Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt? Deel12

Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en drieëntwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Corona-rechten

Dankzij Corona zijn vele heilige huisjes gesneuveld. Zonder al te veel terughoudendheid is bijvoorbeeld het complete Centraal Schriftelijk geschrapt. De diploma's zijn al uitgereikt en nee dit is niet leuk voor de kinderen. Het zweten op dat laatste examen en daarna de ontlading van het slagen, de diploma-uitreiking, de feesten, voor een hele lichting eindexamenkandidaten is deze memorabele tijd van hun leven voorbij gegaan zonder zweet en zonder feest. Als mijn kind dit jaar eindexamen had moeten doen, was hij heel erg teleurgesteld geweest om al dit gemis en ik had met hem mee getreurd.

Maar afgezien daarvan is het ongelooflijk met welk een gemak het allerbelangrijkste examen van ons voorbereidend onderwijs overboord werd gegooid vanwege een virus. Ook alle studenten van het HBO mogen door naar het volgende jaar. 'We komen er volgend jaar wel achter of ze het aankunnen of niet', is het flexibele motto.

Wij hebben vorig jaar een jaar lang gepleit en gestreden bij de overheid voor een klein klasje voor kinderen die niet naar school konden. Veel van deze kinderen zaten al lange tijd, soms al jaren thuis. De scholen ontvingen intussen wel het schoolgeld voor deze kinderen en iedereen zweeg.

We hebben met de Rotterdamse ambtenaren oeverloze gesprekken gevoerd over dit kleine klasje voor een handvol kinderen. Kinderen waarover daarvoor niemand zich druk maakte. Het klasje mocht niet. Niemand ging ervoor betalen. Het gebouw waarin we zaten was helemaal geen schoolgebouw, werd er geargumenteerd.
'Er mag helemaal geen schoolgeld naar iets dat niet echt een school is', deed de inspectie een duit in het zakje.

Dus moesten we het maar zorg noemen.
'Oh maar dat mag ook niet', riepen ze toen, 'want die mensen die daar werken hebben helemaal geen SKJ registratie en dat moet. Dat moet!'

'Maar we willen toch onderwijs geven? De kinderen willen wat leren. Dan heb ik toch leraren nodig? En die hebben we! Is dat niet fijn?'
Leraren hebben geen SKJ registratie. Toch mogen deze mensen gewoon op scholen les geven en de hele dag met onze minderjarige jeugd optrekken.

'Oh maar het is geen school want dat gebouw is geen school en dan mag je het dus geen school noemen en trouwens er moet een samenwerking zijn met een school en die hebben hier geen zin in.'

'Maar ze krijgen toch al jaren het schoolgeld uitbetaald voor deze kinderen? Daar mogen ze dan toch wat voor doen?'

'Eh, ze hebben geen zin in jullie. En wij kunnen ze niet dwingen. En trouwens het mag ook niet. Dat hebben we al uitgelegd.'

Voor deze kinderen is de wet zo streng dat ze niet mogen of kunnen deelnemen aan het onderwijs en ze mogen ook niet door ouders of burgers geholpen worden.

Dit jaar krijgen alle schoolkinderen en studenten hun diploma of overgang zonder examinering uitgereikt. Dat mag want er waart een gevaarlijk virus rond en dan gelden er andere regels. Voor onze schooljeugd passen we alles aan, zodat hun toekomst, hun ontwikkeling, hun leven geen schade ondervindt.

Ik ben ook blij voor de schoolkinderen en de studenten dat het zo goed voor ze geregeld is. Ze moeten zich ook heel gelukkig prijzen dat de overheid en de gehele samenleving zo volmondig, liefdevol en beschermend om hen heen staan.

Voor veel kinderen van Nederland is dat namelijk niet zo.

In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.

Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.

De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.

Al dertien maanden en drieëntwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.

Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?