Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel 7

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en negentien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Marjolijn

Amnesty International: 'Voor de staat, en voor ieder orgaan of individu, iedere instelling of organisatie die ingrijpt in het leven van anderen, geldt een ‘waardigheidstoets’. Zo’n toets vereist ‘verheffing’, als het tegenovergestelde van vernedering; ‘valorisering’, dat wil zeggen erkenning van gevoelens, kwetsbaarheden, zorgen en aspiraties; en ‘verbeeldingskracht’, het vermogen je in te leven in wat anderen beweegt.' (www.amnesty.nl)

In de vorige post schreef ik dat de rechten van onze kinderen worden geschonden omdat ze worden genegeerd. Genegeerd worden tast de menselijke waardigheid aan en dit vreet aan de pijlers van de mensenrechten.

Soms worden kinderen niet genegeerd. Zoals in het geval van Marjolijn.

Marjolijn kwam ruim twee jaar geleden voor het eerst bij ons op bezoek samen met haar moeder en een mevrouw van Veilig Thuis. Ik zie het tafereel nog voor me. Zowel Marjolijn als haar moeder was klein en tenger. Dat maakte het allemaal nog kwetsbaarder. Marjolijn zat voorovergebogen in haar stoel en keek me niet aan. Een klein hoopje mens. Haar moeder had een blik in haar ogen van strakke maar stille en gelaten verontwaardiging. Als een mens die te vaak is geslagen en geleerd heeft dat je beter kunt zwijgen.

De dame van Veilig Thuis had goede bedoelingen. Ze legde weliswaar het probleem bij Marjolijn, maar de reden dat ze deze mensen bij Acato bracht was het resultaat van haar zoektocht naar een oplossing. En dat was een hele verbetering ten opzichte van de dwingende sancties die hiervoor waren toegepast.

Marjolijn is nu twee jaar bij ons. Ook wij kunnen haar problemen niet allemaal oplossen. Het is veel en ingewikkeld en ik zou dolgraag veel meer voor haar doen maar we worden door onze chronische financiële nood beperkt. Marjolijn krijgt geen PGB want ze is bezit van een zorginstelling. 

Het enige wat ik kan doen is haar ophalen van huis. Dan komt ze naar school. 's Middags naar huis reizen kan ze zelf. Maar 's morgen uit huis vertrekken lukt haar niet. Dat komt bij veel van onze leerlingen voor. Sommigen worden dan door hun ouders gebracht. Maar drie van onze leerlingen worden door ons met de auto gehaald omdat er geen vergoeding is voor een taxi en moeder bijvoorbeeld geen rijbewijs heeft of 's morgens al vroeg naar haar werk moet.

Marjolijn krijgt sinds een jaar, twee keer in de week groepstherapie bij de zorginstelling die de regie heeft over haar zorg. Het eerste half jaar bestond die therapie alleen op papier want Marjolijn moest er zelfstandig heen dus ging ze niet. Na een hoop geharrewar over de vraag wie de taxi dan zou moeten betalen, de gemeente of de zorgverzekering, kwam er na een half jaar eindelijk vervoer voor Marjolijn om naar deze groepstherapie te gaan. 

Ik ben een keer mee geweest naar een evaluatie van de therapie bij de zorginstelling. Bij aankomst werden we door Marjolijns contactpersoon naar een soort noodruimte gebracht. Ze kampten er blijkbaar met ruimte gebrek. Toen we binnenkwamen zaten er vijf mensen aan één kant van een lange tafel. Niemand stond op. We gingen met z'n drieën aan de andere kant van de tafel zitten. De dame die ons had binnen gelaten zei: 'Nou, ik ga maar bij jullie zitten anders is de verhouding wat scheef.'

Ik vroeg later aan Marjolijn hoe ze dat had gevonden, al die mensen die haar zo zaten op te wachten.

'Ach,' zei Marjolijn, 'Ik ben wel vijf keer naar de rechtbank geweest vroeger. Met mijn moeder. Daar zitten ze ook zo. Ik ben het wel gewend.'

Marjolijn is met haar moeder wel vijf keer voor de rechter gedaagd. Ze was misschien 15 of 16 jaar? Omdat Marjolijn niet naar school durfde, er hoofdpijn en buikpijn van kreeg. Moeder heeft ook boetes moeten betalen. Boetes betalen omdat je kind niet naar school durft. Marjolijn zat op een school voor Speciaal Onderwijs nota bene.

(...) ‘valorisering’, dat wil zeggen erkenning van gevoelens, kwetsbaarheden, zorgen en aspiraties; en ‘verbeeldingskracht’, het vermogen je in te leven in wat anderen beweegt.' (www.amnesty.nl)

In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en negentien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?