Deel 24. Het recht op een wit kamertje 15 december 2018

Vandaag trok Carrie in haar column in het AD, stevig van leer tegen het Bestuur Openbaar Onderwijs Rotterdam: “Blijf met je brutale tengels van Acato af! Je krijgt je gewone onderwijs niet eens georganiseerd!”

Er kwamen veel reacties. Zo ook van een mevrouw met een gelijksoortig initiatief als Acato, in Leiden: www.live-life.today

Ze stuurde mij een link met hun bijdrage aan het vragenuurtje in de gemeenteraad van Leiden.
: https://leiden.notubiz.nl/vergadering/491519/raadscommissie%20Onderwijs%20en%20Samenleving%2011-12-2018?fbclid=IwAR0IVVg9Y9aOySRRo0WN_eols54LulYQTuj5G3LKVFU58LdZk2m7fmK3088 

Neem de moeite om ernaar te luisteren. Als je een hart hebt ga je huilen.

Wanneer levert een school maatwerk? Als je twee dagdelen per week alleen in een wit kamertje met een leraar mag zitten? Volgens de scholen is dat genoeg.

Kinderen met autisme die niet in het schoolsysteem passen, of misschien moet ik gewoon zeggen: Kinderen die niet in het schoolsysteem passen -want onze samenleving en vooral de schoolbesturen zijn de grootste autisten van dit land- zijn lastpakken die volgens de scholen tevreden moeten zijn met twee dagdelen alleen in een lokaaltje met een leraar. De rest van de week mag het kind thuis zitten en weg kniezen.

Als je een ‘gewoon’ kind bent dan mag je ook gewoon naar school. Daar groei je op tussen medeleerlingen, maak je vrienden, krijg je gezelligheid, misschien wel feestjes, leuke vakken aangeboden en krijg je dus de gelegenheid om je op allerlei gebied te ontwikkelen. Krijg je kansen. De scholen troeven elkaar af met de bijzondere extra’s die ze allemaal in huis hebben voor de veelbelovende kroost. Als een kind zich even niet prettig voelt in de klas, rennen ouders naar school. Want een kind moet zich in een veilige omgeving kunnen ontwikkelen, anders lukt het straks nooit op een HBO of universiteit!

Kinderen met autisme krijgen vanaf hun vierde te horen dat ze niet deugen voor het systeem. Ze moeten in therapie, behandeling, mogen niet in de klas zitten of lopen er zelf weg. Begeleiding bestaat uit een dagelijks praatje met de een of andere debiel die zich ambulant begeleider noemt, wat ervoor moet zorgen dat het kind ophoudt met raar zijn. Als het dan uiteindelijk thuis komt te zitten mag het blij zijn met twee dagdelen in een kamertje met iemand die je het wiskundeboek wel wil voorlezen op voorwaarde dat je oplet. En daarna mag je dan weer naar huis. Je hebt geen recht op gezelligheid, andere leerlingen waar je het wel mee kan vinden, creatieve of andere ontwikkeling. 

Je moet wel knettergestoord zijn als je meent dat zo'n kind zich zal ontwikkelen tot een evenwichtige volwassene die vol mooie verwachtingen de toekomst tegemoet ziet en niet onbelangrijk: zijn eigen brood gaat verdienen.

Maar dat is het maatwerk wat de scholen bereid zijn in te richten voor onze kinderen met een afwijkende ontwikkeling. Meer hebben ze er niet voor over. Alle miljoenen ten spijt.

Het initiatief in Leiden en Acato in Rotterdam is opgericht door ouders die hun kinderen een fijne omgeving gunnen waar ze zich tussen andere leerlingen kunnen ontwikkelen. Waar ze ook de schooltijd als een fijne tijd kunnen ervaren en daarmee de kans krijgen om te worden tot leuke, blije volwassenen die zin hebben in de toekomst. Zodat ze straks misschien niet ten laste komen van de samenleving.

De schoolbesturen gunnen deze kinderen en de samenleving dat niet. Ze gunnen deze kinderen twee dagdelen alleen in een wit kamertje. En de samenleving gunnen ze een levenslange belasting. 

Ik wil heel graag weten: wat is nou dat recht op onderwijs? Alleen dat witte kamertje?