In 2014 werd mijn dochter 18 jaar en schoof ze geruisloos in de wajong-uitkering. Het meisje zal nooit haar eigen boterham kunnen verdienen. Twee jaar ervoor zette de school het ontmoedigingsproces in werking dat er toe moet leiden dat ouders moe en verdrietig hun kind vrijwillig van school halen. Ik was een vrij domme ouder. Ik verzette mij nog enige tijd tegen de verwijdering en diende klachten in. Met als enig gevolg dat mijn kind heel ongelukkig werd en ik uiteindelijk de handdoek toch in de ring moest gooien. Mijn kind is er nog steeds boos over. Andere ouders weten dat dit gebeurt en nemen de beslissing tijdig.
Hoewel mijn kind geen officiële brief kan lezen, niet begrijpt wat een bankrekening is, geen enkel vriendinnetje heeft en geen gesprek kan voeren heb ik moeten procederen om haar in de WLZ te krijgen. De werkwijze van het Centrum van Indicatiestelling Zorg, dat verantwoordelijk is voor de toekenning van de WLZ, de levenslange zorg voor de meest kwetsbaren onder ons, is materiaal voor een tv serie in de rij van Fawlty Towers of Yes Prime Minister. Als het niet zo dieptreurig was zou je er misschien om kunnen lachen.
De aanvraag werd afgewezen. Zonder dat iemand haar kwam bezoeken. Ik heb om bezoek gevraagd maar de dame zei: ze is autistisch dus is er geen grondslag dus hoef ik niet op bezoek te komen. Ik behoor sinds enige tijd tot de mensen die er helemaal genoeg van hebben dat mensen met een donkere huidskleur en homo’s het alleenrecht lijken te hebben op protest tegen discriminatie.
Ik maakte bezwaar. En ik voegde er nadrukkelijk aan toe dat ik iemand op huisbezoek wilde hebben. Er kwam een mevrouw om de zaak te beoordelen. Ze kon geen woord wisselen met ‘de zaak’ en stelde vast dat ‘de zaak’ tot de schrijnende gevallen behoorde en dat er WLZ zou worden toegekend. Geen probleem.
Drie maanden later werd de aanvraag afgewezen want er was geen grondslag want ze was autistisch.
De rapportage van 'dame huisbezoek' ging namelijk naar het bureau van de medisch adviseur en deze bepaalde dat hij haar zelf niet gezien had en dus werd het afgewezen. De dame die op huisbezoek kwam was namelijk geen arts. En de arts deed geen huisbezoeken. Die beoordeelde dossiers. Geen mensen.
Het Zorginstituut doet er dan altijd ook nog een plasje overheen: Ze hadden het al zo vaak gezegd: een dergelijk casus moet beoordeeld worden door het Leo Kannerhuis of het Ambulatorium in Leiden.
Het Leo Kannerhuis had zo’n lange wachtlijst dat ik tot op de dag van vandaag op antwoord zit te wachten.
Aangezien er binnen zes weken tegen een beslissing geprotesteerd moet worden gingen we gedwongen naar de rechter. Drie maanden later kon mijn dochter terecht bij het Ambulatorium waar ze net als de psychiater het jaar ervoor tot de conclusie kwamen dat ze niet testbaar is maar wel heel autistisch en niet in staat om zelfstandig te wonen.
Inmiddels waren advocaten al enige tijd de degens aan het kruisen. De rechtszitting werd vastgesteld in februari van het nieuwe jaar. We waren twee jaar onderweg.
Vlak voor de Kerst presenteerde het Ambulatorium haar rapport waarin niets nieuws te lezen viel, waarop onze tegenstander verklaarde:
‘Oke dan. Ze heeft wel recht op WLZ. Wij gaan de gerechtskosten niet betalen want we zeggen het toch bijtijds? En bovendien prikken we zelf een willekeurige datum waarop het ingaat want dat lijkt ons redelijk.’
Toen moesten we alsnog naar de rechter die zonder het CIZ op de vingers te tikken bepaalde dat het met terugwerkende kracht moest ingaan en dat ze de gerechtskosten wel moesten betalen.
Het heeft allemaal ‘slechts’ een paar duizend euro gekost. Afgezien van de salarissen die wij met z’n allen betalen aan die medewerkers van het CIZ die geacht worden voor onze kwetsbare mensen te zorgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten