Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?
De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.
Al dertien maanden en eenentwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.
Ongeloofwaardig wegens emotionele betrokkenheid
Augustus dit jaar is het twintig jaar geleden dat mijn autistische dochter voor het eerst naar 'school' ging. Ze was toen 4,5 jaar, praatte niet, had een extreem zelfbepalend karakter, een diagnose in het autistisch spectrum en was toegelaten op het medisch kinderdagverblijf, het MKD.
Ze zat twee jaar op het MKD, waar ze, zoals dat heet, schoolrijp werd gemaakt. Dat deden de -echt hele lieve- begeleidsters door haar te leren een schoolwerkje af te maken. De leerzame werkjes werden beloond met een pauze-momentje, limonade en een koekje of buiten spelen.
We waren het niet altijd eens, de mensen van het MKD en ik, maar ze zijn erin geslaagd om mijn dochter te leren wat er van je wordt verwacht als je naar school gaat.
Maar toen ik na anderhalf jaar vroeg naar welke school mijn dochter op haar zesde jaar dan zou gaan, konden de mensen van het MKD mij dat niet vertellen. Er was geen school die de werkwijze van het MKD kon voortzetten. Het MKD stond op zichzelf. Het was een eiland, zonder aansluiting met het vaste land. Na twee jaar drillen was er niets waarop moeder en kind een toekomst konden bouwen.
Het was de vooravond van de nieuwe wet op de rugzakjes en de expertise centra. De school van het Pedologisch Instituut, de PI-loot, had tot dan toe de taak kinderen maximaal twee jaar op te nemen en daarna door te sturen naar de school waar het kind volgens hen thuishoorde. De PI-loot bleef echter vooral zitten met de meeste kinderen, omdat er geen vervolgschool bestond. Toen de Wet op de expertisecentra van start ging kreeg deze school de taak de zogenaamde cluster-4 kinderen op te nemen. Die hadden ze namelijk toch al.
Mijn dochter, die nog steeds amper kon praten, ging aan het einde van haar training naar deze school, die inmiddels was omgedoopt tot Piloot.
Hoewel ze amper kon praten kreeg ze een half uur logopedie per week. Meer werd er niet vergoed. De logopediste was heel lief maar had niet per se kennis van zaken van de problematiek die het gebrek aan taal bij mijn kind veroorzaakte. De meeste mensen berustte in die tijd vooral in het idee dat spraakproblemen nou eenmaal bij autisme hoorde.
Een van de teamleiders voorspelde mij dat mijn dochter voor haar pubertijd in een tehuis zou wonen.
De Piloot heeft mijn dochter veel geleerd. Zoals op iedere lagere school was er veel liefde en aandacht en ruimte om werkjes af te wisselen met knutselen en buiten spelen. Mijn dochter hield van knutselen en buiten spelen. Aan het einde van haar tijd op de Piloot kende ze alle letters, kon ze prachtig tekenen, maar helaas niet lezen. Dat was niet de schuld van deze school. Ze was pas op haar zevende een beetje gaan praten dus aan leren lezen waren ze amper toegekomen.
Aan het einde van haar tijd op deze school vroeg ik waar mijn dochter terecht kon als ze naar de middelbare school moest. Ze wisten het niet. Op de middelbare scholen van cluster 4 was heel veel structuur maar geen creativiteit. Op de cluster 2 scholen die bedoeld waren voor dove kinderen en kinderen met taal en spraakstoornissen was er wel creativiteit maar daar hadden ze geen zin in kinderen met gedragsproblemen.
We kozen vanwege de creativiteit voor cluster 2. In eerste instantie weigerde de school haar te leren lezen omdat ze het op de lagere school niet geleerd had. Gelukkig kreeg ze een mentor die zelf een broer met autisme had en die onmiddellijk een zwak voor mijn dochter ontwikkelde. Dankzij haar heeft mijn dochter leren lezen. Het leren lezen van mijn dochter was geheel te danken aan een gelukkig toeval.
De school voorspelde dat mijn dochter nooit een examen of certificaat zou halen en dus moest ze weg. Vanaf haar zestiende hebben we een hele nare strijd gevoerd om te voorkomen dat ze thuis kwam te zitten. Vanaf haar zeventiende zat ze thuis.
Daarna werd ze vergeten. Daarna was er niemand meer die zich voor haar interesseerde. Ik weet uit ervaring wat er gebeurt als jonge mensen worden opgegeven door het onderwijs.
Ze raken losgekoppeld van hun geschiedenis en komen soms alleen nog individueel in het nieuws als verward persoon, in het ergste geval als veelpleger of iemand 'die al lange tijd in beeld was van de hulpverlening'.
Ik weet inmiddels ook uit ervaring dat er helemaal niets is verbeterd voor deze kinderen. Het enig wat er misschien is veranderd is de aandacht die het krijgt in de krant. We weten nu van de aantallen en de schrijnende situaties van de gezinnen.
En nog steeds gebeurt er helemaal niets.
Het ligt vast aan de ouders is de redenering. Het zijn ook alleen de ouders van deze kinderen die je hoort jammeren. En tja, die zijn ongeloofwaardig wegens emotionele betrokkenheid.
In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.
Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.
De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.
Al dertien maanden en eenentwintig dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.
Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten