Meer dan een jaar geleden werd Stichting Bloemfleur gedwongen door de gemeente Rotterdam te stoppen met het onderwijs/zorg-initiatief voor kinderen die op geen enkele andere school welkom waren. De ouders waren ontzet. Al jaren zaten hun kinderen thuis. Dankzij Corona weet iedereen inmiddels, hoe erg het is om niet naar school te kunnen! Hoe kon de gemeente nou zo bot een einde maken aan een initiatief dat in korte tijd al zoveel soelaas had gebracht?
De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.
Al dertien maanden en zestien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.
Jip
Jip kwam bij Acato toen hij 14 jaar was. Hij zat al een jaar op en af thuis. Bij Acato ging het redelijk goed. Schoolwerk was lastig voor hem maar de andere activiteiten deed hij soms mee.
Hij maakte een jaar later de verhuizing mee van de Goudse Rijweg naar het Goudseplein. Daar kon hij moeilijk wennen. Het was heel moeilijk voor hem, de nieuwe omgeving.
Na een poosje brak ook nog eens de ruzie uit over dit schooltje en kreeg Jip te horen dat Acato wegging maar dat er een leerrechtpilot zou starten. Jip werd nooit uitgenodigd om deel te nemen aan die pilot, hoewel moeder hem wel had aangemeld. Hij kwam weer thuis te zitten. Ik vroeg zijn moeder of Jip dan misschien toch niet beter bij Acato op de Goudse Rijweg kon zijn? Daar ging het in het begin toch best goed?
Maar Jip kon de draad niet meer oppakken. Hij wilde niet meer. Hij geloofde niemand meer.
"Ze hebben mij alle kansen afgepakt", riep hij wanhopig naar zijn moeder. Hij was en is nog steeds, heel erg verdrietig.
De laatste maanden hebben we toch langzaamaan weer een ingang gevonden bij hem. Misschien dat hij toch weer komt. Ik hoop het zo. We krijgen natuurlijk geen PGB voor hem, want hij is jonger dan achttien. Maar dat kan ons nu even niet schelen. Jip is belangrijker. Als we hem maar weer zien. Misschien dat hij dan wat vrolijkheid vindt tussen de andere leerlingen.
En dan na een poosje hopen we natuurlijk dat het stemmetje dat we allemaal hebben, het stemmetje dat zegt:
"Ik wil... ik ga... ik doe ... en dan word ik ... ", dat hij dat stemmetje bij zichzelf terug weet te vinden. En dat wij hem dan mogen helpen op zijn weg naar ... wat hij dan ook wil gaan doen in zijn leven...
Arme Jip... hij is niet de enige ...
Wordt vervolgd...
In april 2019 pakte de gemeente Rotterdam ons schooltje voor thuiszittende-leerlingen-in-de- leerplichtige-leeftijd af. De gemeente beloofde plechtig er een leerrechtpilot van te maken in de geest van Acato (!) De rode loper lag uit voor alle kinderen. De gemeenteraad beloofde een vinger aan de pols te zullen houden. De gemeenteraad zou de verantwoordelijke wethouder controleren.
Afgelopen jaar echter, sinds Acato uit het project werd gezet, dwaalden er slechts negen leerlingen door de lege lokalen. De zogenaamde leerrechtpilot is nooit van de grond gekomen. Het pand, met een oppervlak van bijna 800m2 kost de Rotterdamse gemeenschap zo'n 80.000 euro per jaar. Ondertussen stijgt het aantal thuiszitters en artikel 5a kinderen in Rotterdam alleen maar.
De ouders deden destijds een beroep op het democratische instrument dat bedoeld is om burgers die zich benadeeld voelen door hun overheid, bij te staan: De OMBUDSMAN. Dat was op 4 april 2019.
Al dertien maanden en zestien dagen wachten deze ouders vergeefs op antwoord.
Zou er ooit iemand komen die het voor onze kinderen opneemt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten