbod voor iedereen hetzelfde is. Een blinde kan nooit uit een gewoon boek lezen. Juist door de handicap te specificeren en de behoefte te omschrijven komen er aanpassingen en kan een kind met een afwijkende ontwikkeling het recht op onderwijs incasseren. 

Veel thuiszitters hebben -een vorm van – autisme. Een onderzoek van Vanuit Autisme Bekeken heeft het over de helft van de thuiszitters. Voor deze kinderen past het systeem niet. Dit gegeven is net zo concreet als het gegeven dat een blinde niet uit een gewoon boek kan leren. 

We kunnen ons niet voorstellen dat een blind kind op een school wordt toegeschreeuwd door een leerkracht omdat 'hij nou maar eens normaal moet gaan doen' en dat die leerkracht dan vervolgens een gewoon boek voor zijn neus kwakt. We zouden zo’n leraar lynchen. Er is trouwens gelukkig ook geen leraar die dit in zijn hoofd zou halen. Hij weet dat het kind niets ziet met zijn ogen en dus de gedrukte tekst in het boek niet kan lezen.

Vreemd genoeg is het de normale gang van zaken op scholen dat kinderen met autisme  te horen krijgen dat ze zich niet moeten aanstellen. Dat ze geacht worden hun handicap te verstoppen. Ze mogen op school niet autistisch zijn. Als ze dat niet kunnen, net doen alsof ze niets mankeren, krijgen ze straf en worden geschorst. Ze zijn dan niet meer welkom.

Ze moeten, volgens de school en volgens onze overheid in behandeling om dat gedrag af te leren. 

Waarom vindt de overheid dat blinde kinderen recht hebben op aanpassingen en autistische kinderen niet?

Het maatwerk van de overheid bestaat eruit dat kinderen met autisme aan de hand genomen worden en uitgelegd krijgen met welk gedrag ze op school wel / niet welkom zijn. Dat in 9 van de 10 gevallen het gedrag juist veroorzaakt wordt door het feit dat dit mens met autisme niet begrepen en zeker niet gerespecteerd wordt, is blijkbaar niet interessant. 

De rechten van mensen met autisme worden in Nederland geschonden. Jaar in, jaar uit. Niet alleen de mis-behandeling van deze kinderen en de trial and error-technieken van de leerkrachten die door de overheid worden opgezadeld met een onmogelijke taak; ook de aperte ontkenning van de handicap is een schending van de rechten van de mens.

Vroeg of laat krijgt de samenleving de rekening gepresenteerd. Het blijft niet ongestraft, zo'n systematische mishandeling van een jong, opgroeiend mens.

Het krankzinnige idee dat een mens niet mag zijn wie hij is, afgewezen wordt omdat hij een handicap heeft die zich vooral in afwijkend gedrag en ontwikkeling manifesteert; het is het soort discriminatie dat in de middeleeuwen thuishoort.

Misschien moeten wij ouders eens op middeleeuwse wijze ons ongenoegen kenbaar maken. Met stok en hooivork oprukken naar het 'paleis' van de overheid en heel hard boe roepen en: 'We willen onze school terug!'

De school die van de kinderen is.

In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en tweeëntwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?