Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?
De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.
Al dertien maanden en vijftien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.
Kolder in de polder
Op dit moment hebben alle studenten van Acato een andere bekostiging. We hebben aardig wat jongeren uit omliggende gemeenten en zoals ik al uitlegde in de vorige post, indiceert geen gemeente hetzelfde. De jongeren uit Rotterdam hebben echter ook allemaal een andere bekostiging. Het verschil zit 'm daar vooral in de verschillende wijken. De bedragen variëren enorm. Maar elk wijkteam verklaart onveranderlijk, dat het bedrag waarmee ze op de proppen komen het enige juiste is.
Ook de wijze waarop de mensen door de ambtenaren te woord gestaan worden, verschilt per wijk en gemeente.
Studenten Peter en Bart bijvoorbeeld. Peter kwam bij ons op het Goudseplein, anderhalf jaar geleden. Zijn moeder vroeg een PGB aan voor Acato. Dat werd toen vrij vlot toegekend. Zo'n ambtenaar die zijn werk met plezier doet is natuurlijk ook gewoon blij dat een thuiszittende jongen als Peter eindelijk een fijne plek gevonden heeft waar hij zich thuis voelt. In het najaar van 2018 klopte de wereld nog een klein beetje.
Trouwens, iedereen begrijpt vandaag de dag hoe erg het is om een paar weken thuis te zitten. Peter zat een paar jaar thuis! De kinderen die nu vanwege corona thuis zitten worden gepamperd en weten dat de hele wereld met ze mee leeft, maar met Peter werd niet meegeleefd! Denk maar niet dat Peter elke dag een lieve juf op zijn computerscherm kreeg die naar zijn wel en wee vroeg. Afijn, laat ik niet afdwalen...
Op 1 mei 2019 stopte Acato op het Goudseplein en zat Peter weer thuis.
Zijn PGB stopte dus ook. Peter was bijna 18 dus meldde hij zich aan bij Acato voor 18plus op de Goudse Rijweg. Vanaf 1 september dat jaar, hadden we wat meer ruimte gekregen en konden we gelukkig zeven jongeren van het Goudseplein opvangen.
Allemaal jongeren zonder PGB.
Peters moeder vroeg onmiddellijk een nieuw PGB aan. De gemeenteambtenaar moest er even over denken en besloot de aanvraag af te wijzen. Moeder protesteerde en de ambtenaar zei:
"Ik heb het met het team overlegd. U moet bij een ander loket zijn: de WMO. U bent nu bij loket Jeugd. Jammer. De WMO heeft een lange wachtlijst. Dahaag."
Student Bart woonde in een andere wijk. Zijn moeder bewandelde dezelfde weg. Bart kreeg wel een PGB bij het loket Jeugd. Toen ik Barts ambtenaar het probleem van Peter voorlegde vond ze dat een heel raar verhaal...
Peters PGB is een paar weken geleden eindelijk toegekend. Met terugwerkende kracht gelukkig.
We hebben Peter niet weggestuurd natuurlijk. Peter is de reden van ons bestaan. Het afgelopen jaar was hij gewoon welkom bij Acato.
Maar de vraag is: Hoe lang houden we dit nog vol?
Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?
In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.
Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.
De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.
Al dertien maanden en vijftien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.
Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten