De veilige haven die we voor ons kind hebben ingericht wordt inmiddels bevolkt door allemaal leuke jonge mensen zoals zij, die geen plekje konden vinden in ons ‘discriminatie-vrije’ land, waar zogenaamd niemand mag worden buitengesloten en iedereen recht heeft op onderwijs.
Afgelopen jaar echter kwam de jeugd in ons kleine optrekje aan de Goudse Rijweg ineens in de verdrukking door een toeloop aan veertienjarigen. Ouders hadden over ons gelezen in de krant. Een hele troep onzichtbare kinderen bleek in Rotterdam thuis op de bank de dag door te brengen met gamen, vervelen en neerslachtig worden. Zoals mijn eigen kind dat gedaan had. Er ging een pot pindakaas per dag doorheen. Gelukkig gingen die kilo’s er ook weer af toen ik zelf bezigheid voor haar gecreëerd had.
Kinderen waar alleen ouders om treuren. Veilig verstopt onder de deken van het verzwijgen. Het vangnet van de overheid maakt alleen slachtoffers onder de kwetsbaren. Geen verantwoordelijke hoeft zich te verantwoorden. Ons kent ons, tot in de krochten van het gemeentehuis en de diep geheime overheidsorganen.
En toen werd die deken ineens opgeslagen en kwamen de kinderen tevoorschijn. Want bij Acato konden ze terecht voor wat bezigheid. Een beetje schilderen, spelletjes doen, samen koken, bakken, eten. Voorzichtig ging er weer een schoolboek open.
Oh gruwel het roert zich. Het mens dat we buitengesloten hadden, dat machteloos verstopt zat, laat ineens weer van zich horen. En het is niet meer alleen! Ze zitten samen. Ze maken één geluid. Er dreigt gevaar voor de gesettelde orde.
En er wordt alarm geslagen. De gelederen sluiten zich.
Het mooie initiatief dat slechts een barmhartige hand reikte aan de verdrukten wordt zachtjes gesmoord. Het is niet moeilijk. Het is een kwestie van isoleren en tijdrekken. Eindeloos tijdrekken, tot het niet meer beweegt. En alles wordt weer rustig. Het was een rimpeling slechts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten