> Met Sas Boot
>> Met Nora Jansen. Mag ik u wel even storen?
> Natuurlijk
>> Oh wat fijn. Het zit namelijk zo: ik zag zojuist het artikel in de krant over Acato en ik dacht, misschien is dit iets voor mijn zoon. Mijn zoon zit namelijk al bijna twee jaar thuis.
> Lieve hemel. Hoe oud is uw zoon?
>> 14
> Oh dat is wel wat jong. Onze leerlingen zijn eigenlijk allemaal 18 plus. Wat erg dat uw zoon al zo lang thuis zit.
>> Ja het is vreselijk. Hij doet helemaal niets meer. Hij is depressief. Hij wil niet meer leven. Ze hebben het nu over opname.
Van de school horen we al meer dan een jaar niets meer. We hebben met leerplicht gebeld, maar die doen ook helemaal niets. Bij het samenwerkingsverband krijg je niet eens iemand aan de telefoon. We hebben de inspectie gebeld. Niemand doet iets voor ons.
> Maar staat uw zoon nog wel ingeschreven op school?
>> Ja! En dat vind ik zo schandelijk! Volgens mij krijgen ze gewoon het schoolgeld van mijn kind en ze doen er helemaal niets voor. Ik word niet eens meer teruggebeld! Ze hadden eerst allemaal van die mooie verhalen dat hij thuis mocht leren en dat ze dat dan zouden begeleiden. Nou vergeet het maar. Je mag er als moeder elke week om zeuren, om dat huiswerk en er gebeurt gewoon niets.
Trouwens, ik vind het helemaal niet gezond als een kind helemaal niet meer tussen andere kinderen is. En je merkt het ook aan hem. Hij durft amper nog naar buiten.
>Weet u wat? Komt u eens kijken met uw zoon. Wij doen hier allemaal creatieve dingen. Is uw zoon een beetje creatief?
>> Oh jazeker. Hij is dol op tekenen. Ten minste, dat was hij. Nu doet hij dat ook niet meer.
> Nou misschien, als hij nou weer de deur uitgaat. Dat hij bij ons wat gezelligheid vindt en dan wel weer begint met leuke dingen maken. Dat is tenminste iets.
>> Oh mevrouw Boot, ik ben zo blij. U ziet ons volgende week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten